A cool breeze

Gehuld in gewoon een wit hemd, met de das van de afdeling los om zijn nek en een zwarte broek zat een jongen aan de rand van het meer. Zijn voeten waren ontbloot en bevonden zich in het water. Vogeltjes tsjirpten vrolijk, het geluid van de ritselende bladeren was rustgevend, en vooral het kalmerende water zorgde voor de perfecte combo voor Albus. De jongen zat al een uurlang aan het water gewoon omdat hij even uit het kasteel moet. Niet dat het zo hectisch was, maar hij vond het ook wel eens vrolijk om hier te zitten, of om bij Hagrid te zijn die hem vertelde over Fabeldieren, draken, eenhoorns, centaurs, terzielers en al het andere. Het waren gewoon de dingen die hem aan de tijden die zijn vader hem had verteld deed denken. Voor even liet hij zijn helder blauwe ogen over de grasvlakte glijden naast het meer, daar zaten enkele leerlingen bij elkaar van verscheidene afdelingen buiten Zwadderich. En als hij het goed zag merkte hij zelf iemand op met hetzelfde rode haar als zijn moeder. Roos? Zijn mondhoeken krulde om hoog, het was best een tijd geleden dat hij haar nog had gesproken maar dat was ook misschien wel logisch. Hij was druk met zijn lessen, Zwerkbal en dan nog zijn vrienden en zo veel mogelijk van Zweinstein te ontdekken, een beetje de avonturier spelen eigenlijk. Ergens wou hij naar haar toe gaan, maar besloot maar te blijven zitten. Van hieruit kon hij niet bepaald zien wie er allemaal bij haar zat, en hij had geen zin in starende mensen. Rustig legde hij zich maar op zijn rug en staarde naar de blauwe lucht en de jongen leek zelfs even helemaal weg te dromen. Een gelukzalige glimlach stond op zijn gezicht, het was perfect. Hij zag zichzelf als Zoeker in het team, kwam zelfs overeen met enkele Zwadderaars die ergens familie van hem waren, maar een ding was dan weer anders, hij bevond zich niet in de rood gouden kleuren, maar in de zilver groene. Hij was een Zwadderich? Vrijwel meteen schoten zijn ogen open en kwam hij overeind, even kort checkend naar de das die hij aan had. Een gevoel van opluchting schoot door hem heen, nog steeds de oud vertrouwde kleuren. Zou het werkelijk als in zijn droomwereld zijn als hij bij die afdeling was komen te horen? Vast niet, toch?
[Ja, ja openingsposten daar ben ik niet goed in]

