Astronomie: les 2

Met geen enkele zin liet ze zichzelf van haar te hoge bed glijden, gezien ze er nooit helemaal goed met haar voeten bij de grond vanaf kon komen, en keek voordat ze de kamer verliet nog één keer rond. Bijna iedereen lag al te snurken als een orkaan. Zij was er niet gerust op, ze had alle slaap nodig tegenwoordig. Een klagende zucht verliet haar keel en voordat ze het wist galmden haar hakken over de lege gangen. Het veroorzaakte een echo, iets wat niet zo slim zou zijn rond deze tijd. Om betrapt te worden had ze de juiste zet gedaan. Maar aan de andere kant kon het weinig schelen. Wat kon haar tegenwoordig nou wél schelen? Ja, dat was de vraag. Wist ze het maar. Het enige wat nog kon bommen waren Strix, Scarlet en Narcissa. Natuurlijk haar moeder bovenaan, maar wat had het voor zin als ze geen enkele informatie had? Behalve een foto uit haar jongere jaren en af en toe wat lulverhalen van leerlingen die ze toch enkel en alleen maar vernietigende blikken wierp. Iets wat ze maar al te goed afschrok, dat was ook de bedoeling.
Tot haar verbazing was ze niemand tegengekomen op de weg naar het lokaal. Maar dat kwam misschien ook al een beetje gezien ze aan de late kant was, niet verbazend voor haar doen. Gezeik zou ze toch al krijgen, wanneer niet, hé? Bovendien zou dat pussy docentje haar niets maken, daar was ze te soft voor. Zo had ze al die tijd de indruk over haar genomen, lekker puh. Gemakkelijk klom ze de trappen op. Hoewel haar benen flink tegenstribbelden, gaf ze er geen overgave aan en ging gewoon verder. Nog een keer hees ze de schoudertas nog wat hoger, ging er geen zwakke magie aan begeven. Al hield ze wel haar toverstok vast voor de spreuk Lumos, om de trap te belichten. Hoewel fakkels haar daar al bij hielpen, ging ze op haar eigen houtje. De laatste trede werd betreden door haar, waarna ze de deur opende naar het lokaal en al zag dat er meerdere binnen waren gekomen. De enige die ze tot nu toe herkende was een genootje uit Zwadderich met dezelfde leeftijd als haar. Hoewel Belinda het niet makkelijk had met haar vooroordeelde geschiedenis, was zij ook niet één van de leerlingen die alles voor haar voeten gesmeten kreeg qua positiviteit. En daar was zij ook jager van, het pesten van anderen. Maakte niet uit of ze in haar eigen afdeling hoorden of niet.
Zonder iets te zeggen, maar enkel een hatelijke blik naar de docente te werpen terwijl ze haar tas met een luide plof neerzette op een tafeltje, maakte ze onbeschoft plaats ergens aan de zijkant van het balkon. Hierna beëindigde ze het felle licht wat uit haar toverstok schoot en schoof het liefje in de mouw van haar gewaad. Dan kon ze het altijd zo snel mogelijk pakken, of er nu gevaar dreigde of niet. Net voordat ze haar elleboog verveeld op de leuning wou plaatsen en haar kin erop wou laten rusten, om op z'n minst nog een paar minuutjes slaap te pakken, bewogen andere leerlingen al om iets te gaan doen. Belinda grijnsde, blijkbaar had ze net het saaie intro gemist en gingen ze gelijk door naar de telescopen die buiten niet ver van hun verwijderd stonden. Ze liep heupwiegend sexy naar de laatste die overgebleven was en spitste als het ware haar oren om de minst geringste details op te pikken. Al was het maar een beweging van de leerlingen naast haar, die haar eventueel iets wouden flikken. Ze kon maar beter voorbereid zijn, alles was onderschat tegenwoordig. De stem van de docent Anderson klonk al gauw door haar oren. Automatisch rolde ze haar ogen, al was het toch niet te zien in de prachtige, aantrekkende duisternis van de nacht. Sterrenbeelden dus. Blergh. De brunette had wel wat beters te doen. Bovendien wist ze het, eerlijk gezegd, niet wat haar eigen sterrenbeeld zou zijn. Toch ging ze dat niet toegeven, nah-ah echt niet. Net voordat ze het wou opgeven om door een stom gat te kijken naar sterren die haar nu op het moment niet eens interesseerde, werd ze gelokt door een aantrekkelijke prooi. ''Kijk eens aan. Het modderbloedje weet het weer eens niet, wat dom zeg.'' Spotte ze naar haar, terwijl ze haar ogen afkeurend over het lichaam van het meisje liet scrollen.

