Dream 'till tomorrow

De donkere lucht buiten duidde aan dat het 's avonds was. Het was niet heel erg laat, maar de opkomende sterren en de hoogstaande maan lieten weten dat het rond de negen uur moest zijn. In de zomer was het nu nog stralend licht geweest, maar aangezien het bijna winter was was deze duisternis voorspelbaar. Haar maakte het niet heel veel uit want rond dit tijdstip was het meestal rustig in het kasteel. Veel waren huiswerk aan het maken of lagen misschien zelfs al in bed. Verdiana vond de drukte overdag met alle gezelligheid ook heerlijk, maar de rust 's avonds was wel iets waar ze van kon genieten.
Ze liep de uilenvleugel in om vervolgens de deur achter haar te sluiten. Zoals verwacht was er niemand te vinden. De meesten hadden vast overdag al brieven geschreven. Zelf was ze hier niet eens persé om een brief te versturen maar wilde ze haar uil weer eens opzoeken. Nu ze er over nadacht, ze kon best een brief naar Niall, haar oudere broer, sturen.
Zoals gewoonlijk had ze het plekje waar ze vaak kwam weer gevonden. Aan het einde van de vleugel vol uilen bevond zich een soort klein balkonnetje waar je een uitzicht had op het grote veld rondom Zweinstein. "Mockingjay!" sprak ze de naam van haar sneeuwwitte uil uit, die zoals verwacht aan kwam vliegen. Het prachtige dier - dat vond zij tenminste - landde op de rand van het stenen balkonnetje. Met haar vingers kroelde ze wat door haar veren met een glimlach op haar gezicht. Ze plukte wat strootjes die zich in haar veren hadden genesteld terwijl ze keek naar het uitzicht. Het bos was erg donker vanaf hier en moeilijk te zien. Het huisje van Hagrid was verlicht en verder was er niemand op het terrein te bekennen. Het plotselinge gekraak wat van achteren kwam en wat klonk als een piepende deur liet weten dat er een nieuwe persoon binnen zou komen. Echter had ze dit zelf niet opgemerkt en had ze het pas door toen ze het stro achter haar hoorde kraken. Verdiana draaide zich om terwijl ze een plukje van haar blonde haar achter haar oor schoof. "Oh, ehm, hoi." zei ze vriendelijk met een ietwat verlegen glimlachje tegen de jongen.

Pok. Een laatste bal vloog luidruchtig tegen de hand die omhuld was door een baseball handschoen. Met een grijns keek Collin hem aan. De zon was al een lange tijd onder, en Sam had het langer getrokken als normaal. Best wel apart hoe zelf de geest van zijn broer hem nog kon verassen op momenten als deze. De zwartharige jongen met de hemelsblauwe ogen liep op hem af en zette zich vervolgens af tegen de grond en vloog zo hard tegen zijn borst. Collin sloeg zijn armen om zijn kleine broertje heen en glimlachte eventjes. “Het was leuk vandaag, grote broer.” Hij knikte instemmend en zette hem al snel weer neer op de grond. Vrolijk keken de twee elkaar aan, het was weer tijd. Sam moest weer vertrekken jammer genoeg. Ergens wou hij ooit eens een volledige nacht met hem doorbrengen net als vroeger toen ze klein waren, maar dat was niet voor hen twee weg gelegd jammer genoeg. ‘Laten we het morgen net zo leuk maken als vandaag, oke?’ Voor hij het echter door had merkte hij op dat zijn broer verdwenen was. Collin glimlachte even en streek zijn bruine haren vervolgens even beter. Het was dus al later dan hij had verwacht, maar veel maakte dat niet uit. Dat gaf hem nu genoeg tijd om even alles rustig aan te doen. Plus, hij moest zo meteen nog naar de uilenvleugel kijken of zijn moeder hem iets had geschreven of wat dan ook, wat heel waarschijnlijk toch niet zou zijn maar goed. Kalm als hij was wandelde de jongen uiteindelijk weg van de plek waar hij zo juist nog met zijn broer had gespeeld. Of er nu iemand het had gemerkt of niet, maakte hem echter niet zo heel veel uit, natuurlijk had hij liever van niet omdat hij niet als weirdo wou worden bestempeld. Maar als zelfs een Zwadderaar hem begreep in zo’n situatie waarom dan iemand anders niet?
