Memories

Ze moest het doen, na alle fouten die ze al had gemaakt ever since ze weer wakker was geworden.. Ze moest haar fouten recht zetten, haar verleden teisterde haar en zorgde voor gevaren in haar directe omgeving. Het feit dat ze Connor en professor Smith bijna had vermoord, ze sloot haar ogen en haalde diep adem. Haar bruine ogen keken naar de leerlingen die naar hun laatste les gingen, het waren zesde jaars daar had Lyra niks mee te maken. En alle reguliere lessen voor de onderbouw waren al afgelopen. Teddy.. Waarom had ze haar broertje nog nooit opgezocht terwijl ze al drie jaar beide op het kasteel rondliepen. Haar vingernagels drukte zich in de palm van haar hand, ze voelde de korstjes nog van de aanvaring met Connor in de gang op haar eerste avonddienst. Er was zoveel gebeurd sinds de lessen weer begonnen waren, en dat was pas een week! Ugh, Lyra vermoeden dat haar rustige leventje voorgoed voorbij was. Normaal ging haar leven op Zweinstein redelijk rustig aan haar voorbij, ze deed haar ding alleen. Gezelschap kende ze amper tot een paar dagen terug. Eerst was de enige die ze in haar buurt tolereerde Scorpius, maar nu had ze ook voorkeur voor Connor.

Haar vingers streken langs de bakstenen op de zevende verdieping, ze wist dat er een plek was die ze nodig had. Een plek waar ze alleen kon zijn met haar broertje, waar ze konden praten zonder afgeluisterd te worden. Lyra had zoveel te vertellen aan haar broertje, want ze wist hoe weinig hij wist over hun ouders. Ondanks wat Harry of een van de andere overlevende verteld hadden, het waren waarschijnlijk alleen de heldhaftige verhalen. Niet de belangrijke, de gene die Teddy zich moest kunnen herinneren en later aan zijn eigen kinderen kunnen vertellen. Opeens veranderde de structuur van de stenen onder haar vingers en gleden ze over hout. Ze zag hoe de rest van de deur uit de muur kwam zetten, met een zachte duw ging de deur open. Een ruimte waar wat oude spullen stond, ook spullen uit Lyra's echte jeugd. Oude kranten, Lyra liep naar binnen en de deur viel achter haar dicht. Haar vingers streken over het oude perkament, door de magie was het nog niet vergaan. Haar ogen geleden naar de bewegende foto's, en ze moest even slikken. Er lag ook een krant van de tijd dat Sirius gezocht werd, omdat hij toen net ontsnapt was uit Azkaban. Niet dat hij iets misdaan had, maar toch was dat altijd een pijnlijk aanzicht voor Lyra geweest.

Sirius in zo'n pijn te zien, ze had bijna hem kunnen horen schreeuwen voor haar hulp. Maar Remus had niks kunnen doen voor zijn beste vriend toen des tijds. Lyra legde de krant op zijn kop en liep de kamer verder in. Er hing een groot doek over een hoog staand voorwerp heen. Met een zwiep van haar toverstok vloog het doek er vanaf met een grote stofwolk. Even hoestte Lyra en knipperde met haar ogen, dit moest de kamer van Hoge Nood zijn. De kamer die toegang had verschaft naar Zweinstein en de buitenwereld toen de oorlog begon. En dat wat voor haar stond was iets dat ze nodig had. Een oude hersenpan, haar vingers streken over het stenen steunblok. Waar de glazen schaal in rusten, daar waar de herinneringen haar vingers vonden een klein stukje waar iets in het steen was gegraveerd, ze veegde het stof weg en oude verweerde letters kwamen tevoorschijn. Albus Parcival Wolfram Bertus Perkamentus dit was de hersenpan van het overleden schoolhoofd geweest. Het was niet vreemd dat die zich nog steeds op Zweinstein bevond. Daar had Lyra de herinnering van Romeo nog in gezien, van de dood van haar vader. Langzaam liep ze richting de deur, en deed hem weer open. De gang was weer leeg, en ze liet de deur achter zich dicht vallen en hij loste weer op in de muur. Alleen maar zodat niemand hem zag, want de kamer was er nog omdat Lyra hem nog steeds nodig had. Ze hief haar toverstok, en sloot haar ogen, dacht aan de gelukkigste momenten uit haar leven. 'Expecto Patronum.' met die woorden opende ze haar ogen en schoot de lichtblauwe wolf uit haar toverstok, met een blik over zijn schouder keek hij Lyra aan. 'Find Teddy, bring him to me.' fluisterde ze. En zo schoot haar patronus de gangen door op weg naar haar broertje. Nu was de vraag of Teddy haar patronus zou volgen, aangezien niemand haar patronus ooit zo duidelijk had gezien als Teddy nu zou gaan doen.

