Old Memories

[OPEN]

Hij draaide langzaam het prille stukje perkament rond in zijn lang, bleke vingers. In een krullerig, net handschrift was er een goedkeuring opgekrabbeld. De zwarte inkt was nog nat en glom op het taaie schrijfvel. Rabastans ogen gleden naar het verzegelde hek dat toegang gaf tot de verboden afdeling. Het was op een simpele manier vergrendeld en hij zou zonder problemen de poort met een zwiepje van zijn toverstok te openen, maar de bibliothecaresse waakte over die doorgang als een hippogrief over haar pasgeboren jongen. "Wat denk je daar te doen?" kraste de de snibbige vrouw. Haar stem klonk als het krassen van een kraai. Rabastan hield zwijgend het briefje naar boven. De bibliothecaresse duwde haar dunne metalen bril wat hoger op haar neus om het briefje te kunnen leven. "Rabstan Odhulphus... mag... verboden afdeling..." Mompelde ze. "Oke je mag door". Rabastan knikte als teken dat hij het begreep. De strenge vrouw richtte haar toverstok op het smeedijzeren hek dat gehoorzaam open zwaaide. De rotte, vervaarlijk geurende walm omklemde hem. Het was een lange, in schaduw gehulde gang. Grote spinnenwebben verscholen zich tussen planken en kasten, ratten schoten weg in hun holen toen Rabastan voorbij beende. Een werkstuk over een duistere kunst, gebruikt in één van de twee meest nabije Engelse tovenaars oorlogen, klonk de opdracht. Rabastan inspecteerde de nieuwere boeken, de rug was nog onbeschadigd en de geur was minder misselijkmakend die van de andere boeken. Macabere magie van het 1850 tot nu, De vijf grote vraagtekens over het necrotisme ten tijden van Jeweetwels opkomst, Bezweringen en vervloekingen op hun verbazingwekkendst,... Rabastan las de titels één voor één af, zijn blonde nekharen gingen overeind staan bij het aflezen van de gruwzame titels. Sommige woorden waren hem pijnlijk bekend. De meest onheilspellende uitwerkingen van ongeremde duistere vervloekingen, bezweringen en oermagie met de opkomst en ondergang van Tom Marvolo Riddle, Rabastan haalde het boek er langzaam uit, het was nog zo goed als onbeschadigd maar er hing een macabere, verdorven sfeer rond het ding. En bleke schedel met een groene, kronkelende slang die uit zijn mond geed tekende de kaft. The dark mark. In een flits zag hij zijn moeder die hem martelde omdat hij hij het teken vuil en duivels had genoemd terwijl ze het zelf adoreerde en klaagde dat ze nooit deel had mogen uitmaken van zijn organisatie. Snel stopte hij het boek terug in de kast en draaide zich vlug om, besloten om wat andere boeken te zoeken. Langzaam probeerde hij tot rust te komen. Dit soort dingen gebeurden wel vaker, maar het bleef pijn doen, littekens openhalen.

[Ik moet er nog wat inkomen xD]

