Kennismakings les 29-03-'12 [5e + 6e jaars]

Verstrooid keek hij door zijn papieren. Waar was dat lessenrooster nu gebleven? Hij had ondertussen al heel zijn boekentas overhoop gehaald, om dat terug te vinden. Hij was gedoomd zonder, werkelijk. Of hij moest iemand van zijn klas vragen wat ze nu hadden, maar daar had hij ergens teveel zelfeer voor. Gefrusteerd keek hij om zich heen, keek alle papieren nog eens door om het verfrommelde stuk perkament terug te vinden. Hij gebruikte het al het hele jaar, wat natuurlijk niet echt handig was. Er zaten al inktvlekken op, en was helemaal gekreukt. Maar dat deed niets aan de leesbaarheid, en het was die die hij nodig had. Zijn oog viel op zijn cursus van het laatste vak dat hij juist had gehad, en snel opende hij die. Na de laatste pagina viel het stuk perkament waarnaar hij op zoek was, eruit de vloer. Snel grabbelde hij het vast met zijn vingers en las gretig wat erop stond. Hij had nu een speciaal vak, dat niet iedereen hoefde te volgen. Blij dat hij het gevonden had binnen de tijd die hem gesteld was door de onverbitterlijke bel gooide hij zijn cursus, inkt, veren en stukken perkament terug in zijn tas en liep goedgezind de deur uit. Niets te laat, want zodra zijn eerste voet de grond buiten de kerker raakte, ging de bel. Hij wist wel ongeveer waar het lokaal was, en begon met de trappen af te dalen en te beklimmen. Zijn route was iets langer als de algemene, maar hij kwam dan ook maar weinig leerlingen en valstrikken van het kasteel binnen. Na vijf jaar hier geweest te zijn, kende hij het kasteel voor een stuk, en wist welke routes het makkelijkst waren en welke je beter kon vermijden. Maar zeker zijn op Hogwarts kon natuurlijk niet. Met een blij gezicht stapte hij het lokaal binnen en begroette de man die daar stond de wachten op hem. Snel ging hij op een van de eerste banken zitten en keek afwachtend tot de man stilte gemaand had en de les zou beginnen. Het vak had hem altijd al interessant geleken, en hij wou dan ook niets missen vanwat hij zei. Hij schopte zijn tas langs de zijkant van zijn bank, legde zijn handen op te tafel, tikte af en toe een vaag ritme en leek zijn blik naar buiten dwalen. De grijze wolken plakten samen tot een groot zacht deken, en verlangend draaide hij zijn hoofd terug naar voren.

Crap ._.

Het was stil in de gangen van het kasteel, op het geluid van voetstappen na. Met zijn blauwe ogen neer geslagen liep Aswin door de verlaten gang. Hij was weer eens uit de les gestuurd omdat hij de hele tijd met de leraar discussiërde. Natuurlijk had hij gelijk, maar de man wilde het gewoon niet toegeven. Elk jaar werd hij wel een paar keer uit de les gestuurd met een aantal punten aftrek voor zijn afdeling omdat hij het beter wist en telkens weer wierpen zijn medeleerlingen hem vernietigende blikken toe. Ineens voelde de jongen iets langs zijn benen streken en verstoord keek hij naar beneden. Een kleine glimlach verscheen om zijn lippen toen hij de jonge kat voor hem zag lopen. “Minou, jij hoort hier niet te zijn.” Huisdieren waren verboden in de les en het zou idioot zijn als hij daarvoor ook nog eens punten voor afgetrokken kreeg. De zwarte kat miauwde klagend toen Aswin haar een tik met zijn voet in haar zij gaf. Na een tijdje koppig meelopen vertrok ze toch terug naar de leerlingenkamer. Even sloot de jongen zijn ogen toen het snerpende geluid van de bel door de gangen galmde. De les Mineralen en Edelstenen zou zo beginnen, een les die gegeven werd door zijn afdelingshoofd, geweldig. Zijn knokkels zagen wit doordat hij zo hard in het boek dat hij in zijn handen hield, kneep. Hij had het alvast uit zijn tas gehaald zodat hij straks minder tijd verloor. Je kon zeggen dat hij een streber was, maar dat wilde niet zeggen dat hij zich altijd even goed aan de regels hield zoals vele dachten. Sommige leraren wisten dat hij soms het verboden bos inging, maar niemand kon het bewijzen. Op zijn gemak liep Aswin mee met de stroom leerlingen en draaide op het juiste moment een andere gang in. Voor het lokaal bleef hij even staan en beet op zijn onderlip. Misschien was professor Smith er nog niet achtergekomen dat er een paar punten verdwenen waren? Na een paar keer in- en uitademen opende hij de deur en liep zonder de leraar aan te kijken naar zijn plaats. Daar begon hij wat met zijn potlood te spelen, maar luisterde wel of er iets belangrijkst werd gezegd zodat hij niets van de les zou missen. Het was een kennismaking, maar door zijn perfectionisme mocht hij echt niets missen. Op sommige momenten kon hij er wel mee leven dat hij perfectionistisch was, maar soms verachtte hij het.


