I got a pocketful of darkness, oh yeah

Hoewel het midden op de dag was, vond ze het altijd al donker in het Verboden Bos. Eén van haar favoriete plaatsen, waar ze zo vaak mogelijk heenging in het weekend. Door de week zou het veel te veel opvallen en had ze bovendien veel huiswerk te doen. Nu stiekem ook wel, maar het kon haar niet veel schelen. Het enige wat ze wou was de gevaren van het bos ontdekken, meer wezens ontdekken waar ze contact mee kon leggen. Haar moeder had namelijk ook zo'n aantrekkingskracht gehad, als ze verhalen had gehoord van achter gesloten deuren in het landhuis van de Malfoy's.
Wanneer ze voor de laatste keer achterom keek of niemand haar volgde, trok ze daarna geleidelijk de zwarte kap over haar donkerbruine slagen heen. Zo zou ze nog minder opvallen tussen de donkere bomen, alsof ze één met het bos was. Het was tenslotte ten strikt verboden om hier binnen te komen, zonder toestemming of onder begeleiding van een docent. Vaak genoeg was dat Hagrid, die soms les gaf in het bos alsof het niets voorstelde. De gevaren die er dreigden waren zo gevaarlijk voor leerlingen en hij zonder toverstok... zelfs Belinda twijfelde erover of hij niet ontslagen zou moeten worden. Die grote dikzak kon beter oprotten van het terrein af, hij maakte haar vaak genoeg kwaad over de kleinste dingetjes. Gewoonweg omdat hij een rotzakkerige reus was met geen enkel benul van magie. Een domme fout als het aan haar lag. Ze had dan ook vaak genoeg op haar kop gehad van machtigere docenten, die zich wel goed voelden om zich hoger te zetten tegen haar. Belinda wist wel dat dat gelijk vanaf het begin het voorval was, gezien haar moeder zo'n goede reputatie had achtergelaten op school. Not. Maar zij was er trots op, zou precies hetzelfde hebben gedaan als haar. Als er tenminste nu nog een dark side in het plot lag, maar voor zover ze wist was die er niet. Hopelijk zou het ooit nog komen.
De meid zuchtte en hield even stil wanneer ze een takje achter zich hoorde kraken. Uit automatisme trok ze haar toverstok omhoog, hield het voor haar borstkas en lichtte het op door de simpele spreuk 'Lumos'. Meteen kneep ze haar ogen ietsje fijn en draaide haar hoofd vliegensvlug om. Geen spoor van achtervolging, was het dan een onschuldig vogeltje of enkel haar verbeelding geweest? Nee, zo achterlijk was ze niet. Ze behoorde niet het St. Mungo's, al wist ze vrijwel zeker dat mensen haar het liefste er meteen heen zouden slepen, enkel en alleen vanwege haar geschiedenis. Een korte grom verliet haar keel, waarna er een pijnlijke kreet volgde. Die niet tot haar behoorde. Alsof haar leven er vanaf ging, gingen haar ogen naar de plek waar de kreet vandaan was gekomen. Gelijk daarna klonk er een diep trillend geluid, alsof iets heel groots haar kant op kwam. Het drong niet veel later, hooguit twee seconden, tot haar door dat dat wel degelijk het geval was.
Zonder verder nog na te denken nam ze een diepe hap adem. En net voordat ze zich als een razende omdraaide, merkte ze een kudde boomtrullen op die waarschijnlijk van iets zó geschrokken waren dat ze daar zo snel mogelijk vandaan probeerden te komen. Hierdoor kreeg ze een nog grotere kick om harder te rennen, bang om straks bedolven te worden door die kleine maar gemene wezentjes. Haar benen kwamen meteen in beweging en zetten voort een andere richting op dan waarvan ze vandaan was gekomen, maar wel buiten het bos zou leiden. Het voelde alsof haar benen een eigen leven waren gaan leiden, alsof ze ieder moment kon gaan vliegen. Automatisch sprongen ze over boomstammen heen, trapten ze wilde planten stuk en ontweken ze ontzettend snel bomen die in de weg stonden. Haar handen werkten daarbij ook goed mee, duwden alle obstakels aan de kant die in de weg zaten. De donkerharige meid haar gezichtje moest natuurlijk mooi blijven, mocht nooit beschadigd raken al was het maar door een klein simpel takje.

