Anderson Hellingsong

Name; Anderson Hellingsong
Age; 16
Date of Birth; 22’11
Family;
~TwinBro’Andreas Hellingsong
~Dad’ Andrew Hellingsong
~Mom’ Yasmine Hellingsong
Bloodstatus; Fullblood
Partner; Hold on close to me, girl.
Pet; Cat’ Andy
Ability; Curses

Two department possiblitities; Slytherin Tot daar het engelse gedeelte ;3
Reason; Zie; Innerlijk / Geschiedenis.
Subjects; Defense Against the Dark Arts, Metamorphoses, Herbology, Charms & Spells, Potions,Astronomy

Uiterlijk;
~Eyes: Blue
~Hair: Dark Brown
~Length: 1.76
~Weight: 68 kg
~Full Appearance: Anderson is een vrij grote, gespierde kerel. Zijn lichtblauwe ogen stralen meestal felheid uit, en ook zijn gedrag houdt hij niet altijd in toom. Hij kan vrij agressief over komen, maar dankzij zijn broer houd hij meestal wel zijn kalmte. Zijn grootte heeft er voor gezorgd dat hij zich heel wat voelt, en vaak gebruikt hij zijn grootte en spieren op de verkeerde manier. Hij is altijd vrij netjes gekleed, en geeft wel degelijk om zijn uiterlijk. Hij wil er immers zijn voor de meisjes. Zijn Bruine haren staan in een leuke golf omhoog, en aan de zijkant van zijn hoofd is het wat korter geschoren. Als je naar hem kijkt zie je een grote gespierde jongen, met een kille oogopslag, toch is het ook wel duidelijk te zien dat hij een goed gevoel voor humor heeft. Af en toe stralen zijn ogen pret uit, vooral wanneer hij weer iets heeft uitgespookt met zijn broer.
Innerlijk; Anderson heeft toch wel wat emotionele littekens opgelopen, hij is hierdoor vrij agressief, hoewel hij vroeger een lieve rustige jongen hoorde te zijn. Het verleden heeft hem beschadigd, en het feit dat hij zijn vader voor zijn ogen heeft zien sterven is niet niks. Hij verbergt zijn problemen en gevoelens door een masker op te zetten, dit masker is moeilijk doordringbaar, en hard als staal. Alleen zijn tweelingbroer weet hoe het zit, hoewel ze er niet vaak over praten voelen ze elkaar aan. Hij heeft erg veel steun aan zijn broer Andreas, en ook zijn pikzwarte kat Andy mag er wel wezen. De beelden van de moord op zijn vader schieten vaak door zijn hoofd, hij herinnert het zich nog als de dag van gister. De gruwelijke moord heeft hem dus laten zien hoe agressief iemand kan zijn, in de loop der jaren heeft hij dit overgenomen. Toch kan hij ook erg lief zijn, vooral tegenover meisjes, hij is een echte flirt, dit komt misschien omdat hij nooit een moederfiguur heeft gekend. Niet dat zijn vriendinnetjes als moeder dienen, meer als vrouwelijk persoon in zijn leven. De vele vriendinnetjes die hij gehad heeft gaven hem vreugde, hij weet ook heus wel dat er leuke dingen in het leven bestaan. Maar het verleden heeft diepe groeven gesleten, groeven die nooit meer zullen helen, maar wel kunnen ze gevuld worden, en met de liefde die hij van de meisjes krijgt lukt dit aardig. Hijzelf vind het moeilijk om liefde te geven, hij houdt meer van het nemen, in alles eigenlijk, eerder nemen dan geven. In één ding kan hij goed geven, dat is in treiteren, eerstejaars treiteren. Iets wat hij ook veel beoefend. Hij is ook wel een beetje een sadist, zien hoe mensen pijn hebben is nooit erg, misschien komt dit door de moord op zijn vader, misschien had hij het al in zich. Maar één ding is zeker, en dat is dat hij geniet van andermans pijn.
Geschiedenis; Op 22 November, winter, vond er een hele bijzondere geboorte plaats, de twee zonen van Yasmine en Andrew werden geboren in een kelder van een huis in Denemarken. Het echtpaar had moeten onderduiken voor de Deense maffia. Hun zonen werden op een ongewenst tijdstip geboren, de man en de vrouw wilden wel graag kinderen. Maar het moment waarop, was totaal verkeerd. Toch zagen ze een oplossing, de maffia had de zonen niet zien aankomen, en als de twee gescheiden zouden opgroeien, de een bij vader en de ander bij moeder, zouden ze minder gevaar lopen. De vader besloot Anderson, de tweede zoon, mee te nemen. En de moeder nam de zorg van Andreas op haar. Ze woonden beide in een heel ander deel van Denemarken, Andrew, de vader, vertelde veel over Anderson’s moeder en zijn tweelingbroer, andersom niet. Andreas