Met moeite wist ze haar ogen open te houden. Ze had de gehele middag al achter de tafel in de leerlingenkamer van Ravenklauw gezeten, starend naar de schoolboeken. Zoals gewoonlijk probeerde ze het huiswerk wat ze voor komende dagen op had gekregen netjes af te werken. Na de drie uur dat ze stil had gezeten was ze behoorlijk moe geworden. De afgelopen dagen was het van slapen sowieso al weinig gekomen. De oordopjes die aan haar MP3-speler gelinkt waren speelde nog steeds zachtjes de muziek waar ze naar luisterde. Haar schoolboeken lagen over de tafel verspreid en waren deels weggeduwd door haar armen. Met haar hoofd leunde ze op de tafel, sloot haar ogen voor een aantal seconde en zuchtte. Het ergste was dat er nog een les op de planning stond. Als ze daarvan terug zou komen, zou ze op haar bed ploffen en in slaap vallen. Dat had ze echt wel nodig. Ondanks haar vermoeidheid was ze zoals ze vrijwel altijd was optimistisch. Met gemak kon ze in deze omstandigheden vrolijk blijven zoals ze altijd was en een glimlach op haar gezicht toveren. Als ze ook eenmaal met iets bezig was, zoals in de les, had ze binnen de kortste keren weer energie.
Met een ruk trok ze de oordopjes uit haar oren, verzamelde haar boeken en wist alles met moeite in haar handen te krijgen. Voorzichtig liep ze naar het gedeelte waar de meisje sliepen en liet haar boeken op haar bed vallen. Dat zou ze allemaal wel opruimen als ze terug kwam van de les. Kenley griste haar haarborstel ergens vandaan, liet het snel door haar blonde haren gaan en gooide het ding neer op haar bed. Ze verzamelde de boeken en spulletjes die ze nodig had voor de les Astronomie die ze nu zo moeten volgen en verliet de kamer. Met gemak wist ze de trap die richting het lokaal leidde te vinden, met dank aan de spreuk "lumos". De trap was enkele treden hoog en met moeite wist ze uiteindelijk bij de deur te belanden. Met wat lichtelijk gekraak ging de deur open, die vervolgens achter haar dichtviel.

Toen ze de docente passeerde glimlachte ze vriendelijk naar haar. Haar tas gooide ze ergens neer naast een tafel. Sommigen hadden hun boeken er al uitgepakt, maar dat vond ze voor nu nog onzin. Vaak deden ze iets in de praktijk, waar niet altijd boeken voor nodig waren. Geduldig luisterde ze naar de intro en inderdaad; ze gingen Sterrenbeelden behandelen. Voordat anderen opstonden liep ze, net zoals een paar anderen al gedaan hadden, naar het balkon. De introductie ging nog even verder en na haar uitleg besloot ze dan maar aan het werk te gaan. Ze had gelijk, ze leek meteen al wat energie te hebben door de weg die ze van de leerlingenkamer naar het lokaal had afgelegd. Haar sterrenbeeld was Tweelingen. Voor een moment staarde ze naar de duisternis voor haar. De lucht was gevuld met een hoop sterren en ook de maan stond te glinsteren in het midden. Niet veel later werd ze uit haar gedachten gesleurd door de stem van het meisje, die ze meteen herkende. Ah, als we daar 'Ik-ben-zo-geweldig' niet hadden. Het meisje op wie ze haar woorden zonet afgevuurd had, herkende ze ook. Haar was ze laatst nog tegengekomen op de binnenplaats van de school. "Oh, en jij wilt dus zeggen dat jij het wel weet? Want kom op, lieve schat, iedereen is er van op de hoogte dat jij ook niet bepaald.. Slim te noemen bent. Let op jezelf." Kenley rolde met haar ogen en de toon in haar stem had wat spottend geklonken. Zin in een nieuwe ruzie had ze niet. Niet nu ze een belangrijke les te volgen had. Een zucht verliet haar keelgat, waarna ze zich van de twee meiden afwendde en aan de slag wilde gaan.

