My promise

Collin staarde naar de zon die langzaam aan het ondergaan was. Vandaag was een bewogen dag geweest, de jongen had vliegles gehad, en had vooral gedold met wat vrienden van hem. Het was geweldig geweest de lol die hij met hen beleefde, maar ook daar aan kwam een einde en toen was hij naar hier gewandeld. Enkele meiden hadden hem nagekeken, goed hij was nu niet bepaald onknap, dat wist hij wel. Maar de jongen zou zich nooit binden aan een of andere meisje, voor zijn broer. Teveel problemen aan zijn hoofd zouden het dagelijkse tot nu toe nog door niemand opgemerkte contact met hem kunnen laten verwateren. En dat wou hij niet laten gebeuren, daarvoor was hij nog niet klaar. Kort bewoog hij zijn hoofd even naar opzij waardoor zijn haar in een mooie boog weer goed kwam te zitten, zijn chocolade bruine ogen richtte zich weer op zijn eigens spiegelbeeld in het water. De jongen droeg zoals dagelijks een wit hemd met een das, zijn gewaad had hij in zijn kamer gelaten, een gewone zwarte broek en zijn oud vertrouwde All Stars. Het was warm weer vandaag, dus veel zin om zijn gewaad te dragen op deze avond had hij niet aangezien hij het toch warm genoeg had.
Wanneer een kleine jongen naast hem verscheen met bijna zwarte haren verscheen er een zachte glimlach op zijn gezicht. Net zoals de dag waarop Sam gestorven was, droeg hij een baseball handschoen aan zijn linkerhand, zijn kleren waren echter wel sinds het ongeluk weer hersteld in zijn normale staat, ook droeg zijn broertje geen wonden meer. “Collin.” Klonk de heldere stem van de geest die naast hem stond. De jongen knielde bij hem neer, en hoewel het misschien onmogelijk leek voor velen gaven ze elkaar een knuffel waar ze ook werkelijk iets van konden voelen. “Wat heb je vandaag weer allemaal uitgespookt? Je hebt toch nog goede punten?” Even lachte de bruinharige jongen zijn tanden bloot en kwam weer overeind. Een kuiltje was meteen in zijn wang verschenen wanneer hij had gelachen. ‘Natuurlijk broertje, goede punten halen is altijd een van de belangrijkere dingen geweest voor me. En ik kan mam niet teleurstellen hé?’ Knipoogde Collin naar zijn kleine broertje die een grijns op zijn gezicht had weten te krijgen en inmiddels al een bal in zijn hand vast had. Klaar om een balletje te werpen met zijn grote broer. “Klaar om te spelen?” Wanneer hij de bal naar zich toe kreeg gegooid ving hij hem simpel op. Baseball, een van hun gezamenlijke spelletjes met elkaar. Een sport die hij met niemand anders meer beoefende dan Sam. Voor andere leerlingen zou hij een complete waanzinnige lijken, omdat hij wist dat niet veel mensen de gave hadden om werkelijk op dezelfde manier als hem met geesten te communiceren. Voor hem was het in het begin schrikken geweest, maar hij had er wel aan kunnen wennen uiteindelijk. Collin gooide de bal met een grote snelheid weer terug naar Sam, die de lucht in sprong en hem perfect ving en in een salto landde. Opschepper dat ie was.
Voetstappen op de grond, echte voetstappen deden hem even schrikken. Zou iemand het gezien hebben hoe hij die bal gooide naar iemand, maar de bal werkelijk gewoon bleef zweven of zelfs verdween in het niets? Waarschuwend keek hij naar Sam dat hij geen lolletjes moest uithalen op de moment. Traag draaide Collin zich om en keek recht in de ogen van iemand. Kort slikte hij, zo luid waarschijnlijk dat die persoon hem zou horen. God, wat moest hij nu weer zeggen dat hij aan het doen was? Wat nerveus begon hij te prullen aan de onderkant van zijn hemd, afwachtend op een reactie van de jongen.

[& Connor O'Macinsons]

Connor draaide zich nog een keer om en keek naar het water voor hem. Hij lag met zijn gewaad ergens naast hem gedropt op het gazon voor het Meer. Het was zo donker, en op dit moment trok hem dat ergens aan. Kleine waterdruppeltjes spatterden omhoog, en golfjes kabbelden zachtjes aan de oever. Hij was hier daarstraks aangekomen met barstende hoofdpijn, maar de rust die hier rondhang vermond onder de nevel, had het veel minder gemaakt. Hij had weer last gekregen van zijn flashbacks, de laatste tijd steeds erger. Ze waren in kleur geweest, iets waaruit hij opmaakte dat hij er steeds dieper inzakte. Een tijdje was het steeds beter geweest, was hij zelfs overtuigd geweest dat hij er van af was geweest. Maar zijn geluk mocht niet lang duren, het was zelfs al over voor hij er echt van kon genieten. Het lag aanzelf, dat wist hij. Hij had een soort van muur opgebouwd, die verzwakte als hijzelf meer problemen kreeg. Het was een simpele kwestie, maar hij kon er niet altijd iets aan doen.
Zijn blauwe ogen focusden zich op een vlinder, die een paar vroeger bloemen afdwarrelde, en zo zijn nectar langzaam opslorpte. Zijn vleugels waren donkerblauw, met violet in de puntjes. De kleuren leken erop gedrupt te zijn, want ze waren nogal onregelmatig, en in vlekken verspreidt. In zijn geheel was het een mooi ding, maar de details leken wanordelijk. Hij zuchtte en draaide zich om. Hij lag hier al redelijk lang, en in het begin was het gras vochtig geweest. Gelukkig had hij zijn jas meegenomen, waardoor hij er voor de eerste tijd op kon gaan liggen. Nu was het gras al terug opgewarmt door de lichte zon, en hij genoot van de frisse geur van het groen om hem heen. De winter had lang en streng aangehouden, en hoewel het gezelligheid met zich meebracht, was hij blij dat hij terug de natuur normaal kon bekijken. De nieuwe geur van alles, herboren in de aarde, maakte hem altijd blijer dan de koude sneeuw die leerlingen maar al te leuk vonden in zijn nek te gooien. Waarom ze het deden had hij geen idee van, en even leek het een sport te worden. In zijn derde jaar waren ze er plots mee op gehouden, hem wat ademruimte gegeven, maar het leek nu wat meer op te stoken terug. Hij begreep ze niet echt, de lol daarvan. Ja, hij was anders dan een normale Slytherin, maar was nu echt een reden om hem daarmee te pesten? Hij verzuchtte hun kleine hersenactiviteit in dat toch al stomme hoofd, en stond langzaam recht. Zijn ledematen begonnen stijf te worden, en zijn voet begon al te prikken van terug doorstromend bloed. Hij besloot maar een rondje om het meer te lopen, en stampte een paar keer op de grond om zijn voet wakker te krijgen. HIj zag er misschien raar uit voor een moment, maar wat maakte het uit? Er was toch niemand hier. Of in elk geval niet zichtbaar. Die laatste gedachte deed hem even omkijken, maar hij kon niet direct iemand zien. Niet dan.
Hij sloot zijn ogen, en genoot nog even van de stilte, tot hij wel een stem hoorde. Verbaast opende hij ze weer, en keek om zich heen. Nog steeds niemand. Zijn voeten bewogen zich als vanzelf in de richting van het geluid en zagen toen een jongen opduiken met een bal in zijn handen. Een jongen, niet veel ouder dan hijzelf kon zijn, keek hem nerveus aan, alsof hij iets bezig was dat niet mocht. 'Hey, ik erhm..' Hij keek even naar achter, wees vaagjes in de richting van het meer, 'Hoorde je.' Hij keek terug en wist wonderbaarlijk een kleine glimlach op te zetten. 'Ik ben Connor. Was je met jezelf aan het spelen?' Hij trok zijn wenkbrauwen iets op, en glimlachte breder, om te laten zien dat hij het niet erg vond. Als de jongen aardig was, zou hij zelfs een heel gesprek durven aanknopen. Hij zou wel zien, nu maar eerst hopen dat hij hem niet ging negeren.