mewh

Met een verveelde blik in zijn helderblauwe ogen keek Token naar het vel perkament voor zich. Straks moest hij, voor het eerst, naar MME. Het was iets wat hem hopelijk wel kon boeien. Zolang de leerkracht het een beetje interessant maakte, zou het geen probleem mogen zijn. Helaas leken alle professoren hier de intentie te hebben om hem zo hard mogelijk te vervelen. De lessen waren ronduit slaapverwekkend. De kennis bezat hij al, al kon die altijd uitgediept worden. MME was echter een nieuw vak voor hem, maar het was de schuld van zijn vader dat hij zich had laten overhalen om zich in te schrijven voor het vak. Hij schoof het stuk perkament netjes in zijn rugzak. Slordig was hij absoluut niet, in tegenstelling tot sommige leerlingen hier. Hij sloeg zijn rugzak over zijn ene schouder en ging op weg naar het lokaal waar hij verwacht werd. Blijkbaar was het aantal geïnteresseerde leerlingen erg klein, aangezien er nog maar twee aanwezig waren. Met een knikje naar de professor stapte hij het lokaal binnen. Een vluchtig glimlachje schoot om zijn lippen toen hij de blikken van de twee andere leerlingen ontmoette. Ook al wist hij dat er hier rivaliteit was tussen de verschillende afdelingen, de jongen behandelde iedereen momenteel als gelijk. Onbekenden, natuurlijk. De jongen had bitter weinig contact met de leerlingen die hier rondliepen. Misschien vermeed hij ze. Hoe meer mensen hij leerde kennen, hoe moeilijker het zou zijn om hier uiteindelijk weg te gaan. Want hij had geen zin om hier lang te blijven. Het liefst wou hij terug naar huis. Het zou een tijdje duren voordat hij hier ingeburgerd zou raken. Token wilde niet studeren aan vakken die hem niet konden boeien. Hopelijk was het bij MME anders. Dan was er tenminste nog iets leuks aan dit hele gedoe. Hij wist niet wie er op welke afdeling zat, aangezien hij er niet zoveel aandacht aan besteedde. Misschien zou dat later wel komen, tenzij hij hier tegen die tijd dan al weg was. Als zijn vader dat zou toelaten tenminste. Ergens was het niet eerlijk. Cass was evengoed een halfbloed, maar hij hoefde niet naar een toverschool. Had zijn vader hem maar niet zo geprikkeld, zodat hij zijn talenten en kennis niet zo uitgebreid had. Token liet zich op een stoel zakken en stak zijn handen in de zakken van zijn trui. Zijn blik gleed naar buiten, waar de grijze wolken een sombere aanblik gaven aan het landschap.

Haar blik viel op het bord, ze had voor het eerst niet zoveel zin om op te letten, haar gedachten zaten ergens anders. Bij haar laatste ontmoeting in het bos, ze schaamde zich er dood voor. Haar leraar moest haar naar het Hostilo willen sturen, ze werd gek dat moest wel. Een leraar aanzien voor een gevaarlijke crimineel.. Ze had hem bijna vermoord door een vervloeking naar zijn gedachten te sturen die hem compleet gek zou maken.. Ze zat wat verder achterin de klas van Geschiedenis der Toverkunst, en Connor zat een rij naast haar en twee tafels naar voren. Zijn blonde haren vielen haar op en ze zocht kalmering in zijn aanwezigheid, maar het werkte nog niet erg. Ze had hem er nog niet over gesproken, misschien omdat ze niet wist hoe. Wat moest hij wel niet denken als ze hem vertelde dat ze bijna een leraar had vermoord. Even sloot ze haar ogen en wierp daarna een blik naar buiten, ze hoorde mensen hun spullen opruimen, het was lawaaierig in het lokaal. De leraar was niet zo heel streng, eigenlijk was het nog steeds Professor Kist, de geest leraar die niet wist dat hij dood was.