Teddy&Lyra only :3

Wat verveeld tikte de jongen met zijn veer op zijn boek. Toverdranken was nu ook niet echt interessant als de leraar alleen maar zeverde over vanalles en nog wat en overal commentaar op gaf, maar wat verwachtte je ook anders van het afdelingshoofd van Zwadderich? Zwadderaars deden niets anders dan jan en alleman uit te schelden en dan zeker de Griffoendors. Niet iedereen was zo, dat wist hij zelf ook wel, maar toch was dat het standaard beeld dat hij van die afdeling had. Griffoendor en Zwadderich waren gewoon al vanaf het begin vijanden en daar zou niet snel iets aan veranderen. De familie Malfidus had vriendschap gesloten met zijn pleegouders, maar dat wilde niets zeggen. Snel ging Teddy fatsoenlijk rechtop zitten toen de leraar voorbij kwam en deed alsof de les hem interesseerde. Het laatste wat hij nu kon hebben was een hele preek over onnuttige zaken. Het geluid van de bel klonk op dit moment als muziek en snel pakte hij al zijn spullen bij elkaar. Het volgende uur had hij vrij, dus kon hij misschien wat slaap inhalen. 'S nachts sliep hij amper doordat een paar leerlingen op de slaapzaal praatten in hun slaap en hij om het minste wakker werd. Het was beslist geen pretje om bij elk geluid dat er door de zaal galmde wakker te worden, maar het was beter dan de nachtmerrie's. Nadat hij zijn spullen bij elkaar had gepakt verliet hij samen met de rest het lokaal en liep de gang in. Zou hij gewoon naar de slaapzaal gaan of toch gezellig aan het meer gaan liggen. De reuze octopus kon hem wel gezelschap houden. Het was altijd wel grappig om te zien hoe de eerstejaars bang wegliepen als het dier zich liet zien en gewoon wilde spelen. Teddy was redelijk diep in gedachten verzonken geweest en toen hij terug met zijn ogen knipperde, merkte hij dat de gang uitgestorven was. Victoire had het volgende uur wel les, dus het was normaal dat ze niet gewacht had, maar waar waren de jongens? Waarschijnlijk waren ze al vooruit gegaan zodat ze het beste plekje in de leerlingenkamer hadden. Tja, hij vond de weg zelf ook wel. De jongen wilde net verder lopen toen er ineens een wolf voor zijn neus verscheen. Even hapte hij geschrokken naar adem en zette een stap naar achteren, maar toen hij merkte dat het beest een blauwe kleur had bleef hij staan. Het was een patronus, iets wat hij zelf nog niet had geleerd. Het moest cool zijn om zo’n ding te kunnen maken, maar het vergde veel concentratie en dat had hij de laatste dagen niet. Het leek alsof de wolf wilde dat hij hem volgde en na een kleine aarzeling deed hij dat ook. Waarom hij een onbekende patronus volgde? Geen idee, misschien omdat zijn vader een weerwolf was geweest? De wolf begon te rennen, dus deed hij net hetzelfde. Teddy had geen idee waar de patronus hem naartoe bracht, maar het voelde vertrouwd, veilig. Zijn ouders leefde niet meer, dat wist hij zelf ook wel, maar toch voelde het alsof zij wilde dat hij het blauwe ding volgde. Na een tijdje lopen kwamen ze in een gang die hij een paar keer gepasseerd was zonder echt rond te kijken. Teddy kneep zijn ogen tot spleetjes toen de wolf naar iemand toe liep. Toen hij wat dichterbij kwam merkte hij dat de persoon een meisje was. "Lyra?" Natuurlijk kende hij de klassenoudste van Zwadderich, wist zelfs dat ze dezelfde achternaam als hem droeg. Ze was dus waarschijnlijk de dochter van zijn vader, zijn halfzus dus. Wat op zijn hoede liep hij dichterbij en bleef vlak voor het oudere meisje staan. "Waarom heb je me laten komen?" De patronus was van haar afkomstig, dus had zij hem laten komen, maar om welke reden?