Sorry
Nietechtbestedagvandaag :c
Maar oke, hoop dat je er iets mee kunt

Hier stond hij dan, oog in oog, met iemand die hem hoogstwaarschijnlijk gehoord had. Collin kon zichzelf wel vermoorden, wat dacht hij ook dat het na vijf jaar helemaal onopgemerkt zou blijven. Eigenlijk dacht hij dat inderdaad, omdat hij meestal met zonsondergang naar hier kwam en de rest van de leerlingen dan ook gewoon in het kasteel waren, hij had er geen rekening mee gehouden dat er werkelijk een dag zou aanbreken wanneer er iemand niet in het kasteel was. De jongen had zich hier niet op voorbereid, en nu stond hij hier met zijn mond vol tanden. Kort beet hij op zijn onderlip. Hij voelde zich betrapt, ja dat was net wat hij was, betrapt op iets wat niemand anders zou kunnen begrijpen. Voor kort wende hij zijn blik een beetje naar links, daar vond hij zijn broertje Sam. Deze keek hem aan met een uitdagende blik. Oh gosh, nee dit ging hij toch niet doen? Bijna schoot Collin naar voren, maar hij hield zich net op tijd in door weer naar de blond harige jongen te kijken. De stem van de jongen voelde aan als kogels die hem troffen, hij was gehoord. Na al die jaren, was hij betrapt. Als een muis voor de kat. Kort slikte hij, en haalde vervolgens diep adem, als hij dit dan toch moest ondergaan, dan was het liever nu.
Wonderbaarlijk genoeg merkte hij een glimlach op en stelde de jongen zich gewoon voor met een korte opmerking erachter. Collin wreef even over zijn wang en zuchtte. ‘Ik ben Collin, en naja ergens heb je gelijk.’ Sprak hij zacht. Waarna zijn ogen meteen weer opflikkerde naar Sam die veel dichter bij de jongen was komen te staan,er waren werkelijk nog maar enkele centimeters tussen de twee in. ‘Dus euhm, hoe gaat het?’ Wat een flauwe poging ook om een soort van gesprek aan te knopen met hem. Maar wat moest hij anders, Collin moest hem gewoon weg krijgen van het meer, zorgen dat hij naar binnen zou gaan. Daar waar Sam niet kwam. Maar bot toen tegen iemand kon hij niet. In zijn hoofd was hij mogelijke zaken aan het verzinnen om hem op tijd weg te krijgen, maar hij vond helemaal niets. Hij wou helemaal niet dat zijn geheim bekend raakte door een stunt van Sam, die er overigens lachend bij stond, op de jongen. Kort kraakte hij zijn vingers, gewoon omdat hij niets beter wist om te doen. Man, wat faalde hij toch hierin. ‘Stiekem vind je me nu extreem vreemd zeker?’ Zwadderaars vonden uiteraard iedereen raar, maar hij zou heel waarschijnlijk nu diegene worden die altijd gepest zou worden met dit. Hij verwachtte ook niets anders. In andere omstandigheden zou hij geheel anders gedaan hebben, gewoon heel open, vriendelijk and such, maar dit voelde gewoon zo freaking stom dat hij niet eens wist wat hij moest doen. Waarschijnlijk leek hij nu de grootste loser van heel de school, iets wat momenteel gepaard ging met zijn gevoelens ook. En opzich was het al een prestatie om als grootste loser van heel de school gezien te worden, met al die leerlingen hier. Zijn blik ging voor enkele seconden weer terug naar Connor, geen idee wat de blonde jongen hier eigenlijk nog deed. Meeste mensen zouden hem gewoon ontlopen als ze hoorde dat hij tegen zijn broer aan het praatte was, wat dus in hun ogen tegen zichzelf was.
Collin wist dat Connor zijn broertje niet kon zien, maar hij wist wel dat wat zijn broer ook deed het wel voelbaar was voor hem. En ja hoor, voor hij het zelf door had gaf Sam de jongen een flinke duw in zijn rug. ‘Sam, dude, maak dat je weg komt!’ Vloog eruit voor hij er besef in had. Vrijwel meteen bleef hij verstard door zichzelf staan. Zijn ene hand lag voor zijn mond, alsof hij de woorden weer wou terugnemen, maar het was te laat. Connor was geduwd, hij had tegen Sam geroepen, terwijl er niet eens een levende ziel in de buurt was die Sam heette.

De jongen leek hem eng te vinden, of er was iets vreemds aan de hand wat hij niet begreep. Snel keurde Connor zich een blik waardig, maar kon niets aan zijn outfit bedenken dat raar zou moeten overkomen, hij zag er uit zoals bijna elke leerling hier toch? Hij zuchtte, waarom kon niemand ooit eens normaal met hem doen? Leek hij eens een sociaal contact vrijwillig te leggen, mislukte het weer. Alsof ze dit expres deden, hem de mensen lieten uitkiezen waarbij het toch niet zou lukken, en hem dan grandioos zien falen. Misschien was het inderdaad wel zo, en even stelde hij zich een man voor die hem nu aan het uitlachen was. Connor schudde zijn hoofd, als hij zo dacht, was het ergens wel normaal dat mensen hem lieten ontweken dan gedag zeiden. Gelukkig kon je gedachten niet lezen, anders had hij al heel veel een rare blik of problemen gekregen. De jongen voor hem leek zenuwachtig te zijn, maar liet gelukkig zijn trui los. Als je er te lang aan zou blijven plukken, kwamen er altijd van die lastige draadjes. En hoevaak je ze ook afknipte, ze bleven altijd terugkomen, een van de weinige dingen die hij aan kleren haatte. Weliswaar was hij een jongen, maar shoppen was nooit erg in zijn ogen. Je ging gewoon wat nieuwe kleren kopen voor jezelf, daar is toch niets mis mee? Zolang het maar niet te overdreven werd, kon hij ongeveer overal mee leven. Zo was hij nu eenmaal.
‘Ik ben Collin, en naja ergens heb je gelijk.’ Verbaast over zijn antwoord keek hij de jongen eens wat beter aan, en vroeg zich af waar dat raadselachtige antwoord vandaan kwam. Hij leek iets te verbergen, en dat zat Connor dwars. Het speciale aan Hogwarts was, dat je altijd terecht kon bij mensen, er was altijd wel iemand voor je, maar de jongen voor hem leek zich afgesloten te hebben. Wie weet hoevaak hij contact maakte, zeker niet veel, of in elk geval minder als Connor hemzelf. Zijn ogen leken naar zijn arm te gaan, en hij verplaatste die even naar zijn zak. Het gedrag van Collin was ergens redelijk raar, en hij begreep het maar niet. Er leek geen reden te zijn om zo te doen, en het maakte hem in war. ‘Dus euhm, hoe gaat het?’ Hij glimlachte ergens om de onbeholpenheid van Collin, en haalde zijn schouders op. 'Best. Jij?' Het maakte hem niet echt uit, maar het was de eerste stap tot een gesprek. Zijn volgende vraag maakte hem zijn ogen wijd open doen sperren, ‘Stiekem vind je me nu extreem vreemd zeker?’
Connor deed zijn mond open, en toe. Wat moest hij hier nu weer op antwoorden? Ja, omdat je die vraag steld? Nee, totdat je die vraag stelde? Het sloeg op beiden, en hij had geen idee wat het beste zou klinken. Waarom moest Collin het hem ook zo moeilijk? Huffelpuffers, ze waren nu een probleem voor hem aan het worden. Zogenaamd altijd vrolijk en harde werkers, maar ondertussen maakte ze je wel in war met hun rare vragen en conclusies. Hij had hier misschien gewoon nooit moeten komen, dan had niemand hem ook zoiets aan kunnen doen. 'Niet echt, waarom denk je dat?' Bracht hij uiteindelijk uit. Het gesprek nam een rare wending die hij liever niet had willen nemen, maar negeren was een bevestiging, en iets zei hem dat de jongen die voor hem stond redelijk gevoelig aan die opmerking zou zijn. En het klonk ook zo bot om dat zomaar te zeggen in iemand's zijn gezicht.
Toen gebeurde er veel op het zelfde moment. Hij voelde een duw in zijn rug, en hij viel gedeeltelijk voorover van de schok. Collin schreeuwde iets wat hij maar half begreep, omdat het besef niet wou aankomen. Hij was geraakt door iets in zijn rug, en Collin wist wat. Of wie. 'Collin!' Zei hij verbaast. 'Wat was dat?' Hij keek om zich heen, maar kon niets zien wat hem had kunnen raken. 'Je weet wat het is, niet? Ik hoorde je iets hoorde tegen dat.' HIj huiverde opnieuw, 'Wat ben je bezig?' Zijn ogen draaiden zich rond, en hij tolde om zijn as tot hij uiteindelijk weer voor Collin stond. 'Ik. Wil. Uitleg.' Hij benadrukte elk woord, en keek boos vanonder zijn wimpers naar de jongen die overduidelijk schuldig was. Hij deed niet eens moeite om het te verbergen. 'Nu.' Snauwde hij het laatste woord er geïrriteerd uit. Normaal was hij nooit zo, maar ze moesten het nu niet gaan pushen. 'Collin, ik hoorde je, leg het uit.' Zijn blik verzachtte een beetje, keek verdrietig voor zich uit. Hij was zojuist slachtoffer geworden van een erge grap, en ergens had hem dat gekwetst.