Dus vaak viel hij in slaap tijdens het lesgeven. Toen Lyra haar spullen kalm in haar tas deed zag ze Connor in paniek raken omdat hij iets niet kon vinden. Maar uiteindelijk zag ze zijn rooster vallen en hij pakten het op, nu was er tijd voor een keuze vak Magische Mineralen en Edelstenen. Lyra had er al twee jaar les in gehad, en had daardoor al meerdere boeken er over doorgespit en had haar kennis al redelijk vergroot. Voor Lyra opgestaan was, kon ze Connor niet meer tegenhouden hij was het lokaal al uit. Even beet ze op haar lip, ze wist niet of ze wel naar de les moest gaan. Ze wilde Connor vragen of hij misschien bij haar wilde blijven, maar ze kon het als klassenoudste niet maken een medeleerling of überhaupt een leerling te laten spijbelen. De gangen waren niet heel druk, maar druk genoeg zodat Lyra Connor niet kon bijhouden, ze bleef een beetje achter in de leerling massa. Toen ze Connor het lokaal binnen zag gaan bleef Lyra een meter van de deuropening staan. Haar blik was op de grond gericht, een paar leerlingen haasten zich langs haar heen. Die op weg waren naar hun andere lessen.

Lyra haalde diep adem, en ze deed de laatste stappen en stond net op de drempel toen de bel ging. Haar blik ging door de klas die al redelijk vol zat, ze herkende al een zesde jaars Griffoendor, en een vijfde jaars Ravenklauw. Maar Connors blonde haren was het gene waar ze naar zocht. Met snelle passen liep ze het lokaal binnen, en wierp een korte blik op haar leraar. Hij had haar gezien, maar of hij blij was haar te zien wist ze niet. Ze liet haar tas naast de tafel neer ploffen en ze ging op de bank zitten die achter de tafel stond waar Connor aan was gaan zitten. 'Hope you don't mind, me sitting next to you.' mompelde ze tegen hem. Met een kleine glimlach keek ze naar hem, hij was de enige waar ze haar verleden zelf aan toe had vertrouwt. Lyra pakten haar boek, perkament en veren en potjes inkt tevoorschijn en legde ze op de tafel.

Haar ogen richten zich weer op het bord, de professor had haar toegeknikt toen ze binnen kwam, zou hij nog boos zijn door het voor geval in het bos? Toen hij begon met zich voor te stellen, wat had het voor zin? Ze kende hem al twee jaar, want vanaf de derde klas kon je dit vak volgen. En ze had het nog nooit meegemaakt dat mensen later het vak nog instroomde. Al gebeurden het misschien heel af en toe.. Hij zei dat er geen toverstokken nodig waren deze lessen, Lyra onderdrukte een lach toen hij zelf zijn toverstok gebruikte om een krijtje op het bord te laten schrijven. Amethist, Bloedsteen, Zwavel, Zinkiet, Rookkwarts. Dat waren de namen die op het bord verschenen. Hij vroeg met een glimlach of iemand de kleur en genezende werking van de stenen kon geven. Lyra's hand ging aarzelend de lucht in, en toen ze op keek kruiste de blik van de professor de hare. En na een bevestigende knik dat ze mocht praten opende ze haar mond.
'Bloedsteen, het wordt soms ook Heliotroop genoemd of Jaspis, werkt beschermend ontgiftend voor het bloed en stimuleert het immuun en lymfesysteem en de stofwisseling. Het helpt mensen in balans te komen en aarde, door dat de kleuren rood en groen bijna altijd in de steen voorkomen.
Amethist heeft altijd de kleur paars in zich, van heel donker tot zo licht dat de steen soms bijna wit lijkt. Het helpt pijn verlichtend bij kneuzingen tegen hoofdpijn, slaapproblemen en helpt het spijsvertering - stelsel en hormoonstelsel.
Zwavel heeft een gele kleur, werkt ontstekingsremmend helpt de lever goed te werken en zorgt voor een gezonde huid en haren.
Zinkiet kan van oranje tot bruinrood gekleurd zijn, het werkt als iemand een aandoening heeft en helpt ook bij infecties in het lichaam.
Rookkwarts is een doorzichtige steen, met in de binnenkant een kleurmogelijkheid van lichtbruin tot zwart, het werkt pijnstillend ontgiftend en ontkrampend en ook een positieve werking tegen rugklachten en problemen met de zenuwen.' zei ze en keek Professor Smith recht aan tijdens het praten. 'Dat is het denk ik wel kort samengevat.' voegde ze er nog aan toe. Daarna keek ze weer naar de tafel waar ze aan zat met Connor. Ze had gelijk op alle stenen het antwoord gegeven en andere eigenlijk geen bedenktijd gegeven, ze had in Roemenië teveel research gedaan naar de vakken die ze had. Daardoor wist ze al meer dan de meeste uit haar jaar. Ergens hoopte ze door goed mee te doen, het incident een beetje vergeten kon worden. Want in de drie jaar dat hij nu haar docent was had ze nooit problemen met hem gehad.