Een zachte plof was door heel te kamer te horen en een lichte steek van pijn ging door Andrews pols heen. Slaapdronken hief de jongen zijn hoofd op, kwam tot de conclusie dat hij uit zijn bed was gevallen en legde zijn hoofd terug op zijn kussen dat hij in zijn val had meegesleurd. Hij was op dit moment net iets te moe om terug op te staan en terug in bed te kruipen, dus dan bleef hij wel even op de grond slapen. Een paar minuutjes zou hij nog wel kunnen slapen, toch? Net toen hij zijn ogen terug wilde sluiten, merkte hij dat er iemand uit zijn bed kwam en meteen drong het to hem door dat er vandaag een astronomieles gepland stond. Langzaam stond hij op van de vloer, legde zijn kussen terug op het bed en zocht zijn kleren bij elkaar om deze aan te trekken. Een koude plens water in zijn gezicht zorgde ervoor dat hij de slaap uit zijn ogen verdween en met een lichte grijns op zijn gezicht verliet hij de kamer. Eigenlijk snapte hij niet waarom sommige leerlingen het zo erg vonden om ’s nachts op te staan om naar de sterren te kijken. Hij vond het in iedergeval leuk om te doen en het zou je ook nog eens kunnen helpen als je ’s nachts in het bos verdwaalde, iets wat hem redelijk veel gebeurde sinds hij het veranderen in een dier onder de knie had. Bij die gedachte werd de grijns op zijn gezicht iets breder terwijl hij door de gangen slenterde. Na een tijdje kwam hij bij de trap van de astronomietoren en even kneep hij zijn ogen tot spleetjes om de treden te kunnen onderscheiden. De fakkels gaven nu niet direct veel licht,dus moest hij zijn toverstok er wel bijhalen om een beetje licht te maken. Na wat een eeuwigheid leek te duren, was hij eindelijk boven en een opgeluchte zucht kwam over zijn lippen terwijl hij de deur van het lokaal openduwde. Zoveel trappen waren echt niet goed om midden in de nacht te beklimmen, maar hij had het ervoor over.

Andrew knikte vriendelijk naar professor Anderson terwijl hij zijn tas ergens random neergooide. Zwijgend leunde hij tegen het tafeltje aan terwijl hij luisterde naar was de vrouw te zeggen had en de pretlichtjes dansden op en neer in zijn ogen toen ze zei dat ze sterrenbeelden gingen behandelen. Daar kon niet echt veel fout bij gaan, toch? Voordat hij zich naar het balkon begaf, haalde de jongen zijn bril uit zijn tas en zette die op zijn neus. Toen hij de woorden van een meisje dat net binnen was gekomen tot hem doordrongen, keek hij verward op. Owh, Zwadderaar, natuurlijk wilde die weer herrie schoppen. Zonder nog op het meisje te letten, pakte Andrew zijn telescoop uit zijn tas en zette zich aan het balkon om zijn sterrenbeeld te zoeken. Toch kon hij het niet laten om te luisteren was de Zwadderaar en het meisje naast hem nog te zeggen hadden. Ergens was het best grappig om die meiden tegen elkaar te horen kibbelen, zolang er maar niets ernstigs gebeurde.

Meh, volgende wordt waarschijnlijk beter n_n