x SCARLETT x

Elegant bewoog ze zich door de eindeloze gangen. De lessen waren voor vandaag weer voorbij, wat betekende dat het tijd voor huiswerk zou moeten zijn. Haar kennende zou ze dit uitstellen en 's avonds doen. Of ze deed het helemaal niet, het feit dat sommige leraren gemakkelijk in te pakken waren door haar opgezette poeslieve stemmetje zorgde voor geen problemen. Wel was ze op weg naar de bibliotheek. Niet zozeer voor iets wat in aanmerking kwam met het huiswerk, maar ze moest even iets opzoeken. Het kwam niet al te vaak voor, maar deze Zwadderaar was dol op Fabeldieren. Voornamelijk Hypogrieven. Normaalgesproken iets voor Griffoendors of Huffelpufs, die liefde rond die dieren rondzaaiden. Zij was meer geïnteresseerd in die beesten door hun duistere schoonheid en onwillige karakter. Nu was ze op zoek naar een boek waarin te vinden was welke toverspreuk zou kunnen werken op de Hypogrieven, zodat ze het zwarte exemplaar Vukaso zou kunnen helpen met het kwaaltje waar hij last van had. Bij elke stap die ze zette danste haar donkerrode haren rondom haar schouders. Haar donkerblauwe ogen vonden de deur van de bibliotheek, die ze opende en de boekenhemel betrad.
Vaak kwam ze hier niet. Voornamelijk omdat huiswerk haar favoriete bezigheid was, en het opzoeken van belangrijke zaken aan anderen overliet. Ze zuchtte, wist meteen het goede pad te vinden. De hele lange rij vol met boeken moest haar even doen zoeken. Haar blik was op de oneindige rij gericht terwijl ze steeds een stukje naar rechts stapte, waarbij telkens weer een nieuw getik an hakken geproduceerd werden. Binnen enkele seconden had ze het goede boek gevonden. Nu moest ze nog iets anders geheims zien te regelen. Ze had een boek nodig die op het beveiligde gedeelte van de bibliotheek lag. Voor het hek stond de vrouw die het bewaakte, en aangezien ze haar leek te herkennen deed ze de sleutel in het hek waardoor het open vloog. Ze stapte de nieuwe rij boeken in, richtte zich weer op de titels om het juiste boek te vinden. Omdat ze niet doorhad dat er ook iemand anders was, knalde ze met haar schouder tegen hem aan toen het hoekje omliep om naar de andere kant te gaan. Een doodse blik werd geworpen op de jongen, die niet tot haar afdeling behoorde. "Kijk uit, wil je?" siste ze zijn richting op. "Griffoendor." zei ze toen spottend en grinnikte wat neerbuigend.

Iets massief dreunde tegen hem aan. Hij greep instinctief naar de schouder waar zijn tegenspeler tegenaan was gebotst. De gedaante keek hem woedend aan, de blik in haar ogen was als basilisken gif. "Kijk uit, wil je?" klonk het van haar kant, de stem was doorleeft van arrogantie. "Griffoendor", schamperde ze met een hatelijke lach. De rood gouden lijnen op zijn gewaad glommen in het weinige licht dat door de verboden afdeling sneed. "Wat moet je, Zwadderaar" Beet hij terug, zonder er bij na te denken. Geen andere afdelingen zouden zo'n met spot doorleefde stem hebben als het over Griffoendor ging. Een donkere glans van minachting kleurde zijn inktzwarte zijn woorden. Rabastan herkende het meisje vaag, haar lange vuurrode haren die haar schouders bedekten. De donkerblauwe ogen die vol venijn schitterden en haar volle lippen, voorzien van een dunne laag lippenstift. Ze heette Scarlett of iets in die aard en ze zat een jaar hoger dan hem. Doch was hij een kop groter dan haar en sterker gebouwd maar Rabastan wist dat het haar niet zou imponeren, daar leek ze hem te slim voor. Zijn hand gleed naar zijn goed verborgen toverstok. Het wilgen hout voelde vertrouwt aan in zijn zweterige hand. Als het om Zwadderaars ging was Bas ongelooflijk wantrouwig, hij wist goed genoeg welke afdeling zijn moeder had groot gemaakt. De staf die zijn kracht haalde uit het hartenbloed van een draak was al zijn medestander in het gebruiken en verwezenlijken van magie. Rabastan hield strak oogcontact met de Zwaderaar. Hij liet geen blijk van angst of belediging blijken, dat gunde Bas haar niet. Zijn ogen waren koud, uit puur vijandschap met zijn tegenspeelster.

