The time of the year...

Het was een prachtige, koude, witte, natte winterdag. Zo eentje dat je alleen maar op kerstkaartjes zag. Je weet wel, met een volmaakte kerstboom op, met hier en daar op zijn takken wat sneeuw en versierd met kerstballen. En het belangrijkste van allemaal, de cadeautjes waar kleine kindjes... Bah! Logan haatte die tijd rond kerstmis. Wanneer iedereen zo vrolijk was om het feit dat het een feestdag was. Ondanks dat zijn opvoedster haar best deed om het de weeskinderen het aangenaam te maken vond hij er maar niets aan. Het waren altijd dezelfde liedjes, altijd hetzelfde verhaaltje. Buiten speelden de kinderen in de sneeuw, passeerden gelukkige koppeltjes die inkopen hadden gedaan voor hun familie en zag je achter de ramen gezinnen zitten bij hun haardvuur. Gezellig toch?

Mistroostig keek de vijfdejaars Zwadderaar naar zijn spiegelbeeld in het Zwarte Meer. Ieder jaar was hetzelfde, iedereen was gelukkig behalve hij. Natuurlijk waren er nog mensen maar die zag hij op de één of andere manier nooit. Wolkjes kwamen zuchttend uit zijn mond, kwaad stampte hij wat sneeuw in het water waardoor het rimpelde. Met zijn handen in zijn zakken, gekleed met muts en sjaal, draaide hij zich om en beende naar een boom dicht bij het water. Enkele leerlingen van Zweinstein waagden zich aan een sneeuwballen gevecht. Ordinair, kon je denken, maar een magisch sneeuwballen gevecht was honderd keer leuker. Je kon niet altijd weten vanwaar een sneeuwbal kon komen als die bestuurd werd door een goede tovenaar of heks.

Omdat hij zich zo depri voelde vanwege zijn achtergrond kon zelfs de gedachte dat hij enkele eerstejaartjes kon pesten met behekste sneeuwmannen achter hen aansturen hem niet opbeuren. In zijn gedachten stelde hij zichzelf voor wanneer zijn ouders wel nog hadden geleefd. Hoe het zou zijn geweest om dan kerst te kunnen vieren, gezellig met z'n drietjes een kalkoen eten en cadeautjes openen. Met een gefronst gezicht probeerde hij het in te beelden maar dat lukte niet. Behalve een foto van zijn ouders wist hij niet hoe ze er zouden hebben uitgezien nu. Veel wist hij niet van hen, alleen dat ze dood waren... Logan werd zich plots bewust van een paar ogen die zich in zijn rug brandden. Hij keek om zich heen en vond een persoon die naar hem keek. Met terug zijn neutrale zelf riep hij, "Een reus kan zich nog beter verstoppen!" in de hoop dat die persoon of zou weg lopen of naar hem toe zou komen. Dat hij op z'n minst kon zien wie hem had lopen bespioneren.

Argh! Was dit een grapje? Het sneeuwde. Alle bomen op het terrein buiten waren besneeuwd en alles wat gedrenkt in een dikke laag van de witte smurrie. De hatelijke sneeuwvlokken verafschuwde ze ontzettend en haar humeur leek met de seconde te slinken. Het had de afgelopen paar dagen wel geregend, maar de sneeuw was nog nergens te bekennen. Aan de kou had ze niet eens zo'n hekel, het was meer het feit dat iedereen elkaar bekogelde met sneeuwballen. Hoe noemden ze dat ook alweer? Sneeuwballengevecht? Laat haar niet lachen. Iedereen gierde het uit van het lachen en deden net alsof er geen gelukkiger moment bestond.
Scarlett leek de enige te zijn die op dit moment een donderwolk boven haar hoofd had. Ze gooide haar rode haar met een fikse beweging naar achter, zette voorzichtig een van haar laars op het pad dat bezaaid was met de sneeuw en zuchtte onhoorbaar. Toen ze wat meer op haar voet leunde, zakte ze wat dieper weg. Het moest al een tijdje sneeuwen, anders kon het nooit zo dik zijn als het nu al was. Voorzichtig zette ze haar andere voet naast de ander en elke vervolgende stap die ze zette deed ze met alle voorzichtigheid. Het moest maar. Binnen zitten was nu ook een besliste no go, dus had ze maar gekozen voor het naar buiten gaan. Achteraf bleek dit dus ook niet een bepaald geweldig idee te zijn, maar alles beter dan binnen rondhangen en om de minuut tegengehouden te worden door een leraar of leerling. Nee, dan zat ze liever hier.
Echt, het hele terrein was bezaaid met leerlingen die zogenaamd plezier maakte. Halleluja. Ze liep sloom door de sneeuw heen en de leerlingen die bezig waren met hun sneeuwballen gevecht ontweken haar en gooiden langs haar heen. Een meisje keek haar aan, blijkbaar van Griffoendor, grinnikte en aan haar blik te zien zag ze Scarlett als nieuw slachtoffer. "Je waagt het, of ik maak je af." siste ze geïrriteerd en kil, waarna ze doorliep alsof er niets aan de hand was. Nadat ze een aantal meter van de spelende Tovenaars verwijderd was en naast het Zwarte Meer stond stopte ze en staarde even uit het niets voor haar uit.

