"What doesn't kill you...

...makes you stronger."

Het leek even alsof de tijd stil stond. Voor hem alleen. De wereld draaide door, langs hem heen, leefde voort zonder hem op te merken. Zijn ogen stonden op de vloer gericht, hij staarde naar zijn voeten die stevige stappen voor uit maakten. Vanuit zijn ooghoeken zag hij de voeten van honderden leerlingen langs hem heen wandelen. Ze passeerden hem, op weg naar een bestemming, maar geen van hen was alleen. Andreas was de enige in de gang die alleen liep. En het stomste was nog, dat het zijn eigen schuld was. Het geluid van klakkende hakken op de vloer en smoeselende stemmen suisden door de holtes van zijn hoofd maar drongen niet meer tot hem door. Zijn ogen waren open maar er hij zag beelden die hij niet hoorde te zien. Beelden van herinneringen. Hij was verdwaald in het verleden, een tijd waarin hij niet alleen was, want toen was hij wel gelukkig. Natuurlijk, hij wist ook wel dat het beter was om je op de toekomst te richten en hij werkte hard om een beter leven te krijgen, maar op dit moment was er niets waar hij naar uit kon kijken. Had zijn toekomst geen betekenis? Hij had zo veel gewerkt, maar toch vielen zijn cijfers telkens weer tegen. Als hij geen goede carrière maakte, zou hij geen goede baan hebben en dan kon hij helemaal niets meer als hij Zweinstein zou verlaten. Dit was immers zijn één na laatste jaar, en er was nog niets veranderd sinds zijn eerste jaar. Hij fronsde, voelde de woede in hem opkomen. Adem kookte in zijn keel, zijn hartslag klonk door heel zijn lichaam. Hij was kwaad, op niemand minder dan hijzelf. Hij was diegene die zichzelf had afgesloten van de wereld. En ieder jaar weer, had hij de belofte gemaakt dat hij zich zou openen voor anderen. Hij moest anderen toelaten in zijn hart, hoe dramatisch dat ook klonk. Hij had ook anderen nodig, kon niet alles alleen zoals hij altijd had gedacht. Op dit moment was er maar één persoon die hem een gevoel van waarde en liefde kon geven, en dat was zijn zusje. Maar Thalia was nog zo klein en ze had geen idee hoe de wereld in elkaar zat. Andreas beet op zijn lip en trapte tegen een boekenkast die tegen de muur van de gang stond. Hij had niet door dat hij zo hard trapte, maar de kast begon te trillen en een aantal boeken vielen van de planken. "Shi-." Nerveus keek hij om zich heen, maar gelukkig leken weinig mensen het te zien. Hij knielde neer om de boeken haastig op te rapen en zette ze netjes terug op hun plek, precies waar ze eerst ook stonden. Glimlachte schijnheilig toen er een lerares voorbij kwam en leunde even tegen de kast aan om na te denken. Terwijl hij met zijn vingers zijn voorhoofd samen kneep merkte hij de aanwezigheid van een ander, die erg dichtbij kwam.

[Lyra Lupin, maar open to all C;]

Lyra had mensen waar ze mee omging, of ze haar vrienden waren? Nee dat niet, ze was anders, ze was abnormaal te noemen. Ze kende een wereld die deze generatie alleen uit geschiedenis boeken zou leren. Haar hart was gesloten, voor ieder die er in probeerde te komen zou een zwarte muur tegenkomen. Lyra was bang om te verliezen wat ze opnieuw zou krijgen, het gat in haar mocht niet opgevuld worden, alleen maar zodat het weer weg geslagen kon worden. Zo dacht Lyra, ze kon zich herinneren hoe liefde voelde, hoe vriendschap voelde. Maar dan voelde ze ook weer de pijn, haar hoofd zat vol met allerlei gedachten en ze op orde krijgen was een ramp. En eigenlijk beschouwde ze het als een onmogelijke taak, soms kon ze geen onderscheid maken tussen het verleden en het heden. Ze zag kinderen en zag ze dan aan voor hun ouders, zoals Scorpius die ze aanzag voor Draco. Wie weet wat voor ramp het zou worden als ze Albus tegen het lijf zou lopen. Ze zou hem ongetwijfeld aan kunnen zien voor Harry.. Ze wist hoeveel de kinderen van hun ouders weg hadden.