Damn. Zo snel hij kon veerde overeind uit zijn bed. Kort keek hij om zich heen, iedereen was al weg. Waarom maakte mensen hem nu nooit eens wakker? Stommerds. Vandaag was de eerste les Mineralendingetjes, hij had zich er speciaal voor opgegeven, en nu kwam hij al meteen te laat. De leerkracht zou hem meteen leuk gaan vinden. Vliegensvlug greep hij zijn kleren en trok die al lopend aan. Conclusie de jongen flikkerde zo’n vijf keer op de grond voor hij uiteindelijk de slaapkamer uit was geraakt. Collin bewoog zijn handen een paar keer door zijn haren tot ze ook echt goed lagen, met enkele snelle bewegingen trok hij zo ook zijn kleren deftig en schoot hij in zijn gewaad waar zijn toverstok in geborgen lag. Oke, en nu maken dat hij het lokaal vond, en hopen dat de docent hem zo hard geen strafstudie zou geven, want de kans om Sam vanavond dan te zien was werkelijk heel klein. Zo snel hij kon schoot hij weg uit de leerlingen kamer en begon hij de trappenhal door te sjezen op zijn snelste tempo. Op een of andere manier zou hij er toch voor moeten zorgen dat hij morgen wakker werd, een wekker, of een persoon dat als wekker diende hij moest iets vinden want hij zou het niet elke dag kunnen flikken te laat op te staan. Dan zouden de leerkracht hem wel eens zwakkere punten gaan geven, en dat wou hij niet eigenlijk.
Uiteindelijk op een of andere coole manier kwam hij bij het juiste lokaal uit en stelde zich recht. Kort ademde hij in en streek even elke zichtbare plooi uit zijn hemd om daarna de deur rustig open te doen en naar binnen te stappen. De les was net begonnen, dus hij was werkelijk maar net te laat. Hoe rot was dat wel niet? ‘Het spijt me dat ik zo laat ben. Ik kreeg veel te laat het besef dat ik op moest staan en ben zo snel als ik kon opzoek gegaan naar het lokaal, maar dat was een klein beetje onvindbaar voor me.’ Collin beet even op zijn onderlip. Hopend dat Professor Smith het hem zou gaan vergeven. Zo kalm als hij kon wandelde hij naar een van de vrije tafels en kwam naast een Ravenklauwer te zitten die hij heel kort begroette. Zijn blik viel meteen op het woordje Amethist. Een mineraal waar hij werkelijk waar al wel eens over gehoord had, natuurlijk uit de mond van zijn kleine broer maar dat was even bijzaak, daar zou hij Sam straks wel voor bedanken. Voorzichtig stak hij zijn hand op, in de hoop dat zijn antwoord gehoord zou worden door de docent, misschien een goed makertje omdat hij te laat was gekomen? ‘Geen idee of het ook echt klop, maar het is het proberen altijd waard denk ik? Ik heb ooit van mijn broer eens vernomen dat de steen vroeger een symbool was van verliefden de steen van matigheid, een beschermende steen tegen tovenarij en hekserij. Maar ook dat het artrose, migraine en hoofdpijn zou kunnen genezen, en je zou kunnen verhelpen van hallucinaties.’ Collin keek terwijl hij het antwoord gaf natuurlijk naar de docent, dat respect had hij natuurlijk wel. En zo viel het hem ook op dat er een bekende in de klas zat. Connor, de enigste leerling die wist waarom hij in de avond altijd verdween

