Breath-taking

Haar slanke hand ging door de korte, maar zachte vacht van Ipek. Pippa's huisdier lag vredig op haar schoot te slapen, haar buikje ging lichtelijk op en neer, terwijl haar oren lichtelijk bewogen zodra er een uil krastte. Pippa had een stuk perkament in haar andere hand geklemt, en las de woorden over.

Dear Dad,

Het is hier wel oké, zoals elk jaar. Ik vind het nog steeds jammer dat Nathan er dit jaar niet meer is, geef hem een dikke kus van me, evenals Mika en Michael! Jaden vermaakt zich volgensmij prima, en heeft al veel nieuwe vrienden. Dit was alles wat ik je even wilde laten weten.

Love, Pippa

Het was zo, droog, niet gemeend. Maar meer kreeg ze er ook niet uit. Daarom legde ze Ipek naast haar, loom opende deze even een oog, en sloot hem daarna weer. Ze stond op, en liep naar een willikeurige uil, een donkerbruine waarbij ze de brief met een lintje vastmaakte aan de poot. Pippa stopte hem nog even snel een brokje toe, waarna ze glimlachtend over zijn kop streek. Ze murmelde de naam van haar huis. Ze zuchtte, en keek de uil na waarna ze weer terugkeerde naar het bankje waar Ipek nog altijd vredig op lag. Ze nam het beestje weer op schoot, en zorgde dat ze tegen de muur aan kon leunen. Het prachtige uitzicht dat ze had vanaf haar favoriete plekje, was nog altijd adembenemend. Ze merkte nieteens dat de deur van de uilenvleugel was open en dicht gegaan. Wat duidde op een ander persoon.

Zijn gedachten kon hij er maar niet bij houden. Zijn perkament lag voor hem, de inktspetters zaten al op zijn vingers, maar de juiste woorden vond hij maar niet. Zijn gedachten dwaalden steeds af naar de enorme stapel huiswerk naast hem, hij kon ze er maar niet bijhouden. Maar de moed om eraan te beginnen kon hij ook niet opkrijgen. Het was zoveel, en hoewel hij wist dat het niet ging verminderen door ernaar te staren, bleef hij in dezelfde houding zitten. Met zijn voeten onder de stoel en zijn handen samengevouwen onder zijn hoofd. Connor zuchtte lichtjes, en pakte langzaam het bovenste blad van de stapel. Het was zijn lessenrooster, iets waar hij niets aan kon doen, maar wat hij wel altijd nodig had. Niet alleen om de weten tegen wanneer hij iets moest maken, meestal was hij zo ver met zijn gedachten dat hij vergat welke lessen hij op dat moment had. Hij kon er ook niet aan doen, had in het begin zelfs geprobeerd het te memoriseren, maar het geluk baatte hem niet. Zijn hand wook af naar het volgende blad, en hij grimasde licht toen hij zag dat de taak voor toverdranken was. Hij was er nog niet aan begonnen, deels omdat hij dan in de boeken zou moeten duiken, waar hij met dit weer geen zin in had, en anderzijde omdat hij een kleine hekel had aan de leraar. Hij had het altijd op onschuldigde leerlingen, waaronder hij dus ook behoorde. Hij deed zijn best elke les, vergat heel vaak zijn boek, maar toch was de man altijd onaardig geweest. Zocht altijd wel een reden om punten af te kunnen trekken. Het maakte hem zelfs niet uit van welke afdeling ze waren, en soms leek het wel alsof hij nog liever van Slytherin aftrok dan van anderen. Maar dan zou vast wel aan hem liggen, hij vermeed de man ook zoveel mogelijk. Maar in lessen was er geen ontkomen aan, moest je er wel zijn.
Hij zuchtte lichtjes en stond op. Zijn stoel piepte wat over de vloer, en even keken andere leerlingen om naar hem. Hij negeerde ze en liep naar de deur. Op de tast vond hij de weg in het donker en ademde opgelucht uit toen hij buiten stond. Zijn voeten brachten hem automatisch naar de uilenvleugel, hij had besloten weer een bezoekje aan Ceila te brengen. Hij had haar een beetje verwaarloost de laatste tijd, en was alleen maar langsgekomen om brieven te laten bezorgen. Ze had ook haar rust en aandacht nodig van hem, en daar leek Connor nu het perfecte moment voor. Hij opende licht de deur en keek de ruimte binnen. Op het eerste zicht was er niemand, maar bij een tweede snelle blik kon hij een meisje oonderscheidden tegen de muur. Even verbaast bleef hij staan, en liep toen binnen. 'Hoi.' Zei hij simpel tegen haar. Een lichte glimlachte versierde zijn gezicht en hij keek haar vriendelijk aan. Hij had haar wel eens gezien, als dat kon. Maar haar naam bleef hem voor het moment onbekend. Het maakte niets uit, hij kon zich toch nog een keer voorstellen. 'Connor, nice to meet you.' Ondertussen speurde hij de ruimte af naar Ceila, een glimp van haar bruine vacht op te vangen, maar hij kon haar niet zien tussen alle honderden uilen die zich er hadden verschanst. Ze zou zo wel komen als ze zin had, hij haalde zijn schouders licht op en draaide zich weer naar het meisje.