Le mweh? D:

Collin keek nog steeds naar de blond harige jongen. Het was vreemd om met iemand te spreken buiten zijn vrienden, of toch gewoon nu zijn broer achter hem stond. God, iedereen zou hem voor gek verklaren, de leerkrachten zouden het te weten komen, en die zoude hem heel waarschijnlijk proberen te helpen. Maar hij wou niet geholpen worden, als het om zijn broer ging, en het feit dat hij met geesten kon communiceren en ze ook kon aanraken. Nee, het was iets eigen aan hem, en dat mochten ze hem niet afpakken. Dit was de laatste vorm die hij van zijn broertje had, en hij wou het niet verliezen, ook al was hij over de dood van hem, nooit zou hij dit kwijt willen. Daarom was hij meestal ook zo voorzichtig, maar dat was vandaag dus niet zo geweest. De verbaasde blik die hij plots kreeg van de overstaande jongen deed hem even kort zijn mondhoek op trekken. Om zo’n reactie zou hij heel waarschijnlijk hetzelfde doen, hij wist dat hij voor hem in raadsels sprak, iets wat sowieso al heel eigen aan hem was, maar meestal deed hij het gewoon maar voor een lolletje te trappen of wat dan ook. Misschien moest hij maar beter gaan? Maar wat zou Connor dan wel niet van hem denken. Collin was niet iemand die zo maar weg ging om het minste, al kon je dit daar natuurlijk niet tot het minste rekenen, maar toch weglopen lag niet in zijn aard.
Wanneer hij toch een normale reactie kreeg van Connor op zijn vraag haalde hij even zijn schouders op. ‘Geen idee, werkelijk.’ Natuurlijk ging hij niet zeggen dat hij momenteel gewoon bang was dat zijn overleden broer de jongen iets zou kunnen aan doen, dat hij nerveus was omdat hij Sam misschien op een of andere manier zou kunnen zien en het als volgt door te vertellen aan de gehele school. Nee, hij zou het dan maar op zijn raadselachtigheid houden. Iets wat hij verder in het gesprek natuurlijk misschien wel zou laten varen, naargelang hoe het escaleerde. Natuurlijk wou hij deze jongen tot zijn vriendengroep opnemen, maar dit was gewoon de foute plek om dat te doen, met Sam in de buurt het was te riskant voor beide. ‘Wel, omdat zowat de meeste mensen van je afdeling Huffelpuffers al een rare afdeling vinden, en dan omdat je me net tegen mezelf hoorde praten. Dan is het toch logisch dat ik dat vraag?’ Collin fronste even en veegde vervolgens zijn haren uit zijn gezicht en voor even schoot zijn blik naar de hemel die al meer naar het paars aan het neigen was, ook al zaten er nog tinten in van het rode. Dat gaf hem nu exact nog één uur om met Sam tijd door te brengen.
Verstard bleef hij kijken naar hoe Connor wat voorover viel. In zijn blik school pure woede naar Sam. Dit had hij niet mogen doen, het was te moeilijk om aan iemand anders uit te leggen. Waarom deed Sam dit hem aan? Even slikte hij. De verbaasde kreet die de andere jongen sloeg viel te verwachten, eveneens als de vraag en het om zich heen kijken. Nerveus begon de jongen weer aan zijn hemd te prullen. Zijn blik vestigde hij op de grond, nee hij wou hem niet meer onder ogen komen nu. Connor was iets overkomen wat hij maar heel moeilijk kon uitleggen, waar hij zelfs de juiste woorden niet voor kon vinden. Vanuit zijn ooghoeken staarde hij naar de langwerpige schaduw van de jongen, deze draaide eveneens een toertje om zijn eigen as heen. “Wat ga je nu doen Collin? Aangezien je toch niet kan weglopen, ga je hem vertellen over me?” Fluisterde de stem van zijn broer die inmiddels naast hem was komen staan. Vurig keek hij naar zijn broertje, als hij hem nu enkel en alleen maar een klap kon geven, maar dan zou Connor hem nog vreemder aanstaren. De woede in de stem van het slachtoffer van zijn broer was perfect voelbaar, elke trilling in zijn stem viel hem op, hij voelde zelfs de kwade blik branden op zijn gezicht. Wat nu? Wat moest hij? Hoe kon hij dit op een manier brengen zodat hij niet volledig gek leek? Het gesnauw van de jongen begon hem inmiddels zwaar te irriteren.
Met een ruk keek hij recht in de ogen van Connor. ‘Wil je het zo nodig weten, ja?’ Schreeuwde hij luidkeels naar hem. Collin’s handen begonnen te trillen, iets wat hij probeerde onder controle te houden, maar het lukte hem amper. ‘Wil je werkelijk weten wat ik hier doe? Waarom ik zo freaking nerveus ben sinds je hier aankwam?’ Ging hij ongestoord verder. Zijn stem klonk ijzig hard, geen enkel spoor meer van de angst die hij eerder had gevoeld. Twijfels gingen door hem heen maar hij liet ze niet zien aan hem. ‘Ik ben mijn broer verloren toen hij 7 jaar oud was, in een auto-ongeluk waar ik voor gezorgd heb. Ik zat aan het wiel. Een vrachtwagen reed op ons in, in de ambulance was ik diegene die gered ben, niet mijn broer, terwijl ik de dader ben.’ Huiverend haalde hij adem, merkte dat Sam zijn hand in de zijne legde. Deze nam hij eveneens vast, het boeide toch niet meer nu wat Connor ook zou denken. ‘Ik kom hier elke zonsondergang, elke dag al vanaf hij dood was, hij was drie jaar jonger als mij, dus ik was 10.Reken maar uit hoeveel dagen ik al naar een zonsondergang kom kijken. Ik zie hem, Sam, ik was net niet tegen mijn eigen bezig. Maar ik was met mijn broer een balletje aan het gooien dat was wat je hoorde. Dit is de enigste manier hoe ik nog met hem kan praten, dus wees maar kwaad op me, op hem. Ik kan zijn daden niet controleren, en hij plaagt nogal graag de mensen die in mijn buurt komen.’ Raasde de jongen verder.
Collin zijn blik was minder hard geworden, bijna verschenen er tranen in zijn ogen, maar hij veegde ze weg. Vervolgens ging hij neerzitten bij het meer en staarde strak voor zich uit. ‘Nu blij? Snap je het nu verdomme?’ Klonk het zachter als net. ‘Kom op, ga me nu maar zeggen dat ik gestoord ben in mijn hoofd, scheld me maar uit voor het rot van de straat. Ga het vertellen aan heel de school, zorg maar dat de leerkrachten op mijn dak komen om me proberen te helpen. Maar geloof me vrij, ik wil niet geholpen worden door niemand. Ik wil met Sam kunnen blijven communiceren op deze manier, en daar zal niemand iets aan veranderen!’ Tranen schoten in zijn ogen, en al heel snel legde hij zijn hoofd op zijn armen en snikte. Man, waarom ook?