De drukte op de gang was vervelend, en de Zwadderaar liep zigzaggend tussen de menigte door. Ze had geen les en was eigenlijk op weg naar buiten, ze wilde een van de school bezems mee nemen om een stukje te gaan vliegen. Zwerkbal vond ze enig om te doen, maar had er geen tijd voor. En gewoon vliegen was ook geweldig, dus deed ze dan zo nu en dan. Maar ze hoorde een knal en een paar mensen in haar omgeving keken raar op, haar blik ging naar de open plek die van nature leek te ontstaan bij de bron van de knal. Ze zag een oudere jongen bij een boekenkast, waar een aantal boeken van de planken kwamen zetten. Hij was ouder, maar Lyra wist hem niet te benoemen, ze kon bijna zweren dat ze hem hoorde vloeken. En keek even hoe hij een paar van de boeken begon op te rapen, Lyra begon in de richting van de jongen te lopen. Iets aan hem deed haar aantrekken, wat het precies was wist ze niet. Ze knielde naast de jongen neer en begon zijn overige boeken te pakken, ze had haar mantel in de leerlingenkamer gelaten, en liep in haar normale herfst uniform.

De meeste mensen deinsde achteruit omdat ze een Zwadderaar was, in haar eigen bloedlijn zaten weinig Zwadderaars, en Lyra was zich daar bewust van geweest toen ze haar keuze maakten. Maar ze wist dat Griffoendor niet goed voor haar was geweest, door de vele herinneringen en verliezen die er aan hadden gehangen. 'Je lijkt afgeleid te zijn, of liep je expres tegen de kast op?' vroeg Lyra op een neutrale toon. Het was geen pesterij deze keer, ze had er geen zin in vandaag. En integenstelling tot de meeste Zwadderaars, als Lyra in een irritante bui was maakten het niet uit welke afdeling haar slachtoffer zat. Ze kon net zo goed een Zwadderaar zieken als een Huffelpuffer. Ze hield de boeken beet terwijl ze op haar hurken zat, en hield ze daarna voor de jongen zijn neus en keek hem recht aan.

De stemmen vervaagden langzaam toen de lessen officieel begonnen waren. Een paar laatkomers sprintten nog door de gangen, maar daarna heerste er een enge stilte. Andreas had geen les, op een of andere manier ging het niet door, waarschijnlijk was de leraar ziek. Hij zat met zijn handen in zijn haren en leunde nog altijd tegen de houten kast aan toen hij schrok van een stem. Iemand praatte tegen hem. Zijn hoofd schoot opzij en hij keek recht in de ogen van een brunette, waarschijnlijk iets jonger dan hem. Een Zwadderich... Ze maakte een opmerking over de kast. Hij was dus niet helemaal onopgemerkt gebleven, maar hij zette zijn gedachten op zij en besloot om lichtjes te glimlachen. Was dat nou een vriendelijke vraag? Of zou ze na zijn antwoord weer een sarcastische terugkaatsing geven. Andreas zuchtte en rechtte zijn rug. "Mijn stemming is niet echt goed vandaag..." mompelde hij, om maar een antwoord te geven. Hij fronsde en keek naar de vloer. Hopelijk zou ze nu weglopen. Hij moest alleen zijn en de strijd met zijn gedachten zelf uitvechten. Straks kreeg hij weer een woede-aanval en dan was zíj het slachtoffer. Een kast was nog wel oké, maar als hij een mens iets zou aan doen zou hij dat zichzelf nooit vergeven. Dan was zijn laatste grens overschreden, dan had hij zichzelf écht niet meer in de hand. Andreas voelde zich machteloos. Hoe had het ooit zo ver kunnen komen? Hoe was hij de persoon geworden die hij nu was? Het meisje reikte de boeken naar hem uit. Hij schraapte zijn keel en keek het meisje vragend aan. Wat zocht ze eigenlijk bij hem? Why on earth zou ze hem helpen? "Heb je geen les?" Vroeg hij, deze keer wat luider. Zo erg dat het door de legen gangen galmde. Hij wou echt niet onbeschoft overkomen, maar op dit moment was er niemand die met hem een leuk en gezellig gesprek kon voeren.