Bonk, bonk, bonk. Niet alleen het getril en getrappel van de boomtrulletjes, maar ook haar hart was luid en duidelijk te horen. Alleen enkel voor haar natuurlijk. Bijna had ze de uitgang van het bos bereikt, meer licht scheen namelijk door de bomen heen en gaven haar het licht dat ze nodig had. Ze merkte hoe de wezentjes bij iedere stap die ze zette steeds dichterbij kwamen en haast de hakken van haar stevige schoenen aanraakten. Met luide grommen draaide ze zich iedere keer half om en schreeuwde in paniek en woede schadelijke spreuken. ''Stupefy! STUPEFY!'' Was hetgeen wat haar keel keer op keer verliet, merkte hoe de wezentjes één voor één neerkwakten op de grond. Maar hierdoor was ze de controle kwijt over haar oplettendheid en vlak voordat ze de grond buiten het bos en bij het Zwarte Meer zou bereiken, bleef haar rechterschoen haken achter een boomstam en viel ze recht op haar snufferd neer tegen de harde aarde.

-With the lovely Kenley :3

Toen ze voor het bos stond dat gehuld werd in schaduwen, sloeg de twijfel even toe. Ze had niet eens een speciale reden om hier heen te gaan. Het was voornamelijk de nieuwsgierigheid geweest. Kort beet Kenley op haar lip, nadenkend of dit wel zo'n goed idee was. Ach, waarom ook niet? Waarschijnlijk zou ze achteraf spijt krijgen als er wat ergs zou gebeuren, maar daar ging ze niet vanuit. Ze had een toverstok, was op de hoogte van bijna alle spreuken die er op haar leeftijd mogelijk waren en wist hoe ze met alles overweg kon. Haar goudblonde haar was best wel opvallend, dus had ze moeite moeten doen hier zonder gesnapt te worden te belanden. Nou, het was dus gelukt. Alweer. Voor de laatste keer liet ze haar blik nog een keertje naar de plek achter haar gaan. Er was niemand op het terrein van Zweinstein te vinden en volgens haar was de kust veilig.
Kenley kruiste haar armen tegen de kou, om het laatste beetje warmte vast te houden. De winter was niet haar favoriete seizoen en dit bewees maar eens waarom ze er zo'n hekel aan had. De moeite haar laarzen de grond zachtjes te laten raken nam ze niet meer.
De takken van de bomen waren soms ongelofelijk lang en zaten haar in de weg. Met een zoveelste geïrriteerde zucht duwde ze een tak weg en liet hem pas los als ze er met haar hele lichaam veilig voorbij was. Schrammen kon ze echt niet veroorloven. Het zou haar niet eens zoveel deren dat ze dan een kras op haar gezicht had, maar meer dat ze dan de hele boel moest uitleggen hoe het daar was gekomen. Natuurlijk waren er ook spreuken die dit konden verhelpen, maar toch voorkwam ze het liever. "Lumos." siste ze zachtjes en een klein blauwkleurig lichtje veranderde de schaduwen in iets wat iets levendiger was. Nu had ze veel beter beeld van alles, ook al was alles nog steeds gehuld in het zwarte van onraad. Opnieuw liet ze haar lichtblauwe ogen achterom kijken, want bij elk lichte geritsel kon het al iemand zijn. Het hoefde niet eens een leerling of leraar te zijn; er liepen hier genoeg halve garen rond en wezentjes waarin ze les had gehad. Haar hak bleef ergens achter hangen - een tak, achteraf - en met een geërgerd gekreun stopte ze met lopen om haar hak achter de boomstronk te halen.