Op zijn weg richting de uilenvleugel was hij enkele mensen tegen gekomen die naar het kasteel terug op weg waren. Vriendelijk hadden ze elkaar begroet maar waren dan ook verder gegaan. Onbewust ging zijn blik even naar de verduisterde hemel. Zweinstein zien met zo’n duistere achtergrond, het had langs de ene kant iets weerzinwekkends, maar langs de andere kant was het eigenlijk nog best mooi. Hoe zou het geweest zijn als Zweinstein al die jaren terug de tovenaarsoorlog verloren had? Wat zou er dan van de school gekomen zijn, zou ze dan nog heropgebouwd zijn of had Voldemort deze gewoon gelaten voor wat het was? Met dat in zijn gedachten holde de jongen de trap op tot hij bij de deur kwam. Voor kort sloeg hij was gras van zijn broek en hemd af, om daarna de deur proberen geruisloos te openen. Al faalde hij daar dramatisch in, het duidelijke gekraak van de oude deur verraadde zijn binnenkomst maar al te goed. Naja, waarschijnlijk was er toch op dit uur niemand, die zaten allemaal vrolijk bij elkaar of lagen te slapen. Voor even moest hij gewaar worden aan het licht dat in zijn chocolade bruine ogen viel, maar daarna merkte hij al snel een verschijning op. Een blond meisje, als hij het goed had van zijn afdeling en van hetzelfde jaar als hem. Zijn lippen omkrulde zich tot een warme, vriendelijke glimlach. ‘Sorry, ik had niet gedacht dat er hier nog iemand zou zijn op dit uur.’ Stiekem was dit eigenlijk best wel akward, meestal was hij een iets wat verlegen type als het ging om mensen die hij niet kende. Maar nu eigenlijk maakte het voor hem raar maar waar niets meer uit. ‘Ik ben Collin.’

De jongen antwoordde al snel. Ze had hem ondertussen al wat herkend en wist dat hij tot dezelfde afdeling als zij behoorde. Hij zat ook in hetzelfde jaar, wist ze. Eigenlijk had ze nog nooit echt gesproken met de jongen, maar in eerste instantie leek hij vriendelijk. Net als zij altijd was. "Eerlijk gezegd had ik ook niet verwacht dat er nu nog iemand zou binnenkomen, maar dat geeft helemaal niets." zei ze terug terwijl ze nog steeds glimlachte. Ze voelde een zacht windje tegen haar rug blazen, omdat ze met haar rug naar het balkonnetje gericht stond. Het was echter niet koud, eerder best warm.
De jongen stelde zich voor als Collin. Ohja! Ze herinnerde ze zich zijn naam weer. "En ik ben Verdiana." liet ze ook hem haar naam weten. Ze streek een plukje blond haar achter haar oor waardoor ze de vacht van haar uil voor even losliet. Het dier begon gelijk wat naar aandacht zoekend te krassen, het gepluk aan zijn veren blijkbaar aan het missen. Verdiana grinnikte door de reactie van haar huisdier, die zo te zien jaloers was op de aandacht die ze voor nu op de jongen had geschonken en vloog naar haar medegenoten. Die brief sturen zou ze straks nog wel doen. Ze wou haar broer even laten weten hoe het ging en dergelijke, en wou ook weten hoe het er met hem aan toe ging. Ze vond het jammer dat ze haar broer en ouders niet zoveel meer zag sinds ze op Zweinstein zat. Gelukkig zagen ze elkaar wel nog in de periodes dat ze niet naar school hoefden en ze een aantal dagen of weken naar huis mochten. Haar broer was eigenlijk zo'n beetje haar alles, ze hield echt veel van hem.