HIj moest lachen om zijn antwoord, het was ook ergens grappig. Hoevaak hij zelf niet wist hoe het ging met hemzelf, dat was ontelbaar. Maar het bleef grappig uit iemand anders zijn mond. Niet weten hoe het ging, jezelf niet kennen, verward zijn, moe zijn, het kon allemaal verschilllende redenen hebben. Bij Collin wist hij echter niet welke het was, maar ergens maakte dat ook niets meer uit. Verbaast hoorde hij aan wat mensen over Huffelpuf dachten. Nu hij even een ogenblik nadacht, was dat wel waar. Aangezien Huffelpuf neutraal stond, altijd open was voor iedereen, was het altijd de afdeling die een beetje uitgelachen werd. Ze waren niet slim, dapper of sluw. Ze waren alles wat daartussen hing, en een beetje uitlachen door iedereen. Vooral Slytherin zou rot moeten doen, iets waar hij eigenlijk tegen was. Maar zolang hij er niet in betrokken was, had hij ook niets gedaan. Connor was bang om op te vallen, en te laten zien dat je geen Slytherin was in Slytherin was een van de dingen die je dan niet deed. Zonder uitzondering, tenzij je eigen vonnis alvast wou tekenen. En voorlopig was dat nog niet het geval. Hij haalde zijn schouders weer op, het begon stilaan een gewoonte te worden. 'Kan best, maar ik ben niet de normale Slytherin.' Gaf hij toe. Hij had werkelijk geen idee waarom hij dat zei, het was gewoon, hij haatte het om vergeleken te worden met de rest van iedereen. Zo was hier niet.
Zijn blauwe ogen bleven steken op de jongen, hij snapte het überhaupt gewoon niet. Hij leek eerst te schreeuwen naar iemand, om vervolgens terug zenuwachtig te worden. Connor was weer rechtop gaan staan, en rechtte zijn rug. Zijn hand fladderde er even over, om iets te voelen, maar viel algauw terug langs zijn zij. De jongen voor hem leek het plots beu te worden, uit zijn pop te barsten. Waar het vandaan kwam had hij geen idee van, maar het overweldigde hem, liet hem met een open mond staan. Oke, hij had niet zo moeten snauwen, maar nu voelde hij zich als de badass in het verhaal. En dat was hij toch niet geweest, toch? Connor schudde zijn hoofd, hij wist het niet echt meer, alles was zo verwarrend. Misschien was hij toch iets te erg overgekomen, hoewel het ergens toch een schok was geweest. Hij had beter zijn mond kunnen houden, dan was Collin waarschijnlijk niet boos op hem geweest. Ja, hij wou niet dat Collin boos op hem was. Om een vreemde reden trok hij zich nogal aan wat mensen van hem dachten, wou niet dat ze boos of kwaad op hem waren. Het liet hem slecht voelen, puur eigenbelang. Wel, dat maakte hij zichzelf wijs, hij wou liever tegenover zichzelf liegen dan toegeven dat hij een zwak hart had voor iedereen. Hij was dan toch ook een Slytherin? Hij kon niet anders zijn, het zat in zijn bloed, anders was hij wel anders ingedeeld. Dat was het levende bewijs toch? Moe van de hoofdpijn die plots kwam opzetten zuchtte hij even lichtjes, en schakelde zijn blik weer over op zijn eigen schoenen.
De plotselinge toon van Collin deed hem opschrikken, maakte hem met open mond naar hem kijken. Hij schreeuwde gewoonweg iets naar hem, het maakte niet eens uit wat. Het was de toon waarvan hij verdrietig werd, die hij niet kon uitstaan om een reden. Hij voelde zich aangevallen, alsof Collin zich wou verdedigen tegen hem. Alsof hij het allemaal fout had gedaan. Wat waarschijnlijk dan ook zo was. De jongen bleef maar verder schreeuwen, en bij elk woord dat hij leek te zeggen, voelde hij zich kleiner worden. Ergens wist hij dat dit geen leuk verhaal ging worden, en hij rvoeg zich in zijn achterhoofd af of hij niet weg moest lopen, zodat hij het niet moest horen. Maar het was al te lang, hij was verstijfd en kon zich niet meer bewegen. Hij moest wel aanhoren wat Collin te zeggen, of beter te schreeuwen had. Toen Collin even stopte met spreken, bleef hij met open mond staan. Dit had hij nooit verwacht achter de jongen, en een onverdragelijk schuldgevoel verspreidde zich meteen. Maar het was nog niet afgelopen, want hij opende zijn mond alweer om verder te spreken. Zijn linkerhand leek iets vast te houden, en langzaam begon hij het te begrijpen. Het spreken, de hand, de grap, het spel, en nu dit verhaal. Een neiging om achteruit de deinzen kwam even op, maar verdween weer zo snel als die gekomen was. Het was erg, en meteen schaamde hij zich over zijn uitval. Een rode blos steeg op naar zijn wangen, bleef rond zijn kaken hangen. Hij zuchtte om zichzelf en keek nu naar Collin. Probeerde oogcontact te krijgen. Hij liep geluidloos naar de jongen toe en sloeg zijn armen om hem heen. Waarom had hij geen idee, maar een Connorhug, was gewoon op zijn plaats in dit geval. 'Het spijt me zo Collin, ik wist hier niets van. Ik had echt niet zo mogen reageren. Maar ik ga het echt niet doorvertellen aan de school, waar zie je me voor aan, mate?' Vroeg hij op het einde ergens redelijk geschokt. Dat hij ooit zoiets zou doen, dat was niet hem; hij zou het niet eens over zijn hart kunnen krijgen, als hij de jongen nu al zo zag. Langzaam liet hij los, voor hem was het niet raar een knuffel te geven, maar voor Collin misschien wel. 'En kleine broer van Collin, het spijt me ook dat ik zo heftig reageerde,' Sprak hij voor zich uit, iets wat er volgens hem best wel dom uit kon zien. Maar het moest van hemzelf, een verplichting zonder keuze. Hij had het allemaal verpest, nu al. “But don't cry.” Mompelde hij even tegen Collin, bijna niet meer verstaanbaar.