Wat was dat? Enkele takjes knarsten onder iets wat een levend wezen leek te zijn. Het bewoog in elk geval, want het geluid leek met de seconde dichterbij te komen. Iel, boomtrulletjes! Meteen zette ze het op een lopen en de kleine wezentjes kwamen in haar zichtsveld. Weg, weg, weg. Zie je nou wel, dit had ze beter niet kunnen doen. Deze kleine boosdoeners waren al afschuwelijk, moest je nagaan als het een nog groter iets was geweest. Haar ademhaling werd steeds onregelmatiger en zo snel als ze kon probeerde ze de uitgang van het bos te vinden. "Alerte Ascendare!" gilde ze hysterisch, haar toverstok achterom richtend. Zo verdwenen ze niet, maar vlogen ze de lucht in. Niet de beste spreuk die ze kon gebruiken op het moment. Wel zorgde het ervoor dat ze binnen enkele seconden een voorsprong had en ze de laatste paar meters van het bos bereikte.
Plotseling kruiste ze haar weg met een ander meisje dat ook achtervolgd werd door de irritantje mannetjes. Ohja! Ze nam de spreuk van het meisje over, dat was degene waar ze naar zocht. "Stupefy!" Opnieuw klonk haar stem hysterisch en schoot ze de één na de andere boomtrul van de kaart. Kenley rende maar iets van een meter van het meisje verwijderd en door de korte afstand kon ze niet meer op tijd stoppen. Het meisje bleef achter een boomstam haken, waarna ze viel. Door de plotselinge val en haar late reactie, struikelde zij ook over de tak en viel bovenop het meisje. "Verdomme!" vloekte ze, waarna ze meteen overeind probeerde te komen. Was dit meisje niet een Zwadderaar? Ja, dat was ze inderdaad. Meteen pakte ze haar toverstok en richtte die op het meisje, waarna ze zuchtte en haar aankeek. "Kijk voortaan uit waar je loopt meid." Ze gooide haar blonde haren over een schouder en hield haar blik strak gericht op de - hoogstwaarschijnlijk - onvoorspelbare Zwadderaar.

IJskoude sneeuw sneed gelijk tegen haar huid aan, zodra die contact maakte met de grond. Ze had nog lichtelijk de val weten te breken met haar handen, maar dat was maar heel dicht tegen de grond aan. Het scheelde dan ook maar een milimeter voordat haar neus gebroken zou zijn, zo'n snelle reactie had ze gezet. Zo bleef ze dan ook heel even liggen, wennende aan het tafereel waar ze nu in belandt was. Een paar keer knipperen met haar ogen en het drong tot haar door wat er gebeurd was. Een stomme boomstronk die in de weg stond. Grmbl, ze kon het ding wel vervloeken. Net zo hard als die boomtrullen, die nu vast en zeker al aan het chillen waren op verscheidene plekken, niet eens meer wetende wat er gebeurd was. Door hun korte geheugen, stomme beesten.
En net wanneer het niet erger kon worden, voelde ze een behoorlijk gewicht op zich vallen. Vergeleken met haar tedere, kleine lichaampje dan. Ze gromde uit frustratie, vooral omdat ze net bijna de mogelijkheid had gehad om overeind te komen. Door de sneeuw ging het al een stuk lastiger en de kou maakte het er ook niet gemakkelijker op. Het schelden van het meisje wat boven op haar was geflikkerd, was haar niet onopgemerkt gebleven. ''Donder op,'' gromde ze vol haat. Dit moest vast en zeker een meid van een domme afdeling zijn, Zwadderaars waren voornamelijk niet zo dom om bovenop een ander te knallen. Vooral de slimmeriken niet, al helemaal niet op haar. Met haar geschiedenis hield ze de meeste leerlingen wel op afstand.
De slome kwam uiteindelijk van haar af, wat voor haar wel minutenlang duurde. Hierna probeerde ze zelf ook wat meer grip te krijgen en voor ze het wist stond ze alweer op twee benen, klopte haar zwarte, buitenschoolse gewaad af. De donkerharige meid kreeg meteen de blondine in het zicht en herkende haar meteen. Een aandachttrekkertje als het om haar uiterlijk ging, maar dan nog bleef ze een domme Ravenklauwer. Hoewel ze misschien de hersens had, was ze nog altijd een simpel sletje in haar ogen. Misschien was ze dan ook een jaar ouder, maar toch voelde ze zich automatisch van nature dominanter. Meteen had ze, tijdens het opstaan, naar haar toverstok gegrepen en hield hem stevig vast. Zo stevig dat ze haar vingers één voor één voelde knakken, sommigen natuurlijk en sommigen pijnlijk door haar ijzersterke greep. Oh yes, dat meisje zou willen wensen dat ze nooit geboren was als het aan haar lag. Arrogant plaatse ze haar linker wenkbrauw omhoog en een onbewuste, duivelse grijns kwam op haar lippen te liggen. Binnen een fractie van een seconde rustte haar toverstok vlak voor het meisje haar borstkas en Belinda hief haar kin dominant omhoog. ''Voortaan houd jij je uit de zaken van mij en volgens mij ben jij nog altijd degene die tegen míj op botste. Maar dat zal wel aan je blonde haren liggen. Of wacht, dat weet ik haast zeker.'' Zei ze scherp, op een sluwe toonhoogte. Zonder haar ogen ook maar één enkele keer los te laten vormde ze in haar hoofd ideetjes voor wat ze met haar wel allemaal niet kon doen. ''Vertel op, wat moest je in het verboden bos. Dat is helemaal niets voor een dame zoals jij.'' Fluisterde ze tegen haar, wanneer ze nog ietsje dichterbij was gekomen. Niets leidde haar af van het oogcontact. Al zou het gaan sneeuwen of onweren, het kon haar geen reet schelen. Degene die het eerst afweek was bewezen als de zwakste, iets waar zij nooit aan toe zou geven. De eerste vonken spatten al van haar toverstok af, merkte hoe haar hand steeds meer ging trillen uit opstapelende frustratie. Ze wou antwoorden, nu meteen. En als ze die niet kreeg...