Het was een rustige middag, de zon scheen hoog aan de lucht maar desondanks was de temperatuur niet al te warm door een koele bries die over het meer raasde en lichte golfjes veroorzaakte. Roos verlangde niet naar een tropisch klimaat, ze had een hekel aan dat gezweet en zwemmen was ook niet haar favoriete bezigheid. Ze lag op haar buik in het gras, dichtbij de oever van het meer waar het langzaam van zand overliep naar water. Aan de ene kant zag het er aantrekkelijk uit om er in te duiken, maar ze had geen idee wat voor wezens er in dat meer rond zwommen en dit was niet zo maar een omgeving; dit was Zweinstein! Er konden hier nog wel eens gevaarlijke dingen gebeuren. En hoewel ze soms wel naar wat spanning en belevenis verlangde kwam ze liever niet in de problemen. Voor haar lag een boek met maar liefst twaalfhonderd pagina's, maar voor haar was dat geen uitdaging. Als een boek leuk was, kon ze zich er helemaal door laten meeslepen. Zo beleefde ze avonturen op haar eigen manier, en ook al was het niet echt; ze voelde de spanning en de zenuwen. Daarom koos ze vaak voor boeken over mysteries, geheimen en raadsels, zo dat ze zelf mee moest denken met de personages. Haar rode haren vielen langs haar gezicht en reikten tot de grond, haar hoofd steunde op haar handen. Een Huffelpuf zat naast haar en deed haar best om iets van Astronomie te begrijpen, maar het lukte haar niet echt; dat zag Roos aan haar peinzende gezicht. Ze had het meisje aangeboden om haar te helpen met haar huiswerk, ook al was ze van een andere afdeling. Ze wou even vragen of het lukte maar het meisje keek alsof ze op het punt stond de vraag zelf te beantwoorden en daar wou ze haar niet bij lastig vallen. Je leerde immers het beste als je zelf ontdekte. Met een tevreden glimlach wou ze verder in haar boek, toen ze op de achtergrond een bekend figuur opmerkte. Ze herkende hem meteen aan zijn platte zwarte haren; dat was Albus. Hij lag op zijn rug aan de kant van het water, zijn voeten dobberden in het water. Blijkbaar kwam hij hier ook om de rust op te zoeken, wat ze niet van hem gewend was. Hij had eigenlijk altijd wel iets te doen en was best populair bij Griffoendor studenten, ze kwam hem niet vaak alleen tegen. Roos kneep haar ogen samen tegen de felle zon, veegde haar haren uit haar gezicht en staarde even naar haar oude vriend. Zou ze naar hem toe gaan? Misschien wou hij juist graag even alleen zijn. Maar ze had hem al zo lang niet meer gesproken en was stiekem heel erg benieuwd hoe het met hem ging. Voor dat ze opstond gaf ze nog gauw een knikje naar het meisje naast haar en snelde naar de kant van het meer om naast Albus neer te ploffen. Ze trok haar knieeën op en plaatste haar voeten precies op het randje zo dat haar schoenen niet nat zouden worden. Er verscheen een nieuwsgierige glimlach op haar gezicht, ze hield haar wenkbrauwen op. "Hee Al," begroette ze hem met haar vriendelijkste stem. Hij was vernoemd naar het beroemde voormalige schoolhoofd van Zweinstein; Albus Perkamentus. Ome Harry en haar ouders had den veel over hem verteld en ze had diepe respect voor hem, ook al had ze hem nooit écht gekend. Hij was een soort idool voor haar. "Lang niet gezien," probeerde ze, om de stilte te verbreken. "Is er iets?" Vroeg ze bezorgd toen ze opmerkte dat hij wel erg benauwd uitkeek, hij leek geschrokken, maar ze had geen idee wat er aan de hand kon zijn. Hij was haar neef, ze zou er altijd voor hem zijn als hij problemen had.

Nog steeds was Albus lichtelijk in shock over het droombeeld van net. Hij als Zwadderich, de jongen kon het zich werkelijk voorstellen. Was dat iets normaals of was hij gewoon anders? Zijn helder blauwe ogen staarde naar het water, zich afvragen of hij hier wel op zijn plaats zat. De sorteerhoed had hem hier in gedeeld voor een reden, het had hem uit Zwadderich gehouden voor iets. Maar zou dat niet gewoon zijn om zijn achternaam?Net zoals bij de Wemels? Maar nee, hij kon even goed in Zwadderich zijn ingedeeld er was gewoon iets in hem dat meer verlangde naar Griffoendor. "Albus Severus Potter, you were named after two headmastersof Hogwarts. One of them was a Slytherin and he was the bravest man I ever knew." Die woorden zouden hem altijd bij blijven. In het begin van zijn komst hier had hij angsten gehad om in Zwadderich ingedeeld te worden. Maar zijn vader had gelijk gehad toens, en nog steeds had hij gelijk. Niet alleen Griffoendor was het huis van de moed, dapperheid, en de loyaliteit naar vrienden toe, ook Zwadderich. Daar had Snape voor gezorgd. Snape had van zijn overleden oma gehouden, heel de tijd lang. En uiteindelijk stierf hij voor iets wat niemand had kunnen verwachten van hem. Een zucht schoof over zijn lippen. Waarom had hij deze dromen? Hij was juist ingedeeld, en ongeacht zijn twijfels eerder, was het toch beslist door de Sorteerhoed dat hij in het huis van de leeuw hoorde en nergens anders. Maar toch droomde hij zo’n zaken. Maar waarom? Niemand kon hem daar antwoorden op geven, en hij vond het zo stom om erover te schrijven naar huis. Zijn vader zou hem misschien niet begrijpen en zou kwaad worden, al zag hij Harry daar niet voor aan, en Ginny al helemaal niet. En tegen James zei hij hier ook niets over, en tja tegen Lily eigenlijk ook niet. Al was hij altijd al heel open geweest tegen zijn zus. De plotse bekende stem van Roos deed hem weer ontsnappen uit zijn gedachten. Zijn blauwe ogen schoten naar het bekende gezicht toe en meteen verscheen er een kleine glimlach op zijn gezicht. Zij was misschien de persoon die hij nodig had, of toch dat hoopte hij. Albus knikte op haar begroeting en wreef even door zijn donkere haren. ‘Insgelijks, te lang niet. Maar ja goed, we hebben het beide druk en heel die shizzle.’ Glimlachte hij eventjes. Ergens hoopte hij maar dat ze niet had opgemerkt dat er iets scheelde, al hoopte hij langs de andere kant natuurlijk van wel. En tja, haar ouders was een mengelmoes van alles en nog wat, en tja aangezien zij daar dan weer een mengelmoes van was, zou ze hem wel door hebben heel waarschijnlijk. En ja hoor, toen klonk de vraag. Aarzelend beet de jongen op zijn onderlip, de twijfel om het niet te vertellen sloeg weer toe. Hij vermande zich al snel en haalde heel diep adem. Dit moest. ‘Wel, de laatste dagen, of beter gezegd weken droom ik nogal raar.’ Begon de jongen op zachte toon tegen haar. ‘Ik droom ervan dat ik met Scorpius, Lyra, Belinda en al de andere zwadderaars op trek, en Zweinstein terroriseer, en uiteindelijk op een begeven moment kijk ik naar de grond en merk ik dat ik in Zwadderich ben ingedeeld.’ Kort keek de jongen naar het water en zuchtte even. ‘Is het normaal dat ik zoiets droom? Ik bedoel, normaal is het al niet. En het is niet dat ik het erg vind om daar in, ingedeeld te zijn. Maar de Sorteerhoed heeft me voor een reden hier gestopt. Ik weet gewoon even niet, wat het met me is, maar dat is de grootste oorzaak wel.’

