time in silence

Met enkele leesboeken stapte Carolena rond, ze was zoals gewoonlijk als ze in een nieuw gebied is alles aan het verkennen. Een pikzwarte uil vloog boven haar hoog in de lucht, Lena glimlachte. Ze had niets anders verwacht van de uil Agramon dat hij haar in het oog zou houden. Niet dat ze echt begreep waarom want ze was niet iemand die meteen een gevecht uitlokte maarja. Even dacht ze aan haar vader, teleurgesteld was hij, hij had met heel zijn hart gehoopt dat ze in zwaderich zou belanden maar Lena had nu meer van haar moeder geërfd die in griffoendor zat. Niet dat haar vader het zo erg vond want ze was teminste niet in de andere twee afdelingen beland, niet dat ze er iets tegen had helemaal niet, trouwens het paste toch niet bij haar karakter. Carolena zou voor haar vrienden opkomen, maar als iets haar niet aanstaat kan ze gemeen hard uit de hoek komen als je het niet zou verwachten. Behendig streek ze enkele plukken kastanje bruine haar weer achter haar oren. De uil die boven haar vloog kraste luid genoeg om Lena uit haar gedachten te trekken. Lachend zwaaide ze even naar Agramon en keek toen weer voor haar uit, daarna keek ze ook weer even vluchtig naar achteren en merkte nu maar pas werkelijk op dat ze uit de school was, achja het was er daar op het moment drukker dus even uit zweinstein zijn kan voor het moment toch helemaal geen kwaad? Wat verderop zag ze een meer liggen. En vanaf hier zag ze nu niet direct iemand daar zitten, dus het was er doodstil behalve de geluiden van de natuur natuurlijk maar dat telde natuurlijk niet. Het zag er rustgeven uit. Ze verstevigde haar greep op haar boeken en stapte sneller dan daarstraks maar nu deze keer recht op het zwarte meer af. De wind kwam af en toe opsteken en speelde toen met haar kastanje bruine haren die als gevolg toen voor haar zilver kleurige ogen kwamen te liggen die ze af en toe even probeerde weer achter haar oren te steken, wat eigenlijk toch geen zin had want daar zorgde de wind wel voor. Vermoeid liet Carolena haar op de grond vallen vlak naast het meer en staarde er toen even rustig naar met een sierlijke grijns op haar lippen. Daarna liet ze de boeken naast haar neervallen en nam de dikste van al de boeken. Deed die toen ergens in het begin open legde even aan de kant en ging gaan liggen terwijl ze naar de lucht keek en toekeek hoe de wolken langzaam voorbij zweefden, die hadden de tijd van de wereld, mensen dus niet. Toen ze voelde dat ze zo nog in slaap zou vallen ook ging ze weer recht gaan zitten, nam het open boek en begon er in te lezen zodat ze de wereld om haar heen vergat, Carolena verdiepte zich in de de tekst die haar het verhaal vertelden, alles in details, daardoor had ze even niet door dat er iemand kwam maar toen de voetstappen luider werder sloeg ze het boek dicht en draaide zich toen langzaam om en zag dat het van zwadderich was even zuchtte ze en keek hem gevaarlijk strak aan.