Comtemplating (Open)

Ja, hij overtrad zonder meer de regels, maar nee, op dit moment kon het hem weinig schelen.
Hij was ongezien in dit lege lokaal terechtgekomen dat nog openstond, wat op zich nog een wonder was aangezien Riot nooit goed was geweest in stiekem doen.
Het was laat, een uur of een 's nacht, en buiten raasde noodweer rond het kasteel. Who gave a fuck.
Riot droeg gewone, goedzittende dreuzelkleren; toch niemand die het nu zag of zich er druk om kon maken, en hijzelf zeker niet.
Hij liep naar het raam. Hij pakte zijn toverstok en mompelde met schorre stem 'alohomora', waarna hij het raam openduwde en naar buiten leunde. Het koele regenwater in zijn gelaat deed wonderen en hij sloot zijn ogen, compleet vergetend op zijn hoede te zijn.
Hij was eerder die nacht wakker geschrokken uit een nachtmerrie. Hoewel ze steeds minder en minder werden, bleven ze met zijn geest rotzooien zo nu en dan, een psyche die in zeker zin beschadigd te noemen was.
Sommigen zeiden dat hij gewoon moest leren hulp te accepteren en zich open te stellen, volgens andere was hij gewoon niet meer te redden. Dat laatste zou het wel zijn.
Naast het raam liep er een straaltje water van de dakrand naar beneden en Riot hield er in een opwelling zijn pols onder, zodat zijn hartslag aangenaam vertraagd zou worden.
Zijn geest zat nog vol met de beelden die zijn onderbewuste hem voor had geschoteld en hij wenste dat het gewoon weg zouden gaan. Hij wilde niet zwak zijn, verdomme, of kwetsbaar. Hij hoorde niet te dromen over dat soort shit; hij hoorde het achter zich te laten, moest sterk zijn.
Hij balde onbewust zijn vuisten en keek naar de donkere lucht. Bliksem flitste langs de hemel, zijn gelaat kort verlichtend. Even zag hij daardoor niets, maar zijn ogen wenden al vlug weer aan het duister.
Als hij eerlijk moest zijn wist hij nu, in zijn zevende jaar, eigenlijk nog steeds niet goed wat hij wilde.
Goed, in deze.. wereld had hij meer kansen dan in de dreuzelwereld, maar kon hij die echt zo achter zich laten? Hij was zoveel mensen nog iets verschuldigd, hoe graag hij zichzelf ook voorhield dat dat niet zo was.
Maar toch.. Een leven in de toverwereld was iets wat het meest weg had van een droom. Het zou betekenen dat hij niet meer paranoïde hoefde te zijn, al wist hij ook wel dat hij dat in de praktijk altijd zou blijven, hij zou een nieuw bestaan op kunnen bouwen, zonder bekend te staan als tuig en uitschot en misschien, heel misschien zou hij zelfs kunnen proberen echt blind op iemand te vertrouwen.
Hij schudde zijn hoofd. Regenwater drupte van zijn kin. Alsof hij ooit in een normale samenleving zou kunnen integreren, magisch of niet.
Zijn lichte haar kleefde aan zijn gelaat terwijl hij opnieuw opkeek, hopend de sterren te kunnen zien.
Hij gaf het niet graag toe, maar hij twijfelde, meer dan ooit tevoren. Hij ontkende het graag, maar de waarheid was dat hij doodsbang was mensen toe te laten, hij durfde zich niet kwetsbaar op te stellen, durfde niet onder te doen voor de eisen die hij aan zichzelf stelde.
Hij vloekte, even vergetend waar hij was. Toen keek hij weer om zich heen, het lege lokaal rond.
Of.. leeg? Hij fronste, menend zojuist iemand te hebben gezien. Hij vloekte opnieuw, zachtjes ditmaal. Hij had het verdomme kunnen weten; hij was veel te roekeloos geweest.
"Wie is daar?" vroeg hij, stug en kortaf. De gedachte dat iemand hem zo had gezien, kwetsbaar en onzeker, was vreselijk.
Het was altijd al iets geweest dat op de loer lag, als vooral zijn social skills op de proef werden gesteld. Als hij thuis was en vooral moest zien te overleven had hij er geen last van, onzekerheid. Dan wist hij wat hij moest doen, waar hij aan toe was en wist hij dat hij met een gerust hart de pest aan zijn hele buurt kon hebben, op een enkeling na, want het was toch wel wederzijds.
Hier op Zweinstein lag het zo oneindig veel ingewikkelder.