Ik konhetnietlaten xD

Al bijna direct was Pippa gecharmeerd van de blonde haren die op zijn hoofd lagen. Een glimlachje sierde zijn lippen, en hij had een paar prachtige, lichtblauwe ogen. 'Hoi.' Zijn stem klonk een beetje rauw, zoals de meeste jongens van zijn leeftijd hadden. ''Hey,'' glimlachte ze kort. Ze kende hem wel, Connor heette hij. Hij viel bij veel leerlingen wel in de smaak, en haar vriendinnen hadden haar dan ook vaak genoeg over hem verteld. Hij was een ier, kwam goed uit sinds ze dol was op Groot-Britannië.
'Connor, nice to meet you.' Stelde hij zich voor, waarop het Italiaanse meisje glimlachend knikte. ''Eensgelijks, ik ben Pippa.'' Mompelde ze iet wat verlegen, en trok haar huisdier wat dichter tegen zich aan, waardoor deze haar ogen opende.
Ze keek toe hoe Ipek wakker werd, en Pippa streek even over haar vacht. Een knorrig geluidje kwam uit de mond van de marter. En toen viel haar oog op de blonde nieuweling. Direct kwam er een dreigende houding, en sprong ze van Pippa's schoot af, waarna ze dreigend op Connor afliep. ''Smettila, Ipek. Egli non farci del male.'' Mompelde Pippa.
Met een zwak glimlachje keek ze naar de jongen voor zich. ''Sorry, ze is nogal vijandig.'' Legde ze uit, en knielde neer bij haar huisdier waarna ze Ipek geruststellend aaide.

Ja, hij herkende haar echt wel van ergens. Waarom was hij ook zo slecht met namen? Het had hem al vaak in verlegenheid gebracht als hij weer maar eens niet wist hoe iemand noemde, het was soms zelfs pijnlijk in een situatie. Maar bij haar was hij zeker dat hij haar nooit had voorgesteld gekregen, dus het zat wel goed. Natuurlijk werd er van hem verwacht namen te kennen van ongeveer iedereen, maar als ze mekaar niet sproken, dachten ze dat ze allemaal dat ene speciale geval waren vanwie hij de naam niet meer wist. Goed voor hem toch? Als ze echter met mekaar spraken, had hij weer een nieuwe roddel over zich heen gekregen. Hij kon enkel hopen op het beste dan. Ze glimlachte terug, iets wat hem meer zekerheid gaf voor het moment. Je wist ook maar nooit of iemand onbeleefd wou zijn, wat hem schade zou doen oplopen. Hij trok zich meestal erg aan wat mensen van hem dachten, kon niet subjectief blijven. Het moest altijd juist iets dieper gaan, diep genoeg om de pijn te leren kennen bij sommigen. Hoe hij het deed had hij geen flauw idee van, maar het gebeurde nu bij bijna iedereen die hij leerde kennen. Een nieuw gezicht was dus een grote opluchting voor hem.
“Pippa, such a beautiful name.” Zei hij charmant. Hij had de naam nog nooit gehoord, en was er onmiddellijk dol op. Het leek hem een meer engelse naam, of in elk geval die richting uit, maar ze leek niet echt op een engelse. Of die richting uit. Twee ogen lichtten op, en verbaast onderscheidde hij plots een dier in de armen van Pippa. Hij had er geen enkel idee van wat het kon zijn, en keek dus met een beetje verbaaste blik naar hoe het zich strekte en blies naar hem. Zijn blik ging van geschrokken naar een beetje verdrietig. Waarom mocht ze hem niet? Pippa mompelde iets vreemd, taal die hij niet kende, wat zijn vermoedens over haar afkomst nog een keer bevestigde. “Sorry, wat zei je daarnet?” Vroeg hij grijnzend. “Hoezo vijandig? Ze is gewoon bang van mij,” Lachte hij luidop. “Hoe noemt ze eigenlijk?” Vroeg hij terwijl dichterbij liep en naast haar neerknielde op het dier dichter te kunnen bekijken. “En wat is het?” Mompelde hij zachter.