[Okay echt een flutpost :') Sorry, ik moet echt mijn inspiratie voor hem weer een beetje optrommelen]

Hij leek er echt niet bij te zijn met zijn gedachten, een dagdromer dus hij had wel wat weg van haar. Hij was van buitenlandse afkomst, al vermoeden ze dat hij verhuisd was naar Engeland in zijn jeugd, aangezien zijn Engels te vloeiend was. Hij mompelde dat zijn stemming niet echt goed was vandaag, ach iedereen had zijn dag wel eens niet. Haar bruine ogen keken nieuwsgierig naar de jongen hij was in zijn laatste jaar van Zweinstein gokte ze, ze kende hem eigenlijk niet eens maar zevende jaars kwam je ook niet veel tegen op de gangen na hun bedtijd. Hij leek haar aanwezigheid niet erg te waarderen, maar misschien was dat weer het irritant Zwadderich gedeelte in haar dat ze zich vrij weinig van die signalen aantrok. Hij keek haar vragend aan terwijl ze zijn boeken nog steeds voor zijn neus hield. Ze leek wel een uithangbord! Hij vroeg zo hard of ze geen les had dat het in de leeg gestroomde gangen weergalmde. 'Nope, even geen les, anders zou ik als klassenoudste het slechte voorbeeld geven.' zei ze met een grijns.

Ze keek ondertussen naar een boek dat ze beet hield Bezweringen... Hm, misschien kon ze wel een gesprek met hem aanknopen erover, aangezien de jongen duidelijk afleiding nodig had van iets dat in zijn hoofd afspeelde. En Lyra was prima in gedachten afleiden, ze had jaren ervaring bij zichzelf opgedaan. 'Heb je net bezweringen gehad, ben je daar goed in?' zei ze met oprechte nieuwsgierigheid in haar stem. In haar ogen lagen dezelfde glimlach als die rond haar lippen speelde, de zevende jaars Huffelpuffer zou niet zomaar haar weg krijgen, ze zou de jongen uit gaan pluizen en tenminste zijn naam te weten komen. Al had ze het meestal niet op Huffelpuffers, gewoon omdat het grotendeels niet haar type mensen waren, haar stiefmoeder was ook een Huffelpuffer geweest. En van haar stiefmoeder had ze heel veel gehouden, 'Kan je eigenlijk ook de Patronus bezwering?' vroeg Lyra vriendelijk. Ze had die geleerd op jonge leeftijd en had er ook even over gedaan voor ze hem goed kon krijgen. Maar het was een spreuk die haar vader, Sirius en Charlie altijd heel belangrijk hadden gevonden. Lyra werd Moony genoemd, net als haar vader toen hij jong was. Al verdiende ze de bijnaam ook wel aangezien ze een wolf vanbinnen was.

Op dit moment waren de twee de enigen in de gang. Het kwam zelden voor dat het zo rustig was in Zweinstein, al helemaal in deze gang, maar Andreas had er geen problemen mee. Het meisje bleef ondanks zijn botte gedrag gewoon staan en had blijkbaar dringende behoefte om met hem te praten. Hoewel hij dat niet helemaal begreep, liet hij het maar over zich heen komen. Iets in hem wou dat ze bleef, als ze nu weg zou lopen zou hij teleurgesteld zijn. Hij gaf het niet toe, maar hij had iemand nodig. Misschien was dit wel de eerste stap naar een beter leven, simpelweg open staan voor anderen en niet gelijk alle gesprekken afkappen. Het klonk heel erg makkelijk, maar voor Andreas was het moeilijk. Hij had al zo lang geen sociale contacten meer met anderen gehad, niet eens omdat iedereen nu zo'n hekel aan hem had, maar omdat hij anderen telkens afwees of terug drong. Het was zijn eigen schuld dat hij zich zo alleen voelde, dat maakte het alleen nog maar erger. Ze was dus klassenoudste. Van Zwadderich? En ze wou het góede voorbeeld geven? Hij had niet helemaal door dat ze dat laatste als speelse opmerking bedoelde, hij herkende zelfs de grijns op haar gezicht niet. Hij knikte traag en staarde naar het boek dat in haar handen had. Net toen hij het van haar wou overpakken, opende ze haar mond opnieuw. Deze keer was het een vraag. Had ze geen vrienden waar ze naar toe kon gaan? Hij had er niet langer problemen mee als ze een gesprek met hem wou voeren, hij begreep alleen niet waarom. "Ik denk wel dat ik het goed kan, ja," zei hij uiterst serieus, met een droge kop. Hij gaf haar een vermoeide glimlach om te laten zien dat hij haar interesse wel waardeerde, want dat deed hij ook. Stiekem vond hij deze aandacht best leuk, ook al ging het nog steeds nogal ongemakkelijk. Hij hoopte dat ze verder niet te veel naar hem ging vragen, want hij kende zichzelf en wist dat hij dan zou dichtklappen. Zijn patronus? Moest ze het gelijk zo persoonlijk maken? Een patronus weerspiegelde immers veel van je karakter... Uit het niets verslikte hij zich en begon hij te hoesten. Ongemakkelijk keek hij even weg, maar daarna draaide hij zijn hoofd weer richting het meisje. Wat was zij nieuwsgierig- heel irritant. Maar toch, hij kon ook geen hekel aan haar hebben, ze leek hem vriendelijk. "Ja, ja, die kan ik," zei hij met een knik, probeerde de irritatie uit zijn stem te halen. Zijn patronus was een beer, op een of andere manier was niet erg geruststellend. Beren waren woest en agressief. Iemand had hem ooit verteld dat beren juist vriendelijk en zorgzaam waren, maar dat verband kon hij niet zien. "Jij vast ook wel. Je ziet er uit als een getalenteerd persoon," gaf hij uiteindelijk toe. "Of niet?" Hij hield zijn wenkbrauwen op terwijl hij het vroeg en grijnsde kort. Misschien, heel misschien, zou dit gesprek nog niet zo falend aflopen als hij had gedacht.