Ze moest haar concentratie hoog houden om haar patronus door het kasteel te laten rennen, een minuut haar concentratie weg betekende dat haar patronus verdween.. Ze had haar toverstok naar beneden laten hangen, maar er kwam niemand langs gelopen. Toen Teddy haar patronus zag kreeg ze een soort signaal binnen, nu was het de vraag of hij haar wolf zou volgen. Maar dat leek weinig problemen op te leveren, ze kon bijna de weg zien die haar spreuk rende en ze wist dat Teddy hem achter na ging. Het duurde misschien vijf minuten voor ze haar patronus de hoek van de gang om zag komen en met een rustige tred naar haar toe zag lopen. Nadat haar wolf bij haar zijde was komen staan keek ze weer naar de hoek en zag de jongen die ze had gezocht. Een knoop kwam even in haar maag te liggen, ze wist niets te zeggen. Hij was zo groot geworden, ze had het wel geweten, ze had hem vanaf afstanden gezien.. Maar ze had hem tot nu toe nooit gesproken, Lyra slikte ze had moeite tranen binnen te houden. De laatste keer, toen was hij nog een baby geweest.. Hij kende haar, maar waarschijnlijk alleen als de klassenoudste van Zwadderich. Hij kende haar achternaam, maar hij kon niet zeker zijn van hun bloedband. Hij zei haar naam op een vragende toon, en haar bruine ogen keken hem recht aan. Ze liet hem dichterbij komen zonder te bewegen, toen hij naast haar stond liet ze de concentratie voor haar patronus los en verdween de blauwe wolf weer.

Hij vroeg waarom ze hem had laten komen. 'Ik ben blij dat je snapten dat mijn patronus je geen kwaad zou doen, je bent een van de weinige die hem ooit gezien heeft..' zei ze, nog naar woorden zoekend. Wat moest Teddy wel niet denken van haar, ze zag in de afdeling die er bekend om stond de zijne te haten.. Zou hij haar keuze ooit snappen, dat haar hart het niet aan had gekund om naar de afdeling van haar vader te gaan. Even wende ze haar blik af 'Wat weet je precies van onze ouders, wat heeft Harry je verteld..?' zei Lyra. Ze voelde de stenen muur achter haar weer in hout veranderen, omdat een van haar handen had ze tegen de muur gehouden. Ze liet de deur openzwaaien met een zachte zwiep. Ze draaide zich om en liep de kamer binnen, en ze wachten tot Teddy haar volgde en toen vielen de deuren achter hun dicht. Lyra liep naar de hersenpan, en bleef aan de rand ervan staan. 'Ik wil je iets geven, iets dat je alleen van mij kan krijgen.. Omdat ik de enige ben die deze dingen gezien heeft.' zei ze. Haar bruine ogen keken naar haar broertje, hij leek op Tops. Ze wist ook dat hij een transfermagiër was, dat had hij van zijn moeder geërfd. Ze zetten haar toverstok bij haar slaap, en concentreerde zich op wat ze eruit wilde halen. en een dunne blauwe sliert kwam aan haar toverstok mee naar buiten. Lyra deed haar ogen weer open en ze begeleiden de sliert naar de hersenpan en liet hem er in vallen. Hij loste op in het water. Het was een grote herinnering met verschillende stukjes erin, een stuk ging over toen Teddy nog niet zo oud was en haar ouders vol trots hem voor het eerst aan Lyra lieten zien, de keer dat ze met zijn vieren naar Roemenië waren geweest, en Lyra hem had opgeëist en dat een van de andere verzorgers waar ze het normaal heel goed mee kon vinden haar broertje onder geen beding aan mocht raken. Op die dag had zelfs een van de groene huisdraken lelijk gedaan omdat Lyra dekking had gezocht onder zijn vleugels. Ze wist nog hoe haar vader gelachen had, en Tops niet goed wist wat ze er van had moeten denken. En gewoon een paar momenten toen hun ouders nog leefden, om Teddy een beeld te geven van hoe hun ouders waren geweest voor de oorlog.