Toen hij was binnengekomen had hij meteen een soort van preek achtig iets gekregen van Smith. Iets wat waarschijnlijk heel terecht was. Maar het irriteerde hem toch mateloos, want uiteraard had hij gerekend op zijn medeleerling om hem wakker te maken, wat dus uiteindelijk niet gebeurd was. Een wekker zou hij zowiezo al gaan aanschaffen dat had hij zich wel al beseft toen hij wakker werd. Het feit dat hij punten aftrok deed hem even fronsen. Maar toch besloot hij zijn bek te houden, simpelweg om de afdeling verder te sparen, en om zichzelf te besparen van enige strafstudie of wat dan ook want dat zag hij niet zitten. Blijkbaar had een ander persoon nog voor hij binnen was geweest ook al antwoord gegeven op de vraag die was gesteld. Iets wat hij duidelijk niet kon weten omdat hij te laat was. Maar hij mocht al blij zijn dat zijn antwoord wel klopte, want een fout antwoord zou hem waarschijnlijk alleen maar meer gepreek hebben bezorgd en dan zou de kans er wel inzitten dat hij iets had gezegd tegen de leerkracht, wat tot gevolg zou zijn geleid dat hij het lokaal weer was uitgestapt. De stand van leerkrachten die hem al niet moesten stond op 1, wie zou er volgen?
Van het volgende wat er van hem gevraagd werd keek hij wel op. Dit kwam geheel onverwachts, maar hij zou antwoord geven op wat hij ook voorgeschoteld zou krijgen van hem. Met zijn ogen volgde hij de man toen deze naar een van de kasten liep en er iets uithaalde. Al snel kwam een kubusvormige steen op hem afgevlogen en greep hij deze met een snelle reflex ook vast en plaatste deze op zijn tafel. Het leek verschrikkelijk veel op goud, maar hij zou dom zijn om het ook werkelijk goud te noemen. ‘De verschillen tussen Pyriet en goud. Pyriet kan meerdere mineralen bevatten, en goud is donkerder van kleur, en pyriet wordt ook nep goud, kattengoud of gekkengoud genoemd. Of in het Engels: Fools gold. Pyriet zou worden gebruikt bij aandoeningen in de luchtwegen, zoals ontstekingen en een verkoudheid. Goud zou het immuunsysteem versterken, en ook geeft het mensen meer zelfvertrouwen en zelfwaarde. Volgens mij stimuleert het ook de creatieve gedachten gang en zorgt ervoor dat het de subtiele elektrische systemen in het lichaam stabiliseert.’ Ergens had hij misschien net het geluk dat hij toch iets of wat afwist van de twee stenen, merendeels ook dankzij zijn broer waarvoor hij dankte. Sam was altijd diegene geweest die hier in geïnteresseerd was, zelf deelde hij de interesse niet meteen, maar hij volgde deze les wel voor zijn broer een soort van eer of wat dan ook te bewijzen. Plus, stiekem had hij altijd over de schouder van zijn broer zitten meekijken om het te volgen, of om er toch nog iets van op te steken. Want uiteindelijk was dit juist hetgene waarvoor hij het nodig had.