Mwehe :c

“Pippa, such a beautiful name.” Oprecht gevleid keek Pippa hem aan. Hij was iers, het accent vloeide over zijn lippen. Iers.. Echt iers.. Hij zal haar een hoop moeten vertellen, gezien Groot-Brittanië haar favoriete plek op aarde was. Hij wachtte niet op een antwoord, maar ging verder op wat er was gebeurd. “Sorry, wat zei je daarnet?” Een brede grijns stond op zijn gezicht, dit deed haar ook breed lachen. ''Dat ze rustig moest doen, omdat je niks deed. Het was Italiaans, for the record.'' Het beestje onder haar hand was ontspannen, en keek nu eerder nieuwsgierig naar Connor.
“Hoezo vijandig? Ze is gewoon bang van mij,” Pippa schudde haar hoofd. ''Nee, ze is gewoon.. beschermend over me. Zo afschrikwekkend ben je niet hoor.'' Grinnikte Pippa, sterker nog.. Hij was een charmant, en fijn gezelschap. “Hoe noemt ze eigenlijk? En wat is het?” Haar oog viel even op de Boommarter, en keek toen terug naar de blonde ier. ''Ipek, het is een Boommarter. Ik heb haar gekregen van mijn moeder.'' Glimlachte Pippa, de gedachte aan haar moeder liet haar mondhoeken lichtelijk naar beneden trekken, maar dat ging al snel weg door naar de vrolijke verschijning voor haar te kijken.
Een zonnetje viel over haar lichtgetinte gezicht, en ze streek even over haar puur zwarte haren, die langs haar schouders vielen.

Het was Italiaans geweest. Hij keek haar nieuwsgierig aan, hij was dol op Italië. Het warme land, met zijn vele eten. Natuurlijk, hij was weer maar eens geïnteresseerd in het eten. Maar hij had dan ook altijd al een enorme eetlust gehad. Waar die vandaan kwam had hij eigenlijk geen idee, want het was niet dat zijn familie zoveel at. Misschien een heel verre voorouders, het was hem ooit eens verteld dat zulke dingen heel ver terug konden gaan. Even flitsten er herinneringen voorbij aan Italië, met zijn pasta, spaghetti, het ijs, de pizza. Hij hield van het land. Maar Ierland was voorlopig nog zijn favoriete land. Niet enkel omdat hij ervandaan kwam, maar ook omdat iedereen nog zo vriendelijk was, iets wat je bijna niet meer tegenkwam in de grote steden. Wel, die had je daar ook, maar hij was opgegroeid in een kleiner dorpje. De grote stad was gewoon teveel geworden, alle sprookjes en mythen die de geschiedenis van Ierland vertegenwoordigden, werden daar kapot gemaakt.
Hij keek geamuseerd toen ze zei dat hij niet afschrikwekkend was. Ze meende het wel, en ergens vleidde het compliment, of tegenspreking hem wel. Toen ze uitlegde wat Ipek precies was, leek ze iets te verzwakken toen ze het over haar moeder had. Hij keek haar even doordringend aan, maar het leek alweer op niets te trekken. Toch wist hij ergens dat ze het enkel vergeten was, niet dat het over was. Dat het niets was. Op een of andere manier wist hij dat bij mensen. Een of ander gevoel dat hij waarschijnlijk van zijn moeder had meegekregen. Moeders wisten ook altijd exact wanneer er iets mis was, althans, de zijne dan. Zijn vader echter was iets meer met beide voeten op de grond, en zag meer de realiteit. Voor zover dat mogelijk was als tovenaarsgezin. “Gaat het wel?” Informeerde hij toen toch maar even, lichtelijk bezorgd. Het kon zijn dat het allemaal niets was, ook hij zat wel eens fout. Nobody's perfect, no? Maar toch wist hij bijna vrijwel zeker dat er iets was met haar. Ze moest het toch niet zeggen, kon evengoed recht in zijn gezicht liegen. “Maar goed, je komt dus van Italië?” Vroeg hij een stuk vrolijker. “Dus ehm.. Je kan pizza's maken enzo?” Zijn ogen lichtten op toen hij het woord uitsprak, en met een hoopvol gezicht keek hij haar aan.