LE POST =D

De woorden die de jongen had gesproken over dat hij niet de normale Slytherin was bleven in zijn hoofd hangen. Maar Collin kon er niet meer op reageren. Hier zat hij dan, als een klein kind ineengedoken, te huilen in het bijzijn van een dude waar hij net was tegen uitgevlogen. Great. En hij dacht dat hij zichzelf onder controle had. Dus niet. Wat was het toch met hem en zijn temperament? Zijn broer had hem al genoeg zien uitvliegen, of toch sinds zijn dood. Die dag, was er gewoon ook een deel van hem gestorven, was er een lege plek achter gebleven in zich, een plek die geen levende ziel ooit zou kunnen opvullen, dat wist hij nu al. Sam was naast hem komen zitten en had zijn hoofd op Collin’s schouder geplaatst, hem proberen te troosten. “Het spijt me.” Fluisterde zijn broer zachtjes naar hem. Maar hij reageerde er niet op. Collin bleef gewoon met zijn hoofd op zijn armen zitten op de grond. Ergens voelde hij zich momenteel wel een baby of wat dan ook. Maar het uitschreeuwen van het gehele verhaal was hem teveel geworden, elke emotie van die bewuste dag was weer naar boven gekomen. Het gezicht van zijn moeder, de aanblik van het dode lichaam van zijn broertje, de ambulancier die hem had gered, het ziekenhuis, de handschoen die Sam nog had van de wedstrijd, de kaartjes,zijn eigen innerlijke gevecht tegen het schuldgevoel dat hij had. Alles was er weer. Het was zijn eigen domme schuld geweest dat zijn broer nu dood was. Als ze gewoon de fiets hadden genomen en niet de wagen, dan had zijn broer nog geleefd heel waarschijnlijk, en dan zaten ze nu samen hier. Maar nee, hij ook altijd met zijn roekeloze gedachten. Spijt kwam altijd te laat, en ja dat was ook hier het geval, maar hij kon het niet helpen. Zo had hij ineen gestoken vroeger, nu was dat echter allemaal veranderd. Nu was hij een jongen die in de avond alleen op pad ging om met zijn broer te kunnen spelen, een verantwoordelijke vijftienjarige.
Collin had er geen idee van of de blonde jongen er nog stond, en veel kon het hem ook niet schelen. Heel waarschijnlijk zou die toch het kasteel zijn ingevlucht en het nu aan iedereen aan het doorvertellen zijn. Dit was een van de eerste mensen die hij het had verteld, en dan nog niet eens op de manier waarop hij zoiets wilde vertellen. Maar de jongen had hem zo geïrriteerd gemaakt dat hij er niet meer had tegen gekunnen. En toen heel plots voelde hij twee armen om hem heen, geen Sam armen, maar eerder die van Connor. Kort tilde hij zijn hoofd op en merkte inderdaad de jongen op waar hij net nog tegen had lopen schreeuwen. Collin plaatste een van zijn handen op de jongen zijn arm en sloot zijn ogen vervolgens weer. Dit was helemaal niet wat hij verwacht had. Waarom deed Connor dit in godsnaam? Erg vond hij het niet dat hij geknuffeld werd door hem, dat was de normaalste zaak van de wereld, maar dat hij hier nog stond na alles kon hij niet vatten. ‘Elke logische leerling zou het gaan melden aan een leerkracht zodat ik er met mensen over zou kunnen praten op een normale manier. Waarom jij dan niet?’ Sprak hij met een trillerige stem terwijl hij zijn hand weer op zijn eigen arm plaatste en voor heel kort naar het water staarde. Nog steeds zat Sam naast hem, met zijn hoofd op de schouder van Collin inmiddels al licht aan het vervagen van de plek waar hij zat. Het was bijna tijd. De zwarte haardos haalde uiteindelijk zijn hoofd van de schouder af en keek recht naar Connor die zijn verontschuldigingen uitsprak tegen hem. Kort fronste Sam, maar glimlachte toch, wetende dat de blonde jongen het helemaal niet zou kunnen zien.
“Zeg hem dat het me spijt Sam. Ik speelde alleen maar.” Klonk de heldere stem van zijn broer luid en duidelijk. Collin keek even op naar Sam, maar draaide vervolgens zijn hoofd naar Connor die nog steeds recht stond. De woorden die de jongen nog zacht sprak, werden meteen door Collin opgevangen, hij had gelijk. Huilen moest hij niet. Maar hij kon het niet helpen, het was hem even teveel geworden. ‘Hij zegt dat het hem spijt, hij was alleen maar aan het spelen. En het spijt mij ook, van het schreeuwen.’

Ongerust keek hij naar Collin. De jongen was helemaal overhoop, het ongeluk moest ook erg geweest zijn. De details wist hij dan wel niet, maar het grote concept maakte hem al bang, laat staan dat hij alles wist. Connor wist best hoe zoiets voelde, om helemaal alleen te voelen in het begin. Het begin was altijd het ergst, je lag helemaal overhoop met jezelf. Niets deed er nog toe, jij was de enigste oorzaak ervan, het was je eigen schuld. Bij hem was het dan wel zo geweest, hij had er soms nog een nachtmerrie van. Maar dat was het, hij was er voor het grootste deel uiteindelijk toch overheen gekomen, met dank aan Brianna. Ze was gewoon perfect in zijn ogen, maakte alles wat ze deed tot een prachtig resultaat. Toen ze hem voor het eerst een knuffel had gegeven was hij in tranen uitgebarsten, niet kunnen geloven dat zij daadwerkelijk voor hem wou zorgen. Maar de vreemde band hield aan en werd steeds sterker. Hij zou alles doen voor haar, ze was zijn hele wereld geweest. Haar laten gaan kon hij bijna niet bij het afscheid, en de eerste tijd was het ook zwaar geweest. Zodra hij kon ging hij met de vakantie naar huis, waar hij terug een van de beste tijden van zijn leven had. Maar toen moest hij weer terug. Hij wou niet, was juist terug gelukkig aan het worden. Dus waarom moest hij vertrekken? Uiteindelijk hadden zijn ouders er een oplossing voor gevonden, een verrassing. In het begin van het jaar had hij geen dier gekregen, aangezien ze thuis een kat hadden rondlopen. In elk geval, er liep een kat rond. Hij deed vaak waar hij zin in had, dat beest, dus echt zeker kon hij daarover niet zijn. Maar hij had een uil gekregen, een prachtige bruine uil. Een naam had hij niet direct kunnen verzinnen, maar uiteindelijk was hij op naam Ceila gekomen. Het kwam uit een oud verhaal dat hem vroeger voor het slapengaan vertelt werd. Het was zijn lievelingsverhaal voor alles gebeurde, en hij had er dus goede herinneringen aan. En het paste wel bij haar. Een oude volksmythe, over de krijger Ceila. Zo had hij altijd in contact kunnen blijven, en de eerste tijd schreef hij ongelofelijk veel naar zijn ouders. Maar na een tijd begonnen ze af te zwakken, hij vond zijn draai op Hogwarts, had het vaak te druk om nog te kunnen antwoorden op hun lange en leuke briieven. Niet dat hij niet wou, maar het was gewoon te druk voor alles. Daarom hield hij ook van zijn Ceila, ze was er altijd voor hem geweest. Een brug tussen het fragiele contact dat hij had opgebouwd Maar toen alles rustiger werd, ging het ook wat bergaf met hem. Vaak had hij niets om te doen, staarde naar het plafon van zijn kamer. En dan kwamen de herinneringen terug, elke moment. Na een tijd zo gelegen te hebben viel hij soms in slaap, waar ze hem vaak plaagden emt de fragmenten steeds opnieuw af te spelen. Om hem te pesten, zo leek het. Badend in het zweet was hij dan wakker geworden, terwijl de jongens slaperig vroeger waarom hij ze weer maar eens wakker had geschreeuwd. Niemand had hem ooit durven vertellen dat het makkelijk was om zo te leven, maar hij probeerde. En over het algemeen lukte dat wel, het was alleen moeilijk 's nachts, en op zijn zwakke momenten. Dan wist hij alles beter, alsof het weer vers in zijn geheigen gedrukt stond. De volgende dag was het minder, maar soms bleef hij het zien. De dokters hadden uiteindelijk gelijk gehad, hij zou nooit meer geheel genezen. Maar het grappige was dat niemand het hier wist, zelfs zijn beste vrienden, nooit verteld. Het was raar, maar het was iets waar hij geen behoefte aan had. Hoefde er niet zielig over te doen, hij schaamde zich ervoor. Nooit had hij een moment van twijfel gekend over de kwestie van het delen ervan. Dus het leek hem overbodig dit wel naar Collin op een of andere manier te doen. En trouwens, wat was hij ermee? Enkel een reden meer om hem te haten, hem van hem af te duwen omdat hij bang was? Misschien verdiende hij dat ergens wel, na zijn gedrag tegenover hem. Het zou hem in elk geval niets verbazen. Maar de waarheid was iets waar met alle voorzichtig mee om moesten gaan, en ook wat zou het Collin kunnen schelen? Nee, tenzij hij er specifiek naar vroeg, zou hij niets laten blijken van eventuele innterlijk complicaties. Het was gewoon.; Zijn ding. Om dat te moeten delen was moeilijk. Altijd moeilijk geweest. En dat zou niet veranderen door een ontmoeting. Die was weliswaar raar, maar nog steeds een enkele ontmoeting.
Hij wist niet wat hij moest zeggen op Collin's vraag. Het was gewoon, hij. “Misschien ben ik wel geen logische leerling?” Opperde hij met een glimlach. Het was ook wel grappig. “Nee, je zou gedwongen worden tot iets wat je waarschijnlijk niet wilt delen. Je zou de keuze zelf moeten maken, en ik geef je die kans. Daarom zeg ik niets.” En bovendien, voegde hij er in zijn hoofd aan toe, weet ik hoe het voelt. Dus je moet mij niets meer zeggen. Hij zei het maar niet luidop, betreffende zijn gedachtengang van een paar luttele seconden geleden. “En het geeft niet, zou mij eerder moeten spijten. Ik had niets door, ik had moeten weten dat er iets was dat gevoelig lag, nee?” Hij keek even naar de lucht en vervolgde, “En ik had dan nog niet het recht zo te reageren.” Hij keek terug naar de jongen, en ging toen naast hem zitten. Nu hij er toch was, kon hij evengoed verder spreken, het zou niet meer dan eerlijk zijn. “Dus, je kan hem zien?” Informeerde hij neutraal. Hij wou niet overkomen als iemand die zich erin verdiepte, maar ergens wou hij ook niet bot overkomen door niets te zeggen. Dat zou leidden tot ongemakkelijke stiltes, en daarin flapte hij er altijd vanalles uit. Hij hoopte maar dat de jongen zich het niet te erg zou aantrekken. “Is hij hier nog?” Connor keek even overbodig om zich heen, maar zag niets, zoals hij ergens al had geweten. Zijn blik schoot terug naar Collin, en toen draaide hij zich ook weer met de rest van zijn lichaam recht. Zijn knieën een beetje opgetrokken, ellebogen erop steunen en handen samen voor hem. De perfecte houding voor iemand die zich redelijk op zijn gemak voelt. Zelfs al liep er ergens een geest rond hem heen.