Hij wilde weg rennen, ging er door Lyra heen hij wilde eigenlijk niks met haar te maken hebben.. Met niemand op het kasteel, dat was wat zijn lichaam zei in ieder geval. Maar Lyra stond er om bekend dat ze koppig was tot vermoeiend toe, en vaak genoeg werd ze ook heel moe van zichzelf. Uiteindelijk leken haar woorden tot hem door te dringen, gelukkig anders zou een gesprek nog onmogelijk worden. En het woord onmogelijk kwam maar een keer voor in Lyra's woordenboek, en dat was de doden weer tot leven wekken dat was onmogelijk. Voor de rest was niks onmogelijk. Zo ook een vriendschap aangaan met een Huffelpuffer als Zwadderaar. De regels maakten Lyra niet uit, ze maakten haar eigen ongeschreven regels wel, haar bruine ogen dwaalden even de lege gang af, af en toe hoorde je gedempte geluiden van lessen die zich achter deuren afspeelde. Maar voor de rest was het stil, op de ademhaling en hartslagen na van Lyra en de jongen. Toen ze begon over de patronus bezwering leek hij niet blij te zijn. Het was misschien een té persoonlijke vraag geweest voor een eerste conversatie.

Toch kon ze haar nieuwsgierigheid niet bedwingen en kon ze geen sorry zeggen voor haar vraag. Hij leek na te denken over haar vraag voor hij een antwoord gaf. Hij zei dat hij de bezwering kon, maar niet hoe het eruit zag, al had niet elke patronus in het begin al een vorm aangenomen. Of misschien beter gezegd, een zichtbare vorm. Het begon vaak als een witte flits, maar hoe krachtiger de herinnering hoe duidelijker de vorm. Maar ergens zei haar gevoel dat de jongen zijn patronus wel een vorm had. Hij merkte op dat zij hem vast ook wel kon omdat ze er uitzag als getalenteerd persoon, een scheve grijns verscheen rond haar lippen. 'Expecto Patronum.' fluisterde Lyra met een beetje geheven toverstok, de ijsblauwe gloed die ze ook had als wolf verscheen in haar ogen vlak voor het puur blauwe licht van haar patronus uit haar toverstok verscheen. Een blauwwitte wolf stond aan haar zijde en keek naar de jongen. 'De meeste mensen vrezen ze, maar eigenlijk zijn het hele zorgzame dieren. Het is een eerbetoon aan mijn vader.' zei ze met een glimlach. De contouren van de wolf waren duidelijk afgetekend, de herinnering aan Sirius, Remus en haar met een bijna volle maan in het bos met zijn drieën maakten Lyra gelukkig. Hoe ze als klein meisje het geluid nadeed van huilende wolven. Sirius die inviel nadat hij verandert was naar een zwarte hond, en haar vader die op dat moment nog mens was. En nog niet gedwongen veranderde, en het nog tegen kon houden.
'Je patronus heeft ook een diervorm vermoed ik, maar iets zegt me dat je het dier niks vind. Ik denk dat het komt omdat je een verkeerd beeld hebt van jezelf en je dier.' haar woorden waren niet gemeen bedoeld, het was meer een conclusie die ze hardop zei. Soms niet het slimste om te doen, ze had nogal eens mensen boos gemaakt door dat de doen. 'Lyra Lupin, aangezien ik mezelf niet voor gesteld heb, met wie heb ik het genoegen?' zei ze kalm.