Zijn bruine ogen waren nog altijd op de wolf gefixeerd, namen elk detail in zich op. Teddy had nog nooit een wolf van dichtbij gezien, noch en echte nog een patronus. Die beesten waren interessant, vooral als je wist dat je vader ook zegmaar een wolf was geweest. Wolven waren dominante dieren, vielen meteen iemand aan die in hun territorium kwam of hun familie en vrienden bedreigden. Pas toen de wolf in het niets oploste bekeek Teddy het meisje fatsoenlijk. Hij moest wel toegeven dat ze ergens wel wat op hem leek, dus ze moest wel een dochter van zijn vader zijn, maar waarom zat ze dan in Zwadderich? Het kon zijn dat haar karakter helemaal anders was dan de zijne en dat ze daarom in in Griffoendor thuis hoorde, maar er kon evengoed een andere reden voor zijn. 'Ik ben blij dat je snapten dat mijn patronus je geen kwaad zou doen, je bent een van de weinige die hem ooit gezien heeft..' Dat was niet echt een antwoord op zijn vraag, maar het was duidelijk dat Lyra naar woorden moest zoeken. Veel maakte het niet uit, hij had tijd dus kon hij ook geduldig afwachten. "Je hebt een mooie patronus." Een kleine glimlach verscheen om zijn lippen en even keek hij terug naar de plaats waar de patronus verdwenen was. 'Wat weet je precies van onze ouders, wat heeft Harry je verteld..?' 'Onze' dat ene woordje zorgde ervoor dat er een huivering over zijn rug trok. Niet eentje van angst of woede, meer eentje van blijdschap. Hij had nog familie, echte familie. Iemand die bijna hetzelfde bloed door haar aderen heeft stromen als hij. "Eigenlijk niet heel veel. Volgens hem lijk ik hard op mijn moeder, was zij ook een Transformagiër. Mijn vader was dan weer een serieus type en een weerwolf, maar een moedig tovenaar." Dat was kort samengevat over wat hij over zijn ouders wist uit al die verhalen. Tops had een goed gevoel voor humor gehad, was een tikkeltje onhandig. Blijkbaar had ze overal waar ze kwam wel iets kapot gemaakt of laten vallen. Best grappig eigenlijk, want dat gebeurde bij hem ook wel op sommige momenten. Teddy's ogen verwijdden zich een stukje toen een deur op de plaats waar een muur hoort te zijn ineens openvloog. Hij wilde zijn leven erom verwedden dat daar net nog een muur had gestaan. Wat achterdochtig volgde hij Lyra mee naar binnen en keek met grote ogen om zich heen. De kamer lag vol met kranten en spullen uit het verleden, cool. Geschrokken draaide hij zich om toen de deuren met een klap dichtvielen en stootte door die beweging iets om. Ieder ander zou nu schreeuwend naar die deur zijn gerend, maar de jongen vertrouwde Lyra op de een of andere manier, voelde zich veilig bij haar. Voorzichtig draaide hij zich terug om en liep vooruit zodat hij naast het meisje kwam te staan. 'Ik wil je iets geven, iets dat je alleen van mij kan krijgen.. Omdat ik de enige ben die deze dingen gezien heeft.' Gefacineerd keek hij toe hoe ze haar toverstok aan haar slaap zette en er een lange sliert uittrok. Hij wist wat het ding voor hun was en wat je ermee kon doen, maar niet hoe het werkte. Toen de sliert het water in de kom raakte verschenen er schimmen en Teddy kneep zijn ogen tot spleetjes om dingen te kunnen onderscheiden. Toen hij nog niets zag, boog hij wat verder voorover en nog wat. Iets te ver, want voor hij het wist raakten zijn voeten los van de vloer en viel hij in die kom. Een geschrokken kreet stokte in zijn keel en heel even leek het alsof hij bleef vallen, maar net op dat moment raakte zijn voeten iets hard en begon alles om hem heen een vast vorm te krijgen. "Lyra!" Het was geen grap, toch? Niet zo'n grap die Zwadderaars nog wel eens met Griffoendors uithaalden.

Hij gaf een compliment over haar patronus, en ze beantwoorde het met een kleine glimlach, al leek Teddy zich niet erg op zijn gemak te voelen in de kamer van hoge nood, ze kon het wel begrijpen. Aangezien het een bizar gezicht was om opeens een deur te zien verschijnen uit een muur, zelfs voor Zweinstein. Hij vertelde wat hij over hun ouders wist "Eigenlijk niet heel veel. Volgens hem lijk ik hard op mijn moeder, was zij ook een Transformagiër. Mijn vader was dan weer een serieus type en een weerwolf, maar een moedig tovenaar." Het was waar, Teddy leek heel veel op Nymphadora, en ze wist nog hoe zijn haren al verkleurde toen hij nog maar net geboren was. Hij had een geschrokken blik in zijn ogen toen hij de kamer in liep en de deuren weer dicht vielen. Even dacht ze dat hij de deur weer uit zou rennen, aangezien Zwadderaars er nog al bekend om stonden streken uit te halen bij Griffoendors, al deed Lyra het ook gerust bij haar eigen afdeling. Dat waren tenslotte de makkelijkste slachtoffers.. Daar hoefde ze haar slaapzaal niet eens voor uit, maar daar ging het nu niet om. Teddy kwam naast haar staan en keek naar haar herinnering die oplosten in het water, ze wist nog hoe ze zelf de laatste keer de hersenpan in was gezogen. Maar dat was niet voor een plezierige herinnering. Ze zag hoe Teddy verder voorover boog, maar hij zou pas iets zien als hij er in was gegaan. Vaak ging je alleen een herinnering in, tenzij de persoon die er in getrokken was iemand mee wilde. En ze kon Teddy haar naam horen roepen en voelde hoe de hersenpan haar ook mee trok.