SORRY DAT HET ZO LANG DUURDE D:
U may kill me :C

Twee warme chocoladebruine ogen staarde naar het groende gras waar hij op zat. Zijn oogwit was wat rood gekleurd van het huilen, al zou dat zo meteen wel gaan weg trekken waarschijnlijk. Gosh, Connor was de eerste persoon hier op Zweinstein die hem ooit had zien huilen, ergens was het raar, maar langs de andere kant dan weer niet omdat niemand zijn echte verhaal kende. Geen idee wat er van hem zou zijn geworden als hij hier niet heen was gekomen, waarschijnlijk had hij de blonde jongen naast zich dan niet ontmoet, aangezien hij waarschijnlijk toch nog nooit van het plekje Marblehead had gehoord. Ach ja, dan had er ook niemand van zijn grote geheim geweten. Een korte zucht schoof over zijn lippen. Na de dood van Sam, had hij zich alleen gevoeld thuis, zijn moeder was er wel, maar hij had geen speelkameraadje meer. Natuurlijk had hij nog andere vrienden, maar het was toch niet hetzelfde. Collin had zelf voor een klein jaar mee geholpen met werken op de begraafplaats, daar had hij ontdekt dat hij ook andere geesten kon zien, mensen die hij kenden maar die nog niet klaar waren geweest om over te steken. Zo had je mevrouw Pruddy die enkele jaren na haar man was gestorven, Marc, gestorven aan een hartinfarct zeer tragisch nieuws toen het gebeurd was. Hij en zijn broer waren er kapot van geweest. Zijn vrouw, was enkele maanden na Sam gestorven, ook aan een hartaanval, zij was nog enkele dagen blijven hangen op het kerkhof om zich voor te bereiden op het weerzien met haar man. Beide hadden ze honderduit gepraat met elkaar wanneer er niemand anders was. Maar na een week was ze afscheid komen nemen, en was ze vertrokken in een roze jurk naar het hiernamaals. Het was op een zonnige dag geweest, en hij was die avond naar het bos gegaan en had er met Sam over gesproken, hij had haar die dag ook nog gezien opzoek naar haar man, het weerzien met elkaar was blijkbaar zo mooi geweest. Liefde, het kon mooi zijn. Alleen voor hem, was het veel te gecompliceerd, natuurlijk had hij al wel eens vriendinnetjes gehad. Maar het feit dat hij altijd om een bepaald uur weg moest, elke dag, dat konden ze niet snappen. En hij kon het hen ook niet vertellen waarom, zo had hij al genoeg te horen gekregen dat hij iemand bedrogen had wanneer hij dan uiteindelijk brak met het meisje. Nee, het vertellen was te moeilijk, omdat hij de reactie niet zou kunnen verdragen als ze slecht was, en als hij dan een ontmoeting met Sam mistte, of een paar, dan zou hij stilletjes aan zijn gave verliezen en zou hij nooit meer contact kunnen leggen met hem. Nee, voor hem geen meisjes in de nabije toekomst. Misschien ooit wanneer hij de juiste tegen kwam, degene die hem ook echt begreep, die het zou snappen als hij weg moest, degene die hem niet zou uitlachen als hij het vertelde. De kans dat zo iemand bestond was heel klein, en dat wist hij, maar er moest iemand zijn toch?
Collin lachte zijn tanden even bloot om de reactie van Connor. ‘Je ziet er me anders wel een logische kerel uit?’ Klonk het op een vriendelijke toon. Uiteraard sprak de jongen de waarheid tegen hem dat hij het niet zou vertellen. En ja, hij geloofde het ook deels, maar ergens bleef die angst toch ook wel aanwezig. Of dat normaal was, wist hij niet, maar wat was er hier nu nog normaal? ‘Volgens mij had je al het recht van de wereld om zo te reageren, als ik in jouw plaats geweest zou zijn, had ik heel waarschijnlijk het zelfde gedaan denk ik. En misschien moest je dat weten, misschien niet, ik ben niet de persoon om daarover te oordelen.’ Collin had al die tijd naar het gras liggen staren, maar wanneer hij merkte dat hij naast hem was komen zitten besloot hij toch op te kijken en even kort glimlachte hij. Op zijn vraag knikte hij, en bewoog even met zijn hoofd naar zijn rechterkant, als teken dat Sam daar stond. Zijn broer stond te trippelen om met Connor te praten, alleen ging dat niet bepaald, door dat die hem natuurlijk niet zou horen, en hij nog maar enkele minuten hier was. Kort grinnikte hij wanneer hij Connor om zich heen zag kijken, op zoek naar zijn broer. Deels wist hij door het feit dat de jongen zijn broer niet kon zijn, hij ook nog niet in contact was gekomen met sterfgevallen. Eigenlijk langs de ene kant was het wel goed dat hij zo meestal zaken kon achterhalen van mensen, maar over Connor wist hij dus nu alleen dat hij nog nooit met de dood te maken heeft gehad, iets wat uiteraard goed was voor de jongen. ‘Hij is hier nog, al verdwijnt hij over enkele minuten weer naar god weet waar.’ Collin liet zich op zijn rug zakken, en steunde met zijn ellebogen in het koele gras en keek zo over het meer terwijl Sam naast hem vrolijk met zijn eigen haren aan het spelen was. God, wat mistte hij het om dat bij zijn broer te kunnen doen.

