Let Tha Bro's Prevail. [1 plek vrij (:]

De wereld was zo verfrommeld, vooral de wereld waar hij nu in leefde, hoewel het ook wel stoer was natuurlijk. En er waren genoeg meisjes, daar lach het niet aan. Het lach meer aan het feit dat hij beperkt was in zijn vrijheid. Hij wilde dingen doen, niet maar een beetje sufjes lessen volgen. Gelukkig zat het er bijna op, en was hij een volleerd tovenaar. Hij moest nog even vol houden.
Een laatste aai schonk hij aan Andy, zijn kat, waarna hij rustig de kamer uit liep. Op de trappen was het vrij druk, drukker dan normaal, ze hadden vast hun lessen net beëindigd. Hij stak boven de meeste mensen wel een paar koppen uit, dat deed hem goed, hij was natuurlijk ook de beste. Hij wierp een kille blik naar een van de eerste jaars, beukend loodste hij zich de trappen af de gangen door. Hij had geen zin in praatjes, en ook geen zin in gezeik of getreuzel. Maar, voor even maakte hij een uitzondering, toen hij de binnenplaats opliep stonden er aan de zijkant wat Zwadderichse meisjes naar hem te giebelen, hij schonk ze een charmante knipoog en groette ze met een klein knikje. Even streek hij met zijn hand door zijn haar waardoor die weer in een golf omhoog kwam. Hij zag wat ijverige griffies voor zijn ogen studeren, op de binnenplaats. Gelijk sloeg zijn humeur om, "De binnenplaats is een plek voor lol, ja." Beet hij hen toe, met een vlugge draai met zijn hand kreeg hij zijn toverstaf te pakken, "Alerte Ascendare!" En het boek dat de grif in zijn hand had vloog met een ruk omhoog en lande vlak voor zijn voeten weer op de grond. "Begrepen?" Vroeg hij met een strenge grip, angstig knikte ze van ja, zo, dat had hij ook weer geregeld. Hij liep weer door zonder om zich heen te kijken, zodra je dat deed keek je in blikken die je liever niet wilde zien. Gelukkig kwam er geen oudere griffoender op hem af. Want dan kreeg hij weer allemaal gezeik enzo.
Met grote passen liep hij richting een bankje in de schaduw, hij wilde wel zien wat er zich hier op het plein verzamelde, en als hij geluk had kon hij zijn broer ook nog even spreken, of iemand anders. Of beide, whatever. Hij luisterde naar de fluitende vogeltjes, de stemmen van de nog zo onschuldige kinderen, en de voetstappen die de mensen lieten horen. Er waren zoveel geluiden, zoveel geluiden waar je je op kon focussen. Hij wilde ze allemaal opslaan, ergens stoppen om ze dan in zijn dromen weer boven te halen. Zodat hij zijn dromen kon romantiseren, voller kon maken. En hij deed ook zijn best, om die geluiden op te slaan, maar op de een of andere manier kreeg hij ze niet boven zoals hij met de geluiden van de moord kon. Nee, die geluiden waren afschuwelijk, maar toch bleven ze hem kwellen, zorgde ze voor zijn ergernissen. Hij wilde die schreeuwen en klappen vervangen door andere schreeuwen en klappen, schreeuwen die híj veroorzaakte, en niet die een ander veroorzaakte. Hij wilde mensen pijnigen, zodat hij niet weer die schreeuwen van zijn vader hoefde te horen. Maar wanneer hij een ander tot schreeuwen liet komen, kwamen er alleen maar meer kwellende geluiden bij. Het werd dus niet minder, nee, het werd meer.
Weer woelde hij met zijn hand door zijn haren, zijn blauwe ogen keken op, zoekend naar wat dat geluid veroorzaakte, maar zonder succes. Hij kon de oorzaak niet vinden. Geluid had hem altijd al gefascineerd, muziek was een van zijn hobby's. Hij probeerde dan ook overal ritme in te vinden, dat had hij ook gevonden in de knuppel slagen. Het had hem geblokkeerd, voor alles, hij moest blijven luisteren, blijven kijken. Hij kon niet anders. Alles schoot weer voor zijn ogen langs, alles kwam weer boven. Hij zag nu niet meer de volle binnenplaats voor zich, hij zag de moord.