Ze raakten niet zo in paniek als haar broertje, het was een kwestie van ervaring. En toen ze naast hem kwam te staan in wat eerst een leegte was geweest en langzaam vorm begon te krijgen. Ze stonden in het huis van Remus, waar Tops bij in was getrokken. Lyra kwam net de woonkamer binnen toen ze Teddy in de armen van haar stiefmoeder zag liggen. Haar ogen werden groot, en een stralende glimlach versierde haar lippen. Charlie stond achter haar op de gang met een vriendelijke blik in zijn ogen. Hij had haar net vanuit Roemenië mee genomen naar England, ze liep nog in haar vuurbestendige werk kleding. Ze was een van de hardere werkers zei Charlie altijd als haar vader vroeg hoe Lyra het had gedaan. ‘Zijn haren verkleuren, net als jou haren mama.’ Kierde Lyra toen ze zag hoe Teddy zijn haartjes van bruin naar blauw gingen. Voorzichtig aaide Lyra’s vingers over zijn hoofdje ‘Wat is hij klein, was ik ook ooit zo?’ Ze keek naar de op dat moment blauwe ogen, Lyra klom op de stoel die naast de gene stond waar Tops op zat. ‘Mag ik mijn broertje beet houden?’ fluisterde ze bijna, en Nymphadora keek met een glimlach naar haar stiefdochter. ‘Tuurlijk schatje, maar wees wel voorzichtig.’ Zei ze en legde Teddy voorzichtig in Lyra’s uitgestoken armen. Lyra hield Teddy stevig maar teder tegen zich aan ‘Ik ben Lyra, je grote zus. Ik zal proberen altijd lief voor je te zijn. Dat horen broers en zussen te zijn.’ Zei ze tegen Teddy alsof hij toen al snapten wat ze zei.. De vijftienjarige Lyra keek naar haar jongere zelf ‘Dat was de eerste keer dat ik je zag, het nieuws was iets vertraagd gekomen, maar je was toen een paar dagen oud. Toen heeft Charlie al mijn taken in Roemenië afgezegd om me als verassing mee te nemen naar England om mijn ouders en jou te kunnen zijn. Je was een van de meest mooie wezens die ik ooit beet heb gehad. Mensen kennen deze kant niet van onze ouders, omdat ze zo alleen maar waren bij elkaar. Buiten dit moesten ze serieus zijn, klaar om ten strijde te trekken tegen Voldemort.’ Zei Lyra. Ze keek naar Teddy, ‘Ze hielden echt heel erg veel van je, het is een schande dat ze de oorlog niet overleefd hebben. Het waren mensen met een hart van goud.’ Zei ze. Teddy had nog geen woord uitgebracht, geen poging gedaan zijn ouders aan te spreken niet dat het kon. Maar meeste mensen deden zulke dingen als ze een herinnering opnieuw ervaren. Lyra had lopen schreeuwen toen ze haar vader dood zag gaan, ondanks dat ze had geweten dat het geen zin had. Ze kon deze herinnering net zo lang laten blijven als Teddy wilde, al wilde ze hem ook zijn eerste en waarschijnlijk enige keer in Roemenië laten zien.

Teddy's ogen werden groot toen alles vaste vorm aannam en hij Charlie, twee volwassenen, een baby en een jongere versie van Lyra zag staan. Even keek hij om toen de luchtverplaating duidelijk maakte dat de Lyra van nu er ook was bij gekomen, maar zijn bruine ogen gleden al snel terug naar het tafereel voor hem. Waarschijnlijk was hij die baby, aangezien zijn haar altijd van kleur veranderde en dan moest de vrouw die hem vast hield wel zijn moeder zijn. Hij wilde ze aanraken, maar hij stond gewoon aan de grond vastgenageld. Het enige wat hij kon doen was staren. Het was best wel grappig om te zien hoe de haren van de baby om de zoveel seconden van kleur veranderde. De jongen zelf trilde lichtjes terwijl hij zijn ouders van top tot geen bekeek. Hij had inderdaad wel iets weg van zijn moeder, al had hij zijn serieuze kant van zijn vader. De man zag er redelijk vermoeid uit, waarschijnlijk omdat hij elke vollemaan veranderde. Teddy scheurde zijn blik van ouders los om de echte Lyra even aan te kijken, maar ze zat zelf geconcentreerd naar de herinnering te kijken. Een lichte glimlach verscheen op zijn gezicht terwijl zijn ogen blauw kleurden. Waarom die kleur? Geen idee, dat was de eerste kleur die in hem opkwam. Na een tijdje keek hij terug naar zijn ouders en een paar tranen welden op in zijn ogen. Ze hadden samen nog een gelukkig leven kunnen leiden, hadden samen nog vanalles kunnen doen.

