Just an innocent letter...

Riot had de brief in zijn zak geschoven. Het was een antwoord op een niet bijster gezellige woordenwisseling. Hij lag enigszins overhoop met iemand, en bijden waren te koppig om de briefwisseling te beëindigen.
De ontvanger beschuldigde Riot ervan iets te hebben gejat - deze was nog steeds niet helder wat nou precies - en van het een kwam het ander.
Eerst dreigde de ander hem aan te klagen. Waarom Riot reageerde met; nou, ga je gang, nagel me maar aan het kruis als je daar blij van wordt.
Toen kreeg hij terug dat de ander hem dolgraag een paar spijkers door zijn handen zou willen slaan, maar daar niet mee weg zou komen. Valid point.
Riot's reactie hierop was vrij kort en bondig. En onbeleefd; het hing hem nogal de keel uit.
In het kort kwam zijn brief erop neer dat hij het zat was, en dat als die vent het op wilde lossen, hij maar langs moest komen.
Nee, subtiliteit was niet Riot Masquerade's sterkste punt. Hij was heetgebakerd, temperamentvol en deze kerel had hem kwaad gemaakt. Dit alles wees uit dat zelfbeheersing ook niet in Riot's kwaliteitenlijstje stond. Hij kon ermee leven.
Hij stapte de uilenvleugel in. Hoe vreemd het ook was, hij hield van de geur die er hing. Het was dierlijk en hij associëerde het met de tijd 'thuis' die hij door had gebracht op zijn kamer, terwijl zijn uil enthousiast de ruimte verkende.
Het dier kwam zodra hij de ruimte instapte op hem afgevlogen en landde op zijn schouder. Riot grinnikte, iets wat de sneeuwblonde jongen niet vaak deed, zeker niet in het openbaar.
"Hey fella," zei hij zacht, de kerkuil over diens rug aaiend.
Hij bond voorzichtig de brief aan zijn poot maar hield hem nog even tegen.
"Wees alsjeblieft voorzichtig.. Hij mag je niets aandoen," mompelde.
Hij zag die kerel er niet voor aan zich op een dier af te reageren, maar hij was dol op die uil, dus de zorgen waren er sowieso.
Hij liet het dier gaan en keek hem na, merkend dat wanneer hij bij een dier was, zijn woede veel minder aanwezig was.

Mozes op een driewieler; flutstukje :< Nya, hoop dat iemand er wat mee kan

Duidelijk verveeld staarde Collin naar Oscar. De jongen zat binnen met zijn kat op de verdieping van Huffelpuf. Een plek waar hij zich eigenlijk best eenzaam voelde op de kat na dan toch. Veel mensen zag hij niet meer in zijn afdeling, natuurlijk waren er nog enkele zielen die hier ronddwaalde. Maar eigenlijk Collin had nog geen vrienden gemaakt met iemand uit zijn afdeling. Ach, hij kon er mee leven. Minder vrienden was minder zaken die aan het licht kwamen over Sam. Ja, dat was wel het voordeel van alles dat hij niemand er over hoefde te vertelle. Connor had uiteindelijk ook woord gehouden en het niet aan de leerkrachten voort verteld wat hij eigenlijk ook wel verwachtte van hem. Zijn geheim was veilig bij hem, eveneens als dat van Connor veilig was bij hem. Collin duwde zich uiteindelijk uit een van de zetels en besloot maar eens op pad te gaan door het kasteel. Anders verveelde hij zich toch maar dood, en dood had niemand iets aan hem. Misschien Sam, eindelijk weer terug samen verdergaan. Nee daar mocht hij niet aan denken. Alles verliep nu een beetje goed, buiten het vrienden hebben dan. Collin schudde zijn hoofd even. Gosh, hij en zijn gedachten ook weer.
Aangezien het winter was geworden, heel plots, had Collin zijn
muts bovengehaald en bewoog hij zich nu bijna dagelijks met het ding op zijn kop door het kasteel. Natuurlijk had hij ook nog andere mutsen, maar deze was gewoon te cool om niet op te zetten. Hij voelde zich er eigenlijk nog best goed bij. Ja, mensen staarden naar hem omdat hij die muts op had, maar het deerde hem niet. Heel stiekem waren er zelfs al meiden op hem afgestapt omdat het hem schattiger maakte. Booyaah, aan alle anderen die niet zo’n coole muts hebben. Collin was op een snel tempo buitengeraakt en was nu op weg naar de uilenvleugel. Zonder enige reden eigenlijk, maar misschien had zijn moeder hem wel een brief gestuurd in verband met de feestdagen. Dat zou hij wel aardig vinden. Naar huis gaan mocht hij waarschijnlijk niet van haar, en om eerlijk te zijn hij wou zijn kerst hier wel eens doorbrengen. Hij wou Zweinstein in het wit gehuld zien. Een spectaculair zich hadden een paar mensen gezegd waar hij nog wel tegen sprak soms. Dus ja, hij ging het zeker checken. Met zijn handen diep in de zakken van zijn zwarte jack rende hij de trappen op, de ijsplekken goed ontwijkend. Veel te snel wou hij binnen wandelen, waarop hij de laatste woorden van de jongen hoorde die een brief verstuurde. Onbewust glimlachte hij even. ‘Als je uil nog terugkomt, en je moest bang zijn dat er iets gebeurd met hem je kan hem altijd beschermen met een spreuk hea.’ Sprak hij rustig tegen hem. Deze jongen had hij eigenlijk nog nooit gezien op Hogwarts, ach het was nu ook niet dat hij op iedere nieuwe leerling ging letten. Buiten die van zijn eigen afdeling dan.

"Als je uil nog terugkomt, en je moest bang zijn dat er iets gebeurd met hem je kan hem altijd beschermen met een spreuk hea." klonk een stem achter hem. Riot rukte zijn blik los van de steeds verder weg vliegende uil en keek met een ruk om; hij had de jongen niet binnen horen komen en was niet echt een ontspannen iemand, zeker niet bij vreemden, ookal waren ze jonger dan hij.
Hij knikte kort. Het was een prima tip, maar hij had er nu niet echt meer iets aan. Hij haalde zijn schouders op.
"Denk dat hij het wel red," mompelde hij uiteindelijk. "Toch bedankt voor de tip."
Hij kwam zoals gebruikelijk ietwat stug over; Riot was niet echt spontaan bij een eerste ontmoeting. Hij was ok en zowaar gezellig bij vrienden, maar die maakte hij niet echt makkelijk.
Hij leunde tegen de muur en dacht even na.
"En als hij 'm wat doet leg ik hem wel even uit dat dat beter eenmalig kan blijven," momp-elde hij doodnuchter, meer tegen zichzelf. Een opmerking die op vele manieren kon worden opgevat. In Riot's wereld was het een simpel feit. Geen dreigement, geen random uitroep, maar een consequentie. Zelfbeheersing had de jongen amper als hij eenmaal goed kwaad was, en een beter manier om hem woedend te krijgen dan aan dieren of mensen komen om wie hij gaf was er eigenlijk niet.
Hij keek op, zich bedenkend dat hij, aangezien hij niet veel meer spreuken kende dan die hem in de lessen geleerd werden, hij waarschijnlijk aardig zou moeten oefenen voor hij een uil zou kunnen beschermen.
"Op welke spreuk doelde je net eigenlijk?" vroeg hij de jongen. Hij stond niet graag bij iemand in het krijt, maar het was in het belang van zijn uil, dus dan moest het maar, ookal haatte hij het gevoel van afhankelijkheid.