Connor haalde zijn schouders op. Hem kon je niet echt logisch noemen, dacht hij toch. Maar om nu persé tegen de jongen in te gaan leek hem bot, dus hij liet het er maar bij. Misschien werkte hij wel logisch, maar gewoon op een manier die niet veel mensen door hadden. Dat kon ook natuurlijk, niet dat het veel uitmaakte. Ze begrepen hem toch meestal niet, of hij nu raar logisch werkte, of niet. Waar zat hij ook over te tobben? Zijn blik ging uit naar de plek waar Sam moest staan, maar hij zag niets anders dan lege lucht. Het was ook normaal, en ergens had hij het wel verwacht. Maar toch was er nog altijd de hoop om een trilling te zien, een luchtbeweging. Connor wist best dat hij alleen dode kon zien, die nooit verder waren gegaan, als hij er ooit mee te maken gehad. Wel zo dicht als het kon bij een bijna-dood, iets wat hij nog steeds liever vergat, maar toch niet precies hetzelfde als wat nodig was. Hij had iemand moeten zien sterven, of het nu zijn schuld was of niet, en hoewel het hem speet voor Collin, was hij zelf blij dat hij dat nooit had voorgehad. Stel dat het wel was gebeurd, een gevoel overviel hem plots, en hij had veel moeite niet in zichzelf te duiken. Hij wist nu eindelijk hoe Collin zich voelde, hoewel het nog steeds een andere situatie was. Maar toch, allebij schuldig voelende jongens, eentje nog in hogere mate. Schaamte overviel hem, en hij wist dat hij nooit meer kwaad kon worden op de Hufferpuffer. Hij had iets te veel geweten, was te dicht bij de kern gekomen, en dat deed nu zeer. Hij kwam altijd te dicht, en daar had hij meteen al spijt van. “No idea about that.” Murmelde Connor zachtjes. Geen idee, had hij het moeten weten? Was het het wel waard geweest? Dat hij het nu allemaal wel wist? Over zichzelf maakte hij zich geen zorgen, nachtmerries kwamen toch, of ze nu met die anderen waren gemengd of niet, geen verschil. Maar was het wel goed geweest voor de anderen? Hij zuchtte zacht, en liet zijn hoofd op zijn armen hangen. Benen opgetrokken, alsof hij nog te moe was om zonder steun te zitten. Ergens was hij dat ook, maar dat was niet de eerste reden waardoor hij zo zat. “Je ziet hem morgen weer. Weet je, hij kan wel misschien altijd verdwijnen, maar hij is er nog. Hij zal er altijd zijn voor je. Hij is nooit weggegaan, is bij je gebleven.” Hij had geen idee waarom hij dat zei, maar ergens was dat het belangrijkste verschil. “He is still with you.” Kwam er onhoorbaar uit. “Moet ik anders gaan? Ik wil niet dat je kostbare tijd met je broer verliest terwille van mij,” Kwam er plots in hem op. “Je mag het gerust zeggen, I'll see you around, noh?” Hij liet zijn blik naar Collin afdwalen, proberend zijn uitdrukking te doorgronden.

Sam had zijn hand op de schouder van zijn broer gelegd, in de jongen zijn ogen lag een verloren blik. Elke avond weer had hij diezelfde blik als hij weer weg moest, Collin kon er niet tegen als Sam zo keek, het deed alleen maar meer pijn om hem dan weg te laten gaan. Maar hij had er vrede mee dat Sam weer weg moest, morgen zou hij hem wel weer zien, en zo niet dan zou het de dagen er na wel zo zijn. Bemoedigend glimlachte hij naar Sam, deze was bijna weer weg, maar hij was er toch nog heel eventjes. Wanneer Sam hem er op wees dat er iets aan de hand leek te zijn met Connor keek hij de blonde jongen meteen wat onderzoekend aan. Wat zou hij nu denken? De zachte toon waarop de jongen sprak, en de manier waarop hij daarna ging zitten vertelde hem genoeg. Er was dus ook werkelijk iets met Connor, alleen had hij geen idee wat. ‘Connor? Is er misschien iets?’ Sprak Collin bezorgd tegen de jongen, Sam had zich verplaatst en zat nu naar Connor, met eveneens zijn hand op de jongen zijn schouder gelegd, al zou hij dat waarschijnlijk niet eens voelen. Ah, wat hield hij toch van zijn kleine broer, vroeger was hij ook altijd al zo zorgzaam geweest over iedereen in de familie, iets wat Collin zelf ook had, maar wat grotendeels verdwenen was door het verlies van Sam. Maar om Connor toonde hij een ware bezorgdheid ondanks het geschreeuw van net, was de jongen in bepaalde maten toch belangrijk geworden voor hem. Merendeels omdat hij luisterde ondanks Collin’s stemverheffing, ondanks dat zijn broertje probeerde grappig te doen en hem misschien wel had pijn gedaan. ‘Bedankt, maar het zit wel een beetje anders dan dat.’ Reageerde hij bedeesd op de woorden van de blondharige dude naast hem. Als Sam altijd er altijd voor hem ging zijn, dan zou het betekenen dat hij nooit verliefd mogen worden. Het verbaasde hem niet wat de jongen als volgt zei, misschien had hij gelijk, maar hij wou niet dat hij vertrok. Sam zou zo meteen weg zijn, en dan zou hij weer alleen achterblijven als Connor er niet was, en hij wou de jongen eigenlijk in zijn buurt houden. Collin draaide zich wat naar hem toe en plaatste zijn hand op zijn schouder. ‘Zoals je zei, hij komt morgen weer. Over enkele seconden is hij weer weg, en ik heb je liever hier om eerlijk te zijn.’ Het maakte niet uit hoe raar die woorden klonken, maar het was de waarheid. Misschien zou Connor het anders opvatten misschien niet. Collin was ergens zelf ook nieuwsgierig naar wat er met de jongen was, al zou hij hem niet dwingen om het te vertellen, zo was hij dan ook weer niet. Maar als hij iemand wou om gewoon te luisteren of wat dan ook, dan stond hij wel klaar voor de jongen. Aangezien hij dat ook net voor hem had gedaan, en ook omdat hij iets of wat om de Zwadderaar was gaan geven.

Connor zuchtte, de broer van Collin, sam zou wel elk kunnen verdwijnen, Wel ja, hij moest vertrouwen op het moment dat Collin zou zeggen dat hij echt weg was, hij kon het niet anders weten. Hij had nog nooit iemand zien sterven, dus de doden of beter de niet-overgeganen kon hij niet zien. Hun aanraking kon hij wel voelen, dat feit was nu wel bewezen, hoewel hij daarom nu naast Collin zat. Hij was ergens wel blij met het speelse karakter van Sam, aangezien hij nu Collin kende, en de jongen was het ergens toch wel een soort van vriend geworden. Het lag moeilijk, en in het begin wist hij nooit hoe hij iemand nu moest noemen, maar Collin leek hem het soort vriend type. Ongeveer dan. Anders had hij nooit iets over de dude naast hem geweten, had hem nooit leren kennen. Zijn gedachten dwarrelden even door mekaar, sloegen nergens op, en toen herinnerde hij zich het onderwerp weer. De wind blies zachtjes in zijn haar, lieten het blonde ervan opwaaien, en liet het toen rommelig maar ergens nog in model liggen. Hij glimlach, zijn haar was altijd al weerbarstig geweest, iets waar hij zich nu alang niet meer aan ergerde. Het was vaak wel fijn om op te staan en te weten dat je de komende uren geen spiegel nodig had om je haar goed te schudden. Niet dat hij dat op zich al vaak deed, maar je moest nog wel zorgen dat je er ergens fatsoenlijk uitzag, je mocht nooit onverzorgt overkomen, hoe erg je de mode ook haatte. En dan nog, de mode niet dragen betekende niet altijd je slecht gekleedt moest zijn. Enkel andere smaak. Daar draaide het om. Connor schudde zijn hoofd, waar was hij soms toch mee bezig? Blij dat niemand gedachten kon lezen, hij zou wel eens naar extra lessen occlumentie mogen vragen, genoot hij van de laatste zonnestralen die nog hun best deden het landschap tot elke nuttige seconde op het lichtten. Ze hielden het altijd het langs vol, en deden hun best om zo lang mogelijk te blijven. De laatsten waren om een vreemde reden ook het warmst, maar zodra de zon verdween daalde ook de schemering lichtjes neer.
De plotselinge woorden van Collin deden hem dan ook opkijken. Was er iets? Welja, het bleef hangen, weliswaar in een duister hoekje van zijn gedachten, maar het was er. “It is nothing dude, don't worry. But thanks. Sweet that you ask, though.” He said softly. Connor hoped that Collin didn't looked for something behind it, and that it all work'd out. He could hope. Hope was a word that was always possible, even it was sometimes far away. But afther all, you saw that it was there. You just hadn't the abbility to find it. “Okay, I'll stay here then. I'd like to. Maby everything started a bit strange, but you seem a nice guy.” Connor bleef nog even stil, wetend dat het niet ging werken. “Well, there is a thing that keeps bothering me. But I'd never told someone, just like you. Actually, only my parents know it. Maby my sister also, I think she knows, but I'm not sure of it. You'll not like the story, not that you have to, but if you don't want to hear it, just say it know, 'cause it isn't such a beautiful fairytale as you maby imagined.” De woorden rolden er gewoon uit, zonder enige hapering. Toch op het laatste verzwakte zijn stem een beetje, en geschrokken hield hij zijn mond stijf dicht, bang voor een brok of tranen.