‘Dat was de eerste keer dat ik je zag, het nieuws was iets vertraagd gekomen, maar je was toen een paar dagen oud. Toen heeft Charlie al mijn taken in Roemenië afgezegd om me als verassing mee te nemen naar England om mijn ouders en jou te kunnen zijn. Je was een van de meest mooie wezens die ik ooit beet heb gehad. Mensen kennen deze kant niet van onze ouders, omdat ze zo alleen maar waren bij elkaar. Buiten dit moesten ze serieus zijn, klaar om ten strijde te trekken tegen Vlodemort. Ze hielden echt heel erg veel van je, het is een schande dat ze de oorlog niet overleefd hebben. Het waren mensen met een hart van goud.’ Een enkele traan vond zijn weg naar beneden, maar die veegde hij snel weg met de rug van zijn hand. Teddy zou nog uren naar dat tafereel kunnen kijken, maar waarschijnlijk had Lyra nog andere herinneringen die ze wilde laten zien. "Werkte je echt bij draken?" Het was hem heus niet ontgaan dat het meisje daar zo'n vuurbestendig pak aanhad en dat Charlie achter haar stond. Even slikte hij en keek terug naar de oudere Lyra. Met moeite kreeg hij een glimlach op zijn gezicht en pakte haar hand beet. "Zou je de belofte die je gedaan had nog altijd willen uitvoeren?" Het was een fijn gevoel om een zus te hebben, iemand die je tegen alles en iedereen zou beschermen en die je vanalles kon leren. Eigenlijk maakte het hem niet veel uit dat ze een Zwadderaar was, ze was zijn zus en daar kon die stomme ruzie tussen de afdelingen niets aan veranderen.

Ze zag de tranen in Teddy zijn ogen en had moeite ze zelf weg te slikken. Haar vader miste ze nog wel het meest, omdat hij altijd bij haar was geweest. Tenminste tot de oorlog begon, daarna was hij steeds vaker weg geweest, en Lyra steeds meer in Roemenië. Teddy had zijn blik van de herinnering afgescheurd als Lyra praten. En daardoor hield Lyra al snel weer haar mond, dit was Teddy's eerste keer dat hij zijn ouders kon horen praten, en van zo dichtbij kon zien. Opeens hoorde ze hem vragen of ze echt met draken werkten. Lyra's bruine ogen gleden naar haar broertje, een glimlach sierde haar gezicht. Even leek ze weer meer op haar jongere ik. 'Nog steeds, ik woon bij Charlie in Roemenië. Mijn draken zijn het gene dat me staande hebben gehouden, door hun heb ik mijn leven kunnen oppikken.' zei ze zacht. Ze voelde hoe zijn hand de hare beet pakten, en tranen prikten in haar ogen. Hij vroeg of ze de gedane belofte nog wilden uit voeren. Tranen stroomde voor ze hun een halt had kunnen toe roepen. Ze sloeg haar armen om haar broertje heen 'Als je me nog als zus wilt natuurlijk, ik breek geen beloftes Teddy.' fluisterde ze. Ze trok haar broertje stevig tegen zich aan, het voelde zo vertrouwd, maar toch zo vreemd om hem beet te hebben. De laatste keer was geweest toen hij nog in haar armen pasten, in zijn geheel wel te verstaan. Nu zou hij niet eens meer op schoot passen.