[Meh, sorry voor het lange wachten ;o]

De koele wind gooide haar rode haren in de lucht, ze kneep haar ogen samen tegen de felle, maar aangename zon. Het was echt een heerlijk weertje vandaag. Ze keek naar Albus, maar hij staarde naar het meer waardoor ze hem niet recht aan kon kijken. Ze plukte wat aan het gras, luisterde naar hem en knikte toen hij zei dat ze het beiden druk hadden. Hij was toch een hele goede vriend van haar, ze miste hem soms. Ze zagen elkaar natuurlijk als hun ouders weer eens bij elkaar op bezoek gingen maar op Zweinstein was dat heel anders. Blijkbaar was er toch iets aan de hand, want Albus had er duidelijk moeite mee om het te vertellen. Hij nam een grote hap adem, Roos plaatste haar hand onder haar kin als ondersteuning, luisterde aandachtig naar zijn probleem. Hij had vreemd gedroomd. Dat soort dingen gebeurden wel vaker, maar hij klonk ernstig serieus. Droomde hij over Zwadderich? Ze luisterde naar zijn uitleg en knikte ondertussen een paar keer om aan te geven dat ze het begreep. Hij had gelijk, zulke dromen kwamen niet zo maar; die hadden een betekenis. Blijkbaar hield zijn onderbewustzijn zich daar nog steeds mee bezig. Dat was al zo vanaf de eerste dag dat ze richting Zweinstein gingen en iedereen zich af vroeg of Albus bij Zwadderich óf bij Griffoendor ingedeeld zou worden, hetzelfde dilemma als zijn vader. Maar Roos wist wel waarom hij bij de afdeling van de leeuw geplaatst was. Ze glimlachte breed en ging iets dichter naast hem zitten."Al, ondanks dat je een goede Zwadderaar zou zijn, je hóórt bij Griffoendor. Je bent moedig en je durft voor anderen op te komen, dat is iets waar je trots op mag zijn. Blijkbaar zit je zelf nog steeds tussen die twee in, en dat is helemaal niet erg. Als je eenmaal hebt ontdekt wie je echt bent, zullen die dromen vast ophouden. Maar dat is iets wat alleen jij zelf kunt doen," sprak ze vastberaden. Hopelijk had hij iets aan haar advies, ook al vond ze het zelf ook moeilijk om te begrijpen hoe deze situatie precies in elkaar stak. Ze wist wel dat oom Harry hier ook last van had gehad, op een iets andere manier, maar Perkamentus had gezegd: "It is our choices that show what we truly are, far more than our abilities."

[Sorry hij is kort! Heb tonnen huiswerk liggen D:]