Andreas staarde naar enkele eerstejaars van Griffoendor. Net het soort dat hij vanuit de grond van zijn hart haatte. Half bloedjes, die het niet eens waard waren om hier op school te zitten. Moest Zalazar Zwadderich nog in leven zijn, en hij zou de school runnen dan zou hij die mensen juist buiten houden. Alleen volbloedjes, niets meer of minder. Kort rekte hij zich uit, waardoor zijn shirt iets of wat omhoog kroop. Even kort keek hij naar enkele meiden die hem grinnikend aan keken. Een korte knipoog kon er vanaf, hij trok zijn shirt weer goed en wandelde vervolgens weer richting de school. Andreas gaf een trap tegen een steentje waardoor het weg kaatste en tegen een boom aanknalde, kort schoten zijn ogen naar de klokkentoren, het was na de middag, dus hij was te laat voor het eten. Kort woelde hij door zijn half lange haren en liep vervolgens zelfverzekerd verder. Met zijn hoofd hoog en zijn rug recht dwaalde hij verder, veel had hij vandaag niet te doen. Straks zou hij wel met Anderson wat gaan uitsteken of wat dan ook.
Bonk. Iemand liep tegen hem aan, met een ruk draaide hij zijn kop naar de persoon die was blijven staan om boeken op te rapen die uit haar handen waren gevallen. Met een felle blik keek hij de kleine jongen aan en snoof. ‘Kan je niet uitkijken waar je loopt ofzo, smerige halfbloed.’ Sprak hij geïrriteerd tegen hem. De jongen deinsde achteruit en staarde hem met grote ogen aan. Blijkbaar was de wellicht eerstejaars nog niet bekend met de gebroeders Hellingsong en hun manier van tijd verdoen. Andreas was momenteel, door die ene kleine botsing met die kleine dude, helemaal pissed geworden. ‘Accio boek.’ Klonk het krachtig, en met de bijbehorende zwaai van zijn toverstok. Vrijwel meteen schoot een van de boeken die de jongen al vast had uit zijn handen en kwam het bij Andreas terecht. Uitdagend keek hij de jongen aan die zijn boek eigenlijk meteen terug wou nemen maar die bleef als verlamd stond. Hij wierp het boek de lucht in. ‘Diffindo!’ Kwam over zijn lippen en het boek werd meteen met een stevige kracht uit elkaar gerukt en kwam op de grond terecht voor de voeten van de eerstejaars. ‘Denk de volgende keer beter na als je tegen iemand aanloopt.’ Met die woorden draaide hij zich weer om en wandelde stug verder naar het kasteel. Wanneer hij uiteindelijk de laatste meters had overbrugd kwam de jongen terecht op de binnenplaats. De gitaar die hij al die tijd op zijn rug had laten hangen, nam hij nu vast waarna hij zich ergens op een bank in het zonlicht neer zette. Vrijwel meteen zette hij zijn vingers op de snaren en begon een welbekend deuntje te spelen, een deuntje dat zijn moeder hem ooit nog geleerd had voor ze vermoord werd op een koelbloedige wijze. Met gesloten ogen speelde hij verder, hij had geen oog meer voor iets anders dan zijn gitaar. De jongen bevond zich nu in het verleden, iets waar hij zich niet meer in wou begeven. Andreas vergat het liever allemaal, wou ergens dat zijn broer het nooit had verteld aan hem, maar hij kon het hem niet kwalijk nemen. Andreas zijn liefde voor zijn moeder was groots geweest, maar hij gaf zich er dagelijks de schuld van dat hij haar kwijt was, maar het feit dat Anderson hun vader had zien sterven, zorgde er voor dat hij zich toch wel misschien net iets gelukkiger mocht stellen als hem. Ergens wou hij dat hij er gewoon was geweest op de moment dat die mannen binnenvielen, dan had hij haar kunnen beschermen en desnoods zichzelf opgeven voor haar in leven te houden. Kort beet hij op zijn onderlip, voelde zichzelf weer belanden in zijn ouderlijke huis. Daar lag ze dan, zijn moeder, bebloed. En hij kon er niets meer aan veranderen. Tja, misschien kon je het karma noemen voor alles wat hij had uitgestoken, hij was nu niet bepaald onder de radar gebleven.
Uiteindelijk hield hij op met spelen en keek strak naar voren. Geluid drong zijn oren binnen van een schreeuwende leerling. Onbewust schoot zijn mondhoek even naar omhoog, ergens genoot hij wel van die schreeuwen. Hoe kon het ook anders? Wanneer hij uiteindelijk iemand anders opmerkte fronste hij. Daar zat hij dan, zijn gelijke. Andreas hing de gitaar weer om zijn schouder heen en stond op. Zijn broer bleef voor zich uit staren, alsof hij in een trance zat. Kort trok hij zijn wenkbrauw op. Licht bezorgd knielde hij bij hem neer en legde zijn hand op diens schouder. ‘Anderson, snap out of it.’