Terwijl ze Teddy beet hield veranderde de omgeving van de hersenpan. En maakten ze een kleine wereldreis in het verleden. Ze kwamen in het grote gebouw waar alle verzorgers woonden van het reservaat. En zo ook alle plantkundige en alle mensen die nodig waren om het reservaat goed te laten verlopen. Lyra had haar eigen kamer, en een eigen badkamer ze had samen met Charlie een klein stuk van de begaande grond gekregen omdat ze ook een tijdje niet in staat was geweest om normaal mee te draaien met de andere. 'Papa, kijk mijn kamer.' zei Lyra met een brede glimlach, ze had op de muur die vrij was een grote tekening gemaakt van de Zweedse Stompsnuit, gedetailleerd en gekleurd, op een hemelsblauwe achtergrond. Ze was er dagen mee bezig geweest, en was trots op het resultaat. Haar vader tilde haar glimlachend op en draaide rondjes met haar in zijn armen. 'Mijn kleine kunstenares.' zei hij lachend en kuste haar op haar kruin. 'Hij is werkelijk prachtig meis.' zei hij met een glinstering in zijn ogen. Hij liep dichterbij de muur, en bekeek de kop wat beter en keek om naar zijn dochter. Lyra spitste haar oren toen ze iemand op de gang hoorde, ze hoorde ook een klein kindje haar ogen werden groot. 'Zijn mama en Teddy ook gekomen?' zei ze verbaasd. Remus knipoogde naar Lyra, die de gang op stapten en daar haar moeder met haar broertje aantrof. Lyra's ogen straalde een en al vreugde uit. Dat was een grote verrassing geweest, haar vader had gezegd dat hij alleen zou komen omdat Nymphadora nog wat moe was af en toe. Lyra renden haar haar moeder en knuffelde haar voorzichtig. Daarna aaide ze Teddy over zijn hoofd, met een glimlach. 'Ik zal je alles leren wat je moet weten Teddy.' zei ze vrolijk. Ze liep naar haar kamer, en had een soort rugzak op haar buik hangen. Ze had er gaten voor benen in zitten en voor armen en een hoofdje. Het was iets dat dreuzels gebruikten om baby's te dragen, en Lyra wilde haar broertje de draken laten zien. Even keek Tops bezorgd ernaar, maar Charlie legde zijn hand op haar schouder 'Geen zorgen, Lyra weet wat ze doet. Ze kan de gevaarlijkste draken onder controle krijgen. Geen idee hoe ze het doet, maar ze heeft een gave die kleine.' Lyra stak haar tong naar Charlie uit omdat hij haar kleine noemde. 'Gewoon jaloers.' zei ze kierend. Voorzichtig deed Tops haar zoon in de draagzak, en Lyra liep rustig naar de achterdeur en deed hem open. Ze hield haar armen om haar broertje in de draagzak.

'Je zult ze geweldig vinden, ze zijn stuk voor stuk heel lief. Al zijn ze soms wat chagrijnig, maar als je ze leert kennen worden ze steeds aardiger.' zei Lyra, ze had het over zowel de draken als de andere verzorgers van het reservaat. Sommige konden het niet uit staan dat Lyra bij alle draken kon komen, terwijl hun die soms al meerdere jaren in het reservaat werkten nog niet eens alle draken ooit hadden verzorgd. Ze was onderweg naar het stuk waar de Groene huisdraak leefden toen een van de verzorgers tevoorschijn kwam. Lyra zwaaide naar hem met nog steeds een arm rond haar broertje. De draak kwam ook tevoorschijn, en Lyra liep al richting Jake, zo had ze de huisdraak genoemd. Kaito was een Japanse jongen die opgegroeid was in Engeland en bij Charlie in de klas had gezeten. Lyra was normaal beste vrienden met de jonge man maar toen hij naar haar broertje keek voelde Lyra opeens een vijandigheid opkomen tegen haar vriend. Ze sloeg haar andere arm weer om haar broertje heen. Ze zag Kaito zijn blik veranderen naar verbaasd en Lyra verschool zich met haar broertje achter de voorpoot van Jake. 'Je raakt hem niet aan.' riep Lyra naar Kaito. En Jake reageerde door een klein vuur vanuit zijn maag via zijn keel naar buiten te laten stromen. Kaito sprong achteruit terwijl Lyra's bruine ogen gefixeerd keken naar Kaito die steeds meer afstand nam. Charlie kwam naar buiten gerend en keek naar Lyra die beschermd werd door de draak. Hij trok zijn wenkbrauw op 'Sorry Kaito, ik denk dat Lyra last heeft van haar zus hormonen. Laat haar maar met rust als haar broertje hier is.' zei hij en keek daarna om naar Remus en Tops die achter hem aan waren gekomen. 'Teddy zal in iedergeval beschermd worden als Lyra bij hem is.' zei Tops met een glimlach.

'Het was de enige keer dat ik een draak heb laten aanvallen, en nog wel iemand waar ik het normaal heel goed mee kon vinden. Kaito heeft me een paar vervloekingen naar mijn hoofd gegooid nadat jij en onze ouders weer vertrokken waren.' grinnikte Lyra. Ze had Teddy weer los gelaten, en had hem de herinnering door geleid. Misschien zou ze Teddy later weer mee nemen naar Roemenië, misschien deelde hij wel dezelfde liefde voor draken als zijn grote zus.