Na een paar minuten viel de deur dicht achter de laatste leerling die binnengekomen was. Het was een meisje dit keer, en ze ging meteen naast Connor zitten. Blijkbaar kenden de twee elkaar. Waarschijnlijk zelfde afdeling ofzo, wat ook redelijk logisch was aan de manier waarop ze met elkaar omgingen. Ergens voelde hij zich gewaarschuwd. Connor had gezegd dat niet alle leerlingen van zijn afdeling even aardig waren, en zelfs snauwerig en kort waren tegen hem. "Goed, goedemorgen klas. Zoals jullie weten ben ik Professor Smith. Ik zal jullie dit schooljaar begeleiden in de kunst van de Magische Mineralen en Edelstenen. Ik zal jullie leren dat dit meer zijn dat doodnormale stenen. Maar onthoud, bij deze lessen komt geen dom stokgezwaai voor." Begon meneer Smith. Token scheurde zijn blik los van het raam en keek naar de leerkracht. Die toverde, ondanks dat hij net gezegd had dat er niet veel stokgezwaai aan te pas zou komen, een reeks van vijf woorden op het bord, met de vraag de kleur en de genezende werking te benoemen. Hij haalde even diep adem. Het waren woorden die hij vaag eens had zien passeren. Hij dreigde nu al zijn focus te verliezen. Het antwoord werd gegeven door het meisje dat als laatste binnengekomen was. Blijkbaar was ze een of andere professional, want ze begon nog geen minuut later met het afratelen van een heel uitgebreid antwoord. Ze was nog geen twee zinnen verder of hij was al met andere dingen bezig. Daardoor miste hij het antwoord helemaal. In zijn hoofd was hij met andere dingen bezig en hij had een afwezige blik in zijn ogen. Hij keek pas op toen een laatkomer de klas binnen gekomen was. Blijkbaar vond professor Smith dat niet zo fijn, want hij zag er niet zo blij uit. Hij trok ook meteen vijf punten af van de afdeling waarin de jongen zat. En toen onderwierp hij hem ook nog eens aan een test. Het verschil tussen pyriet en goud. Geweldig interessant. In zijn ogen was het enige verschil dat goud geld waard was, veel geld, en pyriet niks. Punt. Hij vroeg zich af hoe het mogelijk was dat de leerlingen dat gewoon wisten. Hij had het nooit zo belangrijk gevonden, al had zijn vader hem wel basiskennis bij gebracht. Voor de rest zag hij het nut er niet van in en het kon hem ook niet veel meer schelen. Ja, hij had er nu al spijt van dat hij MME in zijn vakkenpakket had genomen, ondanks de mooie beloften die zijn vader hem had gemaakt. De beschrijving die Artur had gegeven, klonk zo geweldig dat hij er bijna enthousiast over was geworden. Helaas draaide het helemaal anders uit. Opnieuw gleed zijn blik naar buiten, om zich te vestigen op een van de uilen, die wegvloog, waarschijnlijk met een of andere brief voor een familielid van een leerling van deze school. Zijn blik was weer gericht op oneindig en de dingen die gezegd werden, gingen compleet aan hem voorbij.

Hij voelde wel dat Professor Smith naar hem keek, maar probeerde er geen aandacht aan te besteden. Gelukkig was er nog niet echt iemand van zijn afdeling te zien, dus hoefde hij niet bang te zijn voor vernietigende blikken. Stil ging hij op zijn plaats zitten en haalde zijn boek, een stuk perkament en een veer tevoorschijn om aantekeningen te maken. Aswin wist nog belange na niet alles over mineralen en edelstenen, dus was het handig om aantekeningen te maken. Een perfectionnist zonder aantekeningen was als een café zonder bier, best erg dus. Spijtig genoeg had de jongen geen fotografisch geheugen, kon dus niet alles blijven onthouden, daarom was het handig om aantekeningen te nemen zodat je ze later nog eens kon bekijken. "Goed, goedemorgen klas. Zoals jullie weten ben ik Professor Smith. Ik zal jullie dit schooljaar begeleiden in de kunst van de Magische Mineralen en Edelstenen. Ik zal jullie leren dat dit meer zijn dat doodnormale stenen. Maar onthoud, bij deze lessen komt geen dom stokgezwaai voor. In deze lessen zal het gaan om discipline en vertrouwen in je medemens. We zullen vaker groepsopdrachten moeten doen, dus zorg dat je een beetje bekend in de klas bent." Langzaam gleden zijn blauwe ogen terug naar de leraar vooraan en een lichte glimlach verscheen om zijn lippen. O, bekend werd hij zeker met zijn woedeuitbarstingen van tijd tot tijd, al gebeurde het niet snel in de buurt van professor Smith. Bij andere leraren had hij het constant, gewoon omdat ze hem blijven tegenspreken. Aswin keek naar het bord toen daar een paar woorden op kwamen te staan en een lichte frons verscheen op zijn voorhoofd. "Kan iemand me wat vertellen over de mineralen op het bord? Kleur en genezende werking, om mee te beginnen?" Hij wist wel waarvoor sommige mineralen dienden, maar niet hoe ze eruit zagen, dus hield hij zijn hand maar naar beneden. Alles wat hij zei moest kloppen en als hij het niet zeker wist kon hij beter zijn mond toehouden vooraleer hij weer in een discussie belande. Een Zwadderaar gaf antwoord en zijn veer schraapte over het perkament heen terwijl de inkt letters vormden. Verstoord keek de jongen op toen de wind zich wat verplaatste omdat de deur terug openging en beet op zijn lip. Een laatkomer in de les Mineralen en Edelstenen, niet echt een goed iets. Laatkomers was een van de dingen waar professor Smith een hekel aan had en dat liet hij ook merken. Aswin glimlachte even naar de jongen toen deze naast hem kwam zitten en focuste zich weer op zijn aantekeningen. Het verschil tussen goud en pyriet was een van de weinige dingen die hij kende, dus daar hoefde hij geen aantekeningen van te maken.