"Wat moet je, Zwadderaar" De ingetogen grijns was niet van haar gezicht af te blazen. Haar mondhoeken waren nog steeds wat eigenaardig, bespottend naar boven getrokken terwijl ze de jongen zijn blik niet afweek. Zijn reactie was al helemaal lachwekkend. Als iemand wat terug antwoordde op een beledigende, terugkaatsende toon werd haar spelletje alleen maar leuker.
"Wat ik moet? Jij bent degene die me in mijn weg staat, Griffoéndor." Ze sprak de naam van zijn afdeling expres met een klemtoon uit, de haat erin niet onhoorbaar. Op de één of andere manier doorklonk er nog steeds een verleidelijk, schattig toontje in haar stem - die daarbij wel altijd gepaard ging met de gewoonlijke spot en haat. Ze gooide met haar hand haar haren naar achteren over haar shouders en voelde de rode lokken zachtjes landden op haar gewaad. Het groene gewaad hing rondom haar schouders, niet dicht zoals gewoonlijk maar hing open. Ze droeg er altijd donkere, stijvolle kleding onder en zo ook deze keer. Een strak, zwart jurkje reikte rondom haar lichaam, aangevuld met allerlei sieraden. Gewoon in zo'n saai gewaad rondlopen? Ze vertikte het. Wel moest ze hem aan, maar wist ze het door dit eronder te dragen gepaard met de sieraden toch nog enkel stijlvol over te brengen. Ze was nou eenmaal dol op kleding. Toch droeg ze met trots het groene ding, het liet zien dat zij van Zwadderich was. Niet dat dat nou heel bijzonder was, maar liet wel meteen weten dat er met haar niet te spotten viel, ondanks dat haar dagelijkse blik dit ook wel liet weten. Ze herkende de jongen heel vaagjes, maar elk gezicht op school die in het tweede jaar of hoger zat was wel te herkennen. Zijn naam wist hij echter niet, maar dit interesseerde haar dan ook totaal niets. Wel wist ze dat hij een jaar jonger was dan haar, maar ondanks dat - en voornamelijk omdat hij een jongen was en die over het algemeen groter waren - was hij groter. Niet dat dit echter verder nog iets uitmaakte. De uitdrukking van de jongen veranderde nu, en hij greep in een reflex naar zijn toverstok. Toen ze dit doorhad deed ze dit ook meteen, richtte het ding die dezelfde kern en soort als de vroeger Voldemort strak op de jongen. Ze trok haar wenkbrauw wat uitdagend op en haar mondhoeken krulden weer op in die hatende grijns. De jongen liet enkel geen enkele emotie blijken, hij leek in elk geval niet beledigd of iets dergelijks. Dat hoefde van haar ook niet, ze vond het al leuk genoeg dat de jongen zich meteen al wou beschermen door middel van zijn toverstok.
""Denk je nou echt dat ik daarvan onder de indruk raak?" zei ze zijn reactie pijlend, daagde hem wellicht wat uit, hopend dat hij snel opgefokt zou raken. Heerlijk, zo'n haatspelletje in de middag. "Maar je moet ook maar iets uitspreken en je krijgt er van langs." meldde ze hem met een poeslief stemmetje; hield haar hoofd een tikkeltje schuin waarbij haar haren gewillig over haar schouders vlogen.