Het meisje gromde wat naar haar en Kenley grinnikte binnensmonds. Zijzelf had de sneeuw niet geraakt en was geheel droog gebleven, terwijl het andere meisje natuurlijk vol in de sneeuw had gelegen. Ha-ha! Net goed. Pijn had ze niet echt, maar fijn om bovenop iemand neer te knallen was het niet. Met haar blik hield ze meid nog steeds strak in de gaten, haar wenkbrauw optrekkend. Met haar vrije hand veegde ze wat kleine takjes van haar af, die zich wel aan haar hadden weten te hechten. Wie was ze eigenlijk? Snel bekeek ze het meisje en na een aantal seconden herinnerde ze het persoon vaag. Haar voornaam wist ze niet, ze was enkel op de hoogte van haar achternaam. Ze was een Zwadderaar en ze had in de school rond horen gaan dat het niet bepaald een lieverdje was. Dat was dan ook meteen al aan haar blik op te maken. Maar zoals anderen zich meteen onderwierpen aan haar, zo liet zij zich niet meteen wegsturen. Wie dacht ze wel niet wie ze was? Als er nou niets aan de hand was geweest, had ze de meid niet meteen veroordeeld. Nu ze zo schijnheilig begon te doen, veranderde zij ook gemakkelijk in een arrogant persoon. Van zichzelf was ze helemaal niet arrogant en had ze het beste met iedereen voor, maar als iemand meteen zo'n dominante houding vertoonde was ze niet van plan haar als beste vriendin te beschouwen.
Hoewel het meisje pas net overeind was gekomen, stond ze na een seconde alweer voor haar. Ze waren maar enkele centimeters van elkaar verwijderd en de toverstok van de Lestrange-meid was naar haar gericht. Zelf had ze hem ook nog in haar hand en hield zij hem iets lager, ongeveer op haar buik gericht. "Aan mijn blonde haren? Laat me alsjeblieft niet lachen, dat is echt het belachelijkste excuus wat ik ooit gehoord heb. Jij bent degene die zo dom was over een simpele boom te struikelen. En met jouw zaken bemoeien? Volgens mij denk jij nogal hoog van jezelf, maar ik weet zeker dat er niemand is die geïnteresseerd is in jouw leven." Kenley rolde met haar ogen, zuchtte en liet haar lichtblauwe ogen niet van de meid afwijken. Wat uitdagend trok ze haar wenkbrauw op, waarna ze nagemaakt liefjes naar haar glimlachte. Het zou waarschijnlijk niet lang duren voordat ze een aantal scheldwoorden naar haar hoofd geslingerd zou krijgen. Of misschien wel een spreuk, dat was nog waarschijnlijker. Dit was zo'n type dat enkel haar problemen kon oplossen met spreuken en door te zeggen dat ze familie was van Bellatrix. Zielig. "Dat gaat jou helemaal niets aan. Oh, nu ben ik opeens een bepaald soort 'dame'? Je kent me niet eens." antwoordde ze en grinnikte vervolgens. Ze fronste en liet een aantal spreuken door haar hoofd gaan die ze eventueel zou kunnen gebruiken als het op een gevecht uitliep. Dit zou wel gaan gebeuren, alleen zou het geen slimme actie zijn. Hier net langs de rand in het Verboden Bos zouden de felle kleuren gemakkelijk opvallen en was de kans alleen maar groot dat ze gesnapt werden. Maar ach, dat moest dan maar. Ze liet deze arrogante meid haar de mond niet snoeren.