Teddy probeerde de tranen terug te dwingen, probeerde zich groot te houden. Het was best emotioneel om je ouders na zoveel jaren een soort van terug te zien. De meeste mensen zouden waarschijnlijk gezegd hebben dat het absoluut niet erg was om nu te huilen, maar hij was nog altijd een jongen en jongens huilden niet zomaar. Toch kon hij een paar tranen niet tegenhouden toen hij zag dat er iets nats langs Lyra’s wang liep. Zijn mondhoeken krulden om in een scheve glimach terwijl hij zijn armen ook om haar heen sloeg en zijn neus in haar kleding stopte. Ergens voelde het gewoon vertrouwd aan, alsof hij zijn zus nooit had moeten missen. “Ik zou niets liever willen.” Zijn stem klonk wat gesmoord door de tranen, maar die waren ondertussen ook al gestopt met over zijn wangen stromen. Toen Lyra hem losliet, veegde hij de tranen op zijn wangen met zijn mouw weg en glimlachte naar haar. Langzaam richtte hij zijn aandacht terug op het tafereel en keek hij verder naar wat er gebeurde zonder Lyra’s hand los te laten.

Zijn ogen werden groot van bewondering toen hij de tekening op Lyra’s muur zag. “Eum… Hoe oud was je toen?” Zo kon hij nog niet eens tekenen op papier, laat staan op de muur. Eigenlijk kon hij helemaal niet tekenen, alleen maar een huisje en een boom en heel rare mannetjes. Eigenlijk gewoon de dingen die iedereen die niet kan tekenen tekent. Het was best grappig om te zien hoe trots ze was op haar tekening en hoe hun vader daarmee instemde. Teddy liep een beetje dichterbij om de draak ook fatsoenlijk te kunnen bekijken, maar zorgde er wel voor dat hij zijn vader of Lyra niet raakte. Hij wist niet wat er dan zou gebeuren en eerlijk gezegd wilde hij het ook niet weten. Het kon goed zijn dat er helemaal niets erg gebeurde, maar het kon best wel eens teleurstellend zijn. Misschien raakte hij hen niet echt, waren ze net als de geesten die in de school rondhingen. Die waren gewoon koud als je erdoorheen liep, dat had hij in zijn eerste jaar ook uitgevonden. Toen hij recht voor de muur stond, hield hij zijn hoofd even schuin en gleden zijn ogen over elk deel van de draak. Nu wilde hij echt weten hoe oud Lyra ongeveer was geweest, want als ze op jonge leeftijd al zo’n dingen kon tekenen, moest ze nu gewoon echt goed zijn. Vanaf het moment dat de jonge Lyra en Remus de kamer verlieten liep hij gewoon met hen mee. Als ze in die ene kamer zouden blijven zouden ze waarschijnlijk een heel deel missen, toch? Deze keer bleef de glimlach gewoon op zijn gezicht staan toen het kleine meisje naar zijn moeder en de veel jongere versie naar hem toeliep. Even bleef hij naar zijn moeder kijken, had niet eens door dat de jongere Lyra door hem heen was gelopen om iets in haar kamer te gaan halen. Pas toen ze het de tweede keer deed, merkte hij er iets van en wat verward keek hij de normale Lyra aan. Diepersonen in de herinneringen waren dus echt ongeveer zoals Heer Hendrik en de rest, goed om te weten. Teddy grinnikte toen Lyra een opmerking maakte over het feit dat Charlie zei dat ze klein was.

Snel liep de jongen achter ze aan toen de twee naar buiten gingen en even kneep hij zijn ogen tot spleetjes toen de zon recht in zijn gezicht scheen. De jonge Lyra had daar blijkbaar geen last van aangezien ze gewoon vrolijk vooruit huppelde. Toen de draak ineens tevoorschijn kwam bleef Teddy staan en keek met grote ogen naar het dier. Zijn schubben glansden mooi in de zon terwijl het dier zich op Lyra leek te focussen. De jongen die tevoorschijn was gekomen merkte hij pas op toen Lyra naar hem zwaaide. Even was het in hem opgekomen dat ze misschien naar hem zwaaide en bijna had hij terug gezwaaid toen het tot hem doordrong dat ze hem helemaal niet kon zien. Instinctief schermde Teddy zijn gezicht af met zijn armen toen de draak wat vuur spoot. God, die kerel had wel dood kunnen zijn. Nadat Charlie Kaito ervan had verzekerd dat het niet persoonlijk bedoelt was, draaide hij zich om naar de Lyra die hij kende en luisterde naar wat ze te vertellen had. “Ik kan me voorstellen dat hij dat gedaan had, zou ik zelf ook doen als ik eerlijk moet zijn.” De serieuze blik die even op zijn gezicht had gestaan, veranderde in een grijns. “Weetje? In de zomervakantie heb ik toch nooit echt iets te doen. Misschien zouden we samen naar Roemenië kunnen gaan? Ik denk niet dat Charlie daar iets mee inzit.” Hoopvol keek hij naar Lyra op terwijl de pretlichtjes in zijn ogen op en neer dansden. Ja, dat zou nog eens een goed idee zijn.