FoodAddicted (:

Pippa streek het beestje nogmaals door haar vacht, en glimlachte naar haar. Daarna keerde ze zich weer tot Connor die zijn mond weer open trok. “Gaat het wel?” Die had mensen snel door zeg! Wat moest ze nou weer zeggen? Het was geen geheim dat haar moeder dood was, toch? En ze vertrouwde hem.. ''Mijn moeder is twee jaar geleden overleden, daarom is het een pijnlijk onderwerp. Maar het geeft niet.''
Sprak ze haar stem helder, terwijl ze de lichtblauwe kijkers van Connor opzocht, en haar eigen verschijning in de weerspiegelig er kon zien flikkeren. “Maar goed, je komt dus van Italië?” Pippa knikte met een vrolijke grijns op haar gezicht, ''een echte Italiënne.'' Mompelde ze met extreem accent, haar mondhoeken bleven omhoog krullen. “Dus ehm.. Je kan pizza's maken enzo?” Haar luide lach twinkelde door de ruimte, waarom ze het zo grappig vond wist ze niet.
Waarschijnlijk omdat iedereen die er achter kwam dat ze Italiaans was, zich eerst op het land stortte, de gemeenschap, het landschap. Maar nee hoor, Connor ging voor het voedsel. ''Ja, dat kan ik. Sterker nog, mijn vader heeft een restaurant. Ik maak de beste pizza's ooit!'' Overdreef ze, en maakte een overdreven groot gebaar met haar handen, en begon weer te lachen. Ze kon niet stoppen, het was gewoon te fijn. ''Ik wil wel een pizza voor je maken?'' Ze pakte haar wand, en noemde de spreuk Accio en dan de ingrediënten waardoor ze één voor één aan kwamen vliegen. ''Nou?'' Vroeg ze grijnzend.

[Sorry voor de falende korte postjes, haha]

Hij keek haar terug geschrokken aan. Hij had niet dit verwacht, zeker niet achter Pippa. Ze leek hem zo vrolijk, maar ze kon natuurlijk ook al lang over het verlies zijn gekomen. Maar toch, net zoals daarnet, waren er blijkbaar momenten dat het weer even boven kwam. Hij had geen idee wat hij moest zeggen, aangezien alles dat op het moment door zijn hoofd schoot, even fout klonk. Zijn laatste redmiddel, en hij sloeg even zijn armen rond haar heen. Hij wist niet anders te doen, en liet al snel los. Zijn blik schoot terug naar de marter. Hij keek haar vrolijk aan en keek toen terug naar Pippa. Hij moest lachen om haar accent, en bedacht plots dat dat van hem nogal doorklonk in zijn spreken. Hopelijk zou ze het niet opgemerkt hebben, hoewel dat bijna onmogelijk was. Hij was nogal onzeker over zijn uiterlijk, en was dan ook erg gevoelig als mensen er iets over zeiden. Hij was nu eenmaal zo, en in zjin eerste jaar hadden ze dat goed opgemerkt. Met een lichte huivering dacht hij terug aan de opmerkingen die ze toen naar zijn hoofd hadden gesmeten en schudde snel zijn hoofd.
Zijn mond viel open, ze ging eten voor hem maken? “Beste pizza's ooit? I love you!” Zei hij met een grote glimlach en hij ging overeind staan. “Ga je echt eten voor me maken?” Zijn grijns werd mogelijk nog breder toen de ingrediënten binnen kwamen gevlogen met een simpele accio-spreuk. Wel, je moest hem onder de knie hebben, anders was hij niet bepaald simpel. “Maar dan moeten we naar de keukens,” Zei hij met een zielig puppygezicht. “Want je hebt hier geen oven.” Wel, ze kon natuurlijk altijd iets doen met haar stok, maar hij wist echt niet wat je dan moest doen. Zijn moeder had het eten altijd klaargemaakt, en eigenlijk had het hem nooit zoveel geïnteresseerd om te kijken wat ze nu precies bezig was. Liever zat hij in raam terwijl ze op de achtergrond met de pannen rammelde. Het was veel gezelliger geweest, en zo liep hij haar niet in de weg. Dus hij keek haar met een beetje neutraal gezicht aan, plots bang dat hij iets stoms had gezegt. “Maar beste mevrouw, zoud u dan zo vriendelijk mogen zijn de bestelling op te nemen?” Vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw. Hij speelde het allemaal maar, en gelukkig leek ze het niet erg te vinden.