Verstrooid keek hij om, niet zeker wat er was. Het was gewoon vandaag, hij voelde zich ergens vreemd gelukkig, maar ook verdrietig. Niet verdrietig om iets speciaals, maar gewoon om het leven in het algemeen. Het was raar dat dat besef plots kwam opdagen in de les, maar het was wel waar. Hij zuchtte en keek voor zich uit. Het was dat er andere mensen waren, anders was de neiging om te gaan huilen om het gevoel op te luchtten te groot geweest om te weerstaan. Nu moest hij zich enkel nog sterk houden. Hij keek op, en zag Lyra naast hem. HIj glimlach zwakjes en knikte. Natuurlijk was het goed dat ze naast hem kwam zitten, hij had niets anders nodig. Het gevoel dat het beter ging gaan kwam meteen met haar mee, hoewel het niet zijn hele inhouding kon wegvegen. Hij slikte even de brok weg en keek naar de leerkracht. Veel zin om op te letten was er niet, het was een keuzevak, iets wat hem interessant had geleken, en dat was het ook. Maar vandaag ging het gewoon niet meer. Hij was te blij geweest, en dat had hem nu teruggekaats. Hij was het vergeten, be happy and we'll turn you back down. Flarden van woorden die hij had opgevangen, maar hem nog altijd bleven volgen. Nog. Altijd. Lyra beantwoordde de eerste vragen weer perfect, nadat de deur opggaan was. Een redelijk bekende stem deed zijn aandacht opvangen, en hij staarde recht naar Collin. Meteen glimlachte hij even, om zich toen weer naar voren te rechten waar hij die glimlach weer liet verdwijnen. Het was zielig hoe de professor Collin aanpakte, en hij vond het niet helemaal eerlijk. Misschien lag dat ook aan het feit dat hij meestal ook maar half op tijd was, dus hij wist wel best van meespreken. De jongen herhaalde voor een groot deel de uitleg van daarnet, iets wat hem wel goedvoorkwam. Prof David onthaalde het echter niet even positief, iets waar hij zijn gezicht om fronsde. Hij wist er niets van, was in de lessen gekomen om het te leren, en als je dan zoiets al wist, was het redelijk knap. Het verschil tussen pyriet en goud? No freaking idea. Waren ze niet hier om zulke dingen te leren? Dan was het redelijk rot van de prof dat hij dat al achtte te weten van een onschuldige leerling. Hij wist best dat Collin uitzonderlijk was, maar alleen hij kon voor nu uit dat opzicht kijken. Hij keek even naar de andere leerlingen, haalde toen snel zijn inkt en perkament erbij en begon in kleine woorden en grote lijnen een samenvatting te maken. Zijn aantekeningen waren duidelijk en overzichtelijk, maar in de kantlijn kraste hij maar wat neer. Collin's uitleg deed hem opnieuw opkijken, zien hoe de prof het zou onthalen. Hopelijk maar goed, maar volgens hem was het antwoord oke. Misschien zou hij op de details gaan letten, wat hij niet hoopte voor de jongen. Hij staarde voor zich uit, en liet zijn blik door het raam glijden, op zoek naar hopeloze wolkjes watten die wat ronddwarrelden in de nevel.

;;