Het meisje kaatste de bal terug. Giftige woorden, sissend als zuur dat door een oppervlak dringt, doorvoed van haat en spot. Maar toch was er ergens in de klank van haar stem een lieflijke toon hoorbaar, die schril afstak bij de smalende opmerking die hem ter oren was gekomen. Woede en haat golfden door hem heen, alsof er pure wrok in zijn lichaam kookte. De blik in zijn ogen was nuchter maar scherp terwijl hij een agressieve vlam in zich voelde aanwakkeren die de rest van zijn emoties verzwolg, die gevoelens van blijdschap en strijdvaardigheid het zwijgen oplegde. Doch was zijn gezicht een ondoorlatend masker, alsof er een dikke laag crème op zat die zijn gelaatstrekken absorbeerde. De jarenlange vernederingen en pijnigingen van zijn moeder hadden hem geleerd dat het dwaas was als je kaarten meteen op tafel te leggen, alsof je poker speelt en aan je tegenstander vertelt hoe je er voor staat. "Ik nam enkel een boek voor mijn werkstuk over de tweede tovenaarsoorlog, ik denk toch niet dat je dat stoort", Antwoordde hij kalm maar de haat die door zijn aderen stroomde was moeilijk uit zijn stem te zuiveren. Rabastan hield nog steeds zijn toverstok in zijn zweterige hand geklemd. Zijn blik was rustiger dan de gewrongen emotie die in zijn ogen had gespeeld. Toch maakte hij zich nog steeds zorgen om het giftige mens, dat hem met een arrogante, hatelijke glimlach aan keek als een ondeugend kind dat net stout was geweest en werd berispt. De roodharige heks trok spottend haar dunne, duidelijk geëpileerde wenkbrauw op. Een smalende grijns speelde op haar vuurrode met lipglos bewerkte lippen. Hij maakte een onwillekeurige beweging met zijn toverstok hand waardoor er kleine, helderblauwe vonkjes uit zijn staf spoten, neerdaalden op de vloer en uitdoofden. 'Denk je nou echt dat ik daarvan onder de indruk raak', zei ze uitdagend. Alsof ze hem wou laten brullen en roepen als een boomtrul die is berooft van doxyeitjes. Rabastan reageerde nuchter : "Ik denk niet dat je er bang van wordt, dat was ook helemaal niet de bedoeling". De heks voegde er met een stem zoet als honing aan toe:'Maar je moet ook maar iets uitspreken en je krijgt er van langs'. Het meisje boog haar hoofd at naar haar schouder toe, zodat haar lange, rode haren ronddwarreleden. Het was sneller uit zijn mond dan Bas voor mogelijk kon houden. Het was helemaal niet de bedoeling om venijnig te reageren, om dat het leek alsof ze dat wou. Maar zijn beet was al weg voor hij er erg in had:"Alsof ik hier ben om naar je te luisteren" Een luttele seconde wachtte Rabastan om de goede spreuk uit te kiezen, razendsnel dacht hij na en kwam uit bij iets waar hij al zijn haat in kon leggen "Incendio!" schreeuwde hij met een krachtige stem. Magisch vuur bulderde uit zijn houten staf. Een stroom van vlammen spoot uit de stok van wilgenhout, oranje hitte stroomde naar de zoom van haar gewaad en schroeide zich vast in de donkere stof waar het vlam vatte. Eén moment voelde hij het euforische, gruwelijke gevoel dat een fijne maar duistere tinteling over zijn lichaam verspreiden. Het idee dat een vijand pijn zou hebben had iets machtigs. Snel legde Bas zijn innerlijke stem het zwijgen op en hield zijn toverstok in de aanslag, klaar om een aanval af te weren.