MWEH
LAAT
MWEH
SORRY D:
:c

Collin was als het ware echt bezorgd om de jongen die naast hem zat. Oké, het feit dat hij hem had verteld over Sam was misschien uiteindelijk toch nog iets goed geweest, dat hij niet was weg gelopen verbaasde hem dan nog het meeste. Maar goed, de jongen was gebleven en dat kon hij alleen maar goed vinden. Eigenlijk was het best nog wel raar, hij als Huffelpuffer zat hier met een leerling van Zwadderich, de ongeveer enigste afdeling waar ze het niet mee konden vinden. Voor alles een eerste keer zeker? Voor even verscheen er een grijns op zijn gezicht. Kort wreef Collin zijn haren even uit zijn ogen, zijn haar kon soms echt wel wreed irritant doen maar uiteindelijk het af laten knippen of wat dan ook, daar was de jongen net iets te ijdel voor. Voor even gleed zijn blik naar Sam, deze werd nog volledig opgelicht door de laatste zonnestralen die op zijn gezicht vielen. Over een vijf minuten ongeveer zou zijn broertje weer de nacht in verdwijnen om hier morgenavond weer te zijn. Voor even dwaalde Collin’s gedachten af naar enkele dagen geleden, hij en Sam waren honderduit aan het praten tot er plots een professor aan was komen lopen, deze had een groot deel van het gesprek opgevangen en had hem raar aan gekeken en natuurlijk ook meteen gevraagd wat er aan de hand was. De gehele tijd dat die man bij hem stond, had hij zichzelf verhuld in een stilzwijgen, tot grote ergernis van de professor uiteindelijk. Sam had hem staan uitlachen, maar hij had niets uitgestoken en daar was hij maar al te blij mee.
Wanneer Connor begon te spreken richtte Collin zijn blik langzaam weer op de jongen. De woorden die hij zei, ze kwamen niet geloof waardig over op hem. Maar hij kon hem immers niet gaan dwingen om iets te zeggen, dat was gewoon fout. Hij zelf had ook op zijn eigen houtje het verteld, of beter gezegd geschreeuwd, maar de jongen had hem alsnog niet gepusht om het te zeggen dus hij zou dat nu ook niet bij hem doen. ‘Thanks dude, en je bent zelf ook nog niet zo erg als de rest van je afdeling hoor.’ Grijnsde hij even scheef naar Connor, in de hoop hem een beetje vrolijker te krijgen. Maar daar faalde hij eigenlijk best in. Een plotse reeks van woorden deed hem even fronsen. Dit verbaasde hem nog meer. Connor wou het wel met hem delen? Kort beet hij op zijn onderlip en haalde even diep adem, plaatste vervolgens zijn hand op de schouder van Connor en zette een kleine glimlach op. ‘Als je het niet wilt zeggen, je moet niet ea, ik ga je heus niet dwingen om het te zeggen. Maar als je het wilt zeggen, ik luister graag.’ Dat had iedereen wel eens nodig, iemand die luistert, natuurlijk anders zou het uiteindelijk er allemaal uit komen zonder enige waarschuwing en dan kreeg je van die woedeaanvallen, of huilbuien of iets in die trant en tja dat kon niemand echt gebruiken toch?
Sam stelde zich weer recht en keek even naar de twee jongens. “Tot morgen broer.” Collin keek hem aarzelend aan, wou niet dat hij weer moest vertrekken, maar uiteindelijk morgen zou hij hem weer zien en tja dat was het belangrijkste. ‘See ya Sam.’ Prevelde Collin zachtjes. En onder de laatste zonnestraal verdween zijn broertje. Sam was weer weg.

“Dankje” Grijnsde hij even terug, het was als een compliment bedoelt, en dat voelde ook zo aan. Collin was tenminste aardig, echt aardig. Connor kon dat niet van iedereen zeggen, en hij kende toch behoorlijk veel mensen. Hij wist dat hij het nu echt ging vertellen tegen iemand anders dan zijn familie, en hoewel het eigenlijk niet zoveel voorstelde, was dit een redelijk grote stap voor hem. Zo zou het daarnet ook voor Collin gevoelt moeten hebben, en hij keek met een moeilijk gezicht voor zich uit. Waarom was het nu zo moeilijk om de gevreesde woorden uit te spreken? Het was allemaal al gebeurd, waarom was hij dan nu bang? Connor begreep niet veel vast zichzelf op het moment, en vervloekte zichzelf meerdemale, terwijl hij naar de juiste woorden zocht om te beginnen. Hij had geen idee, en wachte toen maar in stilte op een antwoord van Collin, een bevestiging.
“Nee, dat is het niet.” Zei hij toen maar. “Vroeger, had je nog een paar tovenaarsgezinnen in onze buurt. Welja, we konden goed overweg, en langzaam vormden zich er twee grote groepen. We kwamen wel eens in contact, om meningverschillen te uiten. Dat liep nogal uit, en op een dag was het weer zo ver..” Connor aarzelende even, niet goed wetend hoe hij dit over zijn lippen moest krijgen. “Ik had mijn magie niet onder controle, en schoot uit naar een dreuzelkind. Hij overleefde het. Net.” Mompelde hij het laatste er achteraan. Hij voelde hoe een vreemd gevoel zich van hem bezet nam, en hij zuchtte. “De jongen moest een hele tijd naar het ziekenhuis, en is nooit meer het zelfde geworden. Het ministerie heeft me uiteindelijk laten gaan, onder voorwaarde. Daarom dat ik nooit echt een Slytherin ben geweest.” Zei hij met een weemoedige glimlach.
De zachte woorden van Collin deden hem opkijken. “Hij komt morgen weer terug.” Een glimlach sierde zijn gezicht, terwijl hij zichzelf stiekem beter voelde. Het praten erover had wel geholpen, hoewel hij zich nu ook leeg voelde. Door de woorden uit te spreken, had hij een stuk van de krop verdriet weggeholpen, en dat was nu raar. Zijn ogen werden wat glazig, en een traan liep uit zijn ogen over. Hij veegde hem niet weg, maar zat daar gewoon, terwijl de traan verder naar beneden rolde, op toen op zijn hand uit mekaar te spatten. Hij had geen zin om zijn verdriet weg te helpen, enkel daar zitten hielp al genoeg. “Dankje Collin, je bent de eerste tegen wie ik dit vertel.” Bekende hij zacht.

Mweh ;;