Ikziehethemzonogdoen (:

Zijn armen rond haar heen voelde fijn, en vertrouwd. Ze mompelde een dankje, en richtte zich toen weer op het eten. “Beste pizza's ooit? I love you! Ga je echt eten voor me maken?” Pippa knikte verlegen, en legde een plak deeg neer op een houten plank. Met vlugge vingers smeerde ze er een soort olie op dat de pizza glad maakte, en zorgde er voor dat de pizza mooi rond werd. Ze liet hem een aantal keer op haar hand draaien, en reageerde toen op de 'bestelling' van Niall. ''Ik doe wel de specialiteit van mijn vader. Ik en mijn broers deden hem graag na!'' Vertelde Pippa trots, zonder op te kijken van haar werk.
Ze smeerde een papje van kruiden uit, en daarna tomatensaus die ze lichtjes uitstreek over de pizza bodem. Er volgde kaasstukjes die er overuit gestrooid werden, en daarna stukjes tomaat met een beetje groenten. Als laatste kwamen de stukjes salami die ze netjes neerlegde. ''Bijna klaar,'' ze merkte dat ze continu op haar lip aan het bijten was. Pippa was soms iets te geconcentreerd. Ze pakte haar wand, en mompelde een typisch italiaanse spreuk uit, voor koken. En daar lag de pizza, het aroma stoomde er van af. Perfect bereid. Trots keek ze er naar. ''Pak maar een stukje, and proef.'' Grijnsde ze, en pakte zelf een stukje.

Ze leek trots te zijn om iets te doen waar ze goed in was, en kwalijk nemen kon hij haar dat niet. Natuurlijk was het fijn om aan iemand anders te laten zien waar je goed in was, zeker als die persoon van die kwaliteit hield. Bevoorbeeld hij en eten. Het had gematch'd sinds hij het kende, en sindsdien was hij nooit ontrouw geweest eraan. Niet dat er een of andere speciale relatie tussen hem en voedsel was, hij at gewoon veel. En graag. En veel. Volgens hem had hij dat laatste al gehad, maar het maakte hem niet veel uit. Met grote ogen volgde hij haar bewegingen, van het hardhandig deeg uitrollen tot het sierlijk uitsmeren van de olie erop. Hij werd prachtig rond, iets waar hij altijd naar had op gekeken. Voor iemand die veel van eten hield was hij een redelijk slechte kok, maar in algemeen kon het er mee door. Hij zou zichzelf in leven kunnen houden, natuurlijk ook door het nummer van de chinees en de pizzakoerier die hij uit zijn hoofd kende al sinds hij klein was. Vroeger hadden volwassenen het schattig gevonden dat hij zichzelf die nummers had geleerd, nu was het redelijk normaal. Maar ze waren dan ook al gewend aan hem en zijn soms rare gedrag.
De kruiden en saus volgde al snel, en hij keek nog steeds toe zonder iets te zeggen. Hij wou niet verantwoordelijk zijn voor enige fouten, of haar afleidden. En dat deed hij het best door te zwijgen. Ze leek erg geconcentreerd op haar werk, en met een glimlach keek hij dat aan. Het was grappig om te zien hoe ze helemaal op ging in haar werk om een pizza voor hem te maken. Nu nog eens zien of hij goed was, maar daar kon hij bijna niet aan twijfelen. Ze was een Italiënne, ze kon niet anders dan goed zijn in het maken van een. Connor hield zijn hoofd een beetje schuin toen ze haar wand pakte en een spreuk mompelde. Meteen was de pizza klaar alsof hij de hele tijd in de oven had gelegen en er juist dampend uit kwam. “Wauw..” Stamelde hij verwonderd. Dit had hij niet verwacht. “Dat hoef je me geen twee keer te zeggen.” Lachte hij terwijl hij voorzichtig een stuk pakte. Het aroma smolt meteen in zijn mond, en hij sloot zijn ogen om te smaak iets langer vast te kunnen blijven houden. “Wauw Pippa, dit is echt.. Ongelofelijk.” Zei hij met een verbaasde glimlach. “Wie heeft je dat geleerd? Echt, dit is beter dan ik in tijden heb geproefd.” Hij nam nog een hap, “I love Italia,” zei hij zachtjes.

Mweh ;;