De gezichtsuitdrukking van de jongen was moeilijk te doorgronden, iets wat haar wat irriteerde. Ze wist dat hij dit waarschijnlijk expres deed en hij haar niet van zijn emotie's wou toedoen. Of hij was echt iemand die dagelijks met een strak, ondoordringbaar gezicht rondliep, maar dit leek haar sterk als Griffoendor. Wat maakte het ook uit; het interesseerde haar toch niets. Ook al was het voor nu wel handig op te letten wat de blik in zijn ogen zeiden, zodat niets onverwachts aan zou komen. Sommigen konden verdomd snel en listig zijn in het afvuren van spreuken, net als zijzelf. "Ik nam enkel een boek voor mijn werkstuk over de tweede tovenaarsoorlog, ik denk toch niet dat je dat stoort?" Ze liet zijn woorden even op haar inwerken, trok vervolgens een wenkbrauw wat argwanend op en besloot te antwoorden. Ze wist überhaupt niet waarom ze sowieso nog enkele aandacht aan de jongen besteedde, maar het was te verleidelijk dit spelletje nu niet op te geven, net nu ze aan het inkomen was en zin had in een klein duel.
"Zeker niet, dat interesseert me ook totaal niets. Het interesseert me daarbij wel, dat jij me in de weg staat." berispte ze hem daarop vervolgens. Ze zuchtte ietsjes geërgerd, beet voor kort even zachtjes op haar met lipgloss bewerkte onderlip. Ze keek wat schijnheilig vanonder haar wimpers richting de jongen, niet van plan haar ogen ook maar enkele seconden af te wijken. De tevreden, zelfingenomen grijns kwam weer tevoorschijn bij het horen van zijn vervolgende woorden. Ze nam echter niet de moeite hier op te reageren ; de voorspellende glimlach zei zowat al genoeg. "Alsof ik hier ben om naar je te luisteren" Haar uitdrukking veranderde, de grijns verdween abrupt van haar mooie gezichtje af. In plaats daarvan verscheen er een er een kille, haast bedreigende blik in haar ogen. Net toen ze een antwoord wou uitbrengen en wou antwoordden hoorde ze het simpele woordje dat enkele gevolgen had. Voordat ze iets kon doen en doorhad wat hij aan het doen was, schoot er een straal van vuur uit zijn toverstok wat haar gewaad raakte. Het brandde voor enkele seconde, een stekende warmte prikte zich aan haar arm. Snel wist ze zich te herstellen van de plotselinge aanval. "Aguamenti~! bracht ze met een sissende, woedende stem uit. Ze richtte de toverstok op haarzelf, waarbij er een zachte waterstraal uit kwam en het vuur doofde. Nu was hij te ver gegaan. Ze keek op, vuur brandde in haar ogen. Ze wist het nog wel wat onder controle te houden, wou het spelletje dat ze wilde spelen niet opgeven. Ze vond het heerlijk anderen op te fokken, wachtend tot zij zouden aanvallen. En dat was nu al gelukt. Ze richtte haar toverstok op de jongen, zette langzaam een aantal stappen dichterbij, waarbij de weergalmingen van tikkende hakken te horen waren, terwijl ze hem met een dreigende blik in haar ogen aankeek. Ze stopte vlak voor hem - had haar toverstok nog steeds op hem gericht. "Dus jij bent hier niet om naar mij te luisteren? Dat is raar. Dat zou je eigenlijk wel moeten doen, lieverd. En ik zou het maar doen, als ik jou was." zei ze, haar stem nu poesliefjes, de dreiging erin hoorbaar. Ze streek even met haar toverstok langs zijn keel, richtte hem daarna weer gewoon op hem en glimlachte wat schattig. Let the games begin.

De suikerstok zoete blik was verdwenen uit haar nachtblauwe ogen. In de plaats van die overdreven lieve blik glom er nu een kille, brandende woede. Het had haar kwaad gemaakt. Het vuur bleef opklimmen op haar gewaad, kleine stukken verkoolde stof vielen op de grond. "Aguamenti" siste ze woedend met een stem als brandend gif. Haar toverstok wees naar de brandende zoom. Er spoot een lichte, transparante waterstraal uit haar stof. Het vuur ging even snel uit als het gekomen was, met een gedempt sissend geluid. Ze was duidelijk woedend. Snel herstelde de roodharige heks zich snel, met kil vuur in haar lik stapte ze op hem af, langzaam aan. Er hing een dreigende sfeer, alsof de lucht wegtrok, er vormde zich in verstikkende knoop in zijn borst, omdat hij wist dat er problemen van zouden komen. Een tegenstreidig gevoel knelde hem, de vechtlust die in hem aanwakkerde als een groot vuur, en de angst dat hij in problemen zou komen die als een loom golvende waterloop door hem heen stroomde. De toverstok van het meisje was naar hem gericht, als een pistool. Haar hakken weergalmden door het groezelige gebouw. "Dus jij bent hier niet om naar mij te luisteren", begon ze met een gevaarlijk zoete stem. "Dat is raar. Dat zou je eigenlijk wel moeten doen, lieverd. En ik zou het maar doen, als ik jou was" vervolgde ze. Scarlett stond nu gevaarlijk dicht bij hem, haar toverstok verontrusten in de aanslag. Ze streek met haar staf over Rabastans keel, de dreiging was bijna tastbaar. Een onnozele glimlach speelde op haar vuurrode lippen. De 5de jaars liet zijn instinkt en zijn strijdgevoel het overnemen. "Densaugeo" schreeuwde hij, nu viel alles weg, enkel de strijd was belangrijk. Een smaragdgroene straal spoot uit zijn staf en raakte de roodharige heks vol in de borst. Rabastan sprong weg voor een mogelijke reactie. "Take tath, muggle" Snauwde hij.

[Kort ;o ik hoop dat je er wat mee kunt]