wist niks van een broer of een vader. Gelukkig wist Anderson wel van het bestaan van zijn anderen gezinsleden. De jongen groeide normaal op, met zijn vader had hij veel lol, hij leerde veel, hij groeide goed. En hij wist van zijn vader dat hij tovenaar was, ook werd hem verteld over Zweinstein Hogeschool voor Hekserij en Hocus Pocus. Hij wilde er vanaf jonge leeftijd al dolgraag lessen volgen, helaas was hij nog te jong. Zijn vader liet hem wel eens wat kleine spreuken zien, maar, zoals Vader over het gezin praatte, vertelde hij niet alles. Het feit dat het gezin al jaren gezocht werd, was niet verteld, de dag van de moord kwam voor Anderson ook totaal onverwacht, op een normale schooldag, vroeg in de ochtend, vielen er zomaar twee gewapende mannen binnen. Anderson wist nog net op tijd uit zicht te blijven door zich te verschuilen onder zijn bed, het appartement was niet erg groot, en hij kon van onder het bed over elke kamer kijken. Ook de kamer waar zijn vader met vele knuppelslagen om het leven kwam, er vloog bloed door de ruimte, er klonk geschreeuw, en er klonken doffe klappen. Anderson kon zijn ogen niet sluiten, kon zijn ogen niet van het gebeuren weg krijgen. Hij zag alles, hoorde alles, en voelde alles. Zijn keel werd droog, wat moest hij doen? Een jongen van 7 jaar nog maar, niks kon hij doen, dan zou hij zichzelf de dood in jagen. Dus bleef hij, geschokt als hij was, onder het bed liggen. Zijn hart pompte in zijn borstkas, tranen vloeide er niet, hij kon niet huilen, dit kon niet echt zijn. Hij zag de laatste verwoede pogingen van zijn vader om onder het geknuppel uit te komen, maar tevergeefs, zijn vader zakte neer op de grond, keek zijn zoon recht aan, zijn blik vertelde hem dat het hem speet. De mannen vertrokken en lieten een levenloos lichaam achter in het appartement. Anderson’s ogen bleven op zijn dode vader gericht, pas uren later toen hij zeker wist dat de mannen écht weg waren, kwam hij onder het bed vandaan. Met hulpeloze passen liep hij richting zijn vader, met een diepe zucht liet hij zich door zijn knieën zakken. Hij rolde zich op zijn zij, tegen zijn vader aan, nu begonnen de tranen te stromen, onophoudelijk. Zijn hand gleed in zijn vader’s broekzak, waar hij het mobieltje van zijn vader vond. Met trillende handen en wazig zicht toetste hij het alarm nummer van Denemarken in. “Hallo, wat is uw noodgeval.” Klonk een zwoele stem aan de andere kant van de lijn. “Help me, help me.” Snikte een jonge kinderstem. Veel geroezemoes was er te horen aan de andere kant van de lijn, mensen vroegen om het adres vast te stellen. “We komen voor hulp.” Klonk het weer, er werd opgehangen en niet veel later kwamen er twee ambulances en drie politie auto’s het terrein op rijden. Daarbinnen vonden ze een slapende jongen tegen een bebloede dode man. De jongen werd opgetild en naar het bureau gebracht. Daar werd hem alles verteld over zijn vader’s werk, en de maffia. Hem werd verteld dat op diezelfde dag ook zijn moeder aan het einde van haar leven was gekomen, en dat ze zijn broer in dezelfde toestand hadden gevonden. Met veel moeite en vele jaren probeerde Anderson het hele gebeuren te vergeten, hoewel de beelden voor altijd in zijn hoofd zullen zitten is dit grotendeels gelukt. Jaren gingen voorbij, en de broers woonden voortaan in een pleeggezin, hun leven leek vrij normaal, maar Anderson wist ergens in zijn achterhoofd dat ze niet gewoon waren. De precieze woorden van zijn vader kon hij zich niet meer herinneren. Maar het ging over een toverschool. En uiteindelijk kregen de broers een brief van Zweinstein,

Geachte heer Hellingsong,
Het doet me een genoegen u te kunnen mededelen dat u in aanmerking komt voor een plaats aan Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus Pocus. Bijgaand treft u een lijst aan van schoolboeken en andere benodigdheden. Het schooljaar begint op 1 September. Gelieve voor 31 Juli per uil te reageren.

Hoogachtend,
Assistent -schoolhoofd

De jongens besloten akkoord te gaan en samen vertrokken ze naar Zweinstein, ze zitten nu beide in het 6de jaar.
En het leven bevalt hun prima.