Scherp volgden zijn ogen het meisje dat het lokaal binnengelopen kwam. Zijn ogen vernauwden zich toen ze haar hand opstak. Wat wilde ze van hem?
"Hoe ben je dit lokaal binnen gekomen?"
Deed dat ertoe? Riot haalde stug zijn schouders op. "De deur stond open," zei hij. Waarom het nog open had gestaan wist hij niet en het boeide hem eigenlijk ook niet echt.
Hij nam het meisje kort op. Had ze hem on de gaten gehouden? Wat had ze gezien? Hij voelde zich zeer slecht op zijn gemak en ergens ook betrapt, al had dat er niets mee te maken dat hij de regels overtrad. Het was meer dat hij gewoon niet wilde dat men zijn kwetsbare kant zag; die onderdrukte hij immers niet voor niets zoveel mogelijk.
Het meisje vroeg hem of het niet te koud was en opnieuw haalde hij zijn schouders op, zich nog steeds afvragend wat haar intenties precies waren en wat ze van hem moest.
"Valt mee," mompelde hij. Hij hield voor zich dat hij de kou kalmerend vond werken; dat soort opmerkingen hadden de gewoonte vragen op te roepen en vragen die persoonlijk waren vermeed hij eigenlijk liever, als het even kon.
Hij volgde haar met zijn ogen toen ze op de tafel ging zitten. Hij was een wantrouwig iemand, wat zijn oorsprong had gevonden in zijn jeugd, omdat de plek waar hij was opgegroeid gewoon ronduit gevaarlijk was geweest en hij al snel had geleerd dat zelfs de sympathiekst ogende lui je makkelijk konden verraden, zelfs al wilden ze het niet.
Dus zorgde hij er maar zoveel mogelijk voor dat hij op zichzelf was, dat was het veiligst. Er waren wel mensen die hij vertrouwde, maar die waren op een hand te tellen.
Hij hoorde wat het meisje zei. Geesten? Oh ja, die krengen waren er ook nog. Hij sprak er zelden mee. Wat hem betrof waren ze weinig anders dan levenden; ze konden je even makkelijk of zelfs makkelijker verraden en oordeelden vermoedelijk even snel.
"Ik zal m'n ogen openhouden, dank je," zei hij stug. Hij had wel eens eerder meegemaakt dat een geest iemand verlinkte, al was het hemzelf zelden overkomen.
Hij wilde zich net afzetten van de vensterbank en de ruimte verlaten toen, alsof ze het over de duivel hadden, de geest van een magere man in negentiende eeuwse kleren door de muur gezweeft kwam.
De grotendeels transparante verschijning bleef voor de deuropening stilstaan en keek met een minieme glimlach van de een naar de ander. Riot's ogen vernauwden zich. Ging die kerel hen verlinken of...?
"Dus, wat brengt dit jonge tweetal hier?" vroeg de geestverschijning met een lage stem die Riot niet direct achter een dergelijk tenger figuur zou hebben gezocht.
"Luchtje scheppen," antwoordde Riot op onverschillige toon. Geest of levende; deze kerel hoefde wat hem betrof ook niet meer details te weten.
"Een luchtje scheppen.." herhaalde de geest met onverholen scepsis waarmee hij Riot's bloed vrijwel direct deed koken.
"En de jongedame?" vroeg de geest, zich tot Alexis wendend alsof er niets aan de hand was.
Onbewust defensief sloeg Riot zijn armen over elkaar, zich voorbereidend op mogelijk uitgehoord of verraden te worden zometeen. Hij wierp een korte blik op Alexis en vroeg zich af wat zij zou antwoorden.

Sorry dat ik zo laat heb gereageerd xD