Toen ze wat geluid achter haar hoorde draaide ze zich om en merkte een vogel op die langsvloog en weer verdween. Het was meteen al een stuk donkerder. Dat ging vaak heel snel, de verandering van licht naar donker als het langzaamaan avond begon te worden. Ze draaide zich weer om richting Collin. "Het is echt altijd heerlijk rustig hier, ik kom hier heel vaak 's avonds. Vanaf hier kun je het hele terrein zien." zei ze toen tegen de jongen, de vriendelijkheid zoals gewoonlijk weer in haar stem hoorbaar. Haar stem klonk nu al een stuk minder verlegen, omdat ze gewoon wist dat deze jongen aardig was.

‘Ach, gezelschap is altijd wel leuker dan ergens alleen te zijn, noh?’ Sprak hij op een vrolijke toon verder. Waarom hij eigenlijk zo weinig met andere mensen van zijn afdeling, buiten zijn vaste groep vrienden, communiceerde wist hij eigenlijk niet. Maar hij zou daar maar eens verandering in gaan brengen en het meisje waar hij nu bij stond zou zijn eerste slachtoffer worden, in de goede zin dan wel natuurlijk. Voor even keek hij naar de uil die dicht bij haar in de buurt zat, waarschijnlijk haar huisdier, een prachtig beest al zei hij het zelf. Zelf had hij een goudbruinige kat genaamd Oscar, een kat had zijn beste keuze geleken toen hij hier in zijn eerste jaar heen kwam omdat hij wist dat de school natuurlijk zelf ook uilen had maakte het nu niet veel uit of hij een uil nam of iets anders. ‘Wel aangenaam Verdiana, uiteindelijk dan toch.’ Grijnsde hij even nonchalant. Die uiteindelijk paste er eigenlijk nog wel bij, aangezien ze hier waarschijnlijk ook wel van het eerste jaar zat, en dit was de eerste keer dat de twee elkaar spraken. Tja, ooit had het uiteindelijk eens moeten gebeuren, en waarom dan niet op zo’n prachtige avond als vandaag. De plek waar hij vandaan kwam, zou hij natuurlijk niet vertellen want dan was ze binnen de kortste keren wel al weg gelopen waarschijnlijk. Voor hij het wist vulde een gekras zijn oren, afkomstig van de uil van haar. Kort trok hij een wenkbrauw op. Waarom was dat nu weer nodig? Het beest vloog meteen weg toen het door leek te hebben dat het een begluurder had. Eh, was het nu door hem dat het dier zo raar begon te doen of was dat gewoon maar verbeelding? ‘Volgens mij moet je uil me niet echt denk ik?’ Grijnsde hij terwijl hij even met zijn hand langs zijn wang streek. Zou hij het dier werkelijk van streek gemaakt hebben? Of was het gewoon omdat Verdiana haar aandacht nu ook deels leek te schenken aan hem?
Wanneer er een vogel uit het niets leek te komen deinsde de jongen nog net niet naar achter. Bang was hij niet, hij had elke dag te doen met geesten en heel die zooi, dit was gewoon even een schrikmomentje. De duisternis was ook al meteen toegenomen maar dat kon hem niet echt veel schelen. Zo rustig als hij kon liep hij wat dichter naar haar toe, gewoon omdat het hem beter leek qua gesprek. ‘Wel, rustig is het hier zeker afgezien van sommige uilen. Meestal als ik echt rust wil trek ik naar het meer, of de astronomietoren. De plekjes bij uitstek voor mij. Maar vertel me eens, wat doe je hier zo laat nog? Niet dat ik veel recht van spreken heb, maar ik ben nog al nieuwsgierig aangelegd.’ Collin grijnsde even simpel en taste kort met zijn hand in de zak van zijn gewaad waar hij nog een baseball in vond, heel waarschijnlijk had Sam die nog snel terug in zijn zak gestopt toen hij hem gedag had gezegd.