"Een reus kan zich nog beter verstoppen!" Pas toen ze de stem van de jongen hoorde, merkte ze hem op. Meteen trok ze haar linkerwenkbrauw op en tikte wat nutteloos met haar toverstok die ze in haar hand had tegen haar andere handpalm. "Ah, jij bent van Zwadderich." zei ze poesliefjes, waarna haar lieve blik verdween en die veranderde in iets wat de kille kant op ging. "Waarom heb je dan commentaar op mij? Als ik jou was, zou ik gewoon je mond houden." Met een glimlachje, die weer zoetjes was, eindigde ze haar zin. Haar hand ging even over haar donkerrode haar en het voelde een beetje nattig aan door de sneeuwvlokjes die erin zaten. "Verdomme." vloekte ze snauwend, waarna ze nogmaals zuchtte.

Toen de persoon waar hij naartoe gesnauwd had beter in beeld kwam zag hij dat het een meisje was met vuurrood haar. Ze stond tever om te kunnen zien welk symbool ze had op haar gewaad. Al werd het hem snel duidelijk gemaakt toen ze kil terug riep, "Ah, jij bent van Zwadderich. Waarom heb je dan commentaar op mij? Als ik jou was, zou ik gewoon je mond houden." aan de kille toon en de poeslieve glimlachjes kon hij uitmaken dat ze ook een Zwadderaar was. Logan was tegen de boom gaan leunen toen het meisje begon te spreken. Nu ze uitgesproken was duwde hij zich af, glimlachte net zo vals terug en haalde ook zijn toverstok uit aangezien zij die ook in haar handen had. "Het spijt me, ik had niet gezien wie ik voor me had." sprak hij spottend alsof ze de koning van Engeland was. Ondertussen begon het nog harder te sneeuwen. De jongen keek op en fronste nors naar het vallende witte goedje. Hij liet zijn blik weer vallen op het roodharige meisje voor haar. Nu zag hij dat ze vandezelfde leeftijd waren, ongeveer. Ook zag ze er net zo happy uit als hij. Al was haar gezicht vertrokken in een grijns, haar ogen stonden vol afschuw. Als dat nu voor hem of het weer was kon Logan eerlijk gezegd bar weinig schelen.

[beetje kort... sorry]

Haar blik was nog steeds strak op de voor haar onbekende jongen gericht. Ze had hem vast wel een keer tijdens een les gezien, maar zo een twee drie kwam hij haar niet totaal niet bekend voor. Als het zo door bleef gaan, zou er binnenkort geen een waardige leerling meer tot Zwadderich behoren. De laatste tijd leek het wel alsof iedereen maar ergens neer gedumpt werd. De jongen had de hele tijd al tegen de boom aangeleund en kwam een beetje in beweging toen ze uitgesproken was. Opnieuw trok ze haar wenkbrauw voor enkele seconden op en een grinnikje verliet haar keelgat toen ze merkte dat hij zijn toverstok erbij pakte.
"Het spijt me, ik had niet gezien wie ik voor me had." Voor een moment werd ze afgeleid door de sneeuwvlokken die met grotere hoeveelheden de lucht uit kwamen vallen. Ugh! Scarlett schudde haar hoofd verwoed een keer heen en weer, waardoor er al wat witte druppeltjes uitvielen. De rest van de sneeuw was al veranderd in water, zodat haar lange lokken nat werden en plakkerig langs haar gezicht hingen. Bah, wat haatte ze dit. Het weer verpestte haar humeur al en nu ze ook nog in zo'n gesprek als deze geraakt was voelde ze zich allesbehalve optimistisch.

"Dankjewel." Sarcastisch rolde ze met haar ogen, ingaand op zijn spottende woorden. Het liefst wilde ze gaan zitten, omdat ze de hele dag al in de weer was en haar benen pijn begonnen te doen. Ondertussen had ze haar toverstok op de jongen gericht, uit voorzorg, voornamelijk omdat hij die van hem er ook bij had gepakt. Ze zag het niet als een dreiging, maar zijzelf had hem alleen maar bij de hand voor het geval dat. Met haar blauwe ogen vol afschuw staarde ze enkel naar de jongen. "Houdt gewoon je kop dicht, oké? Ik ben echt niet in de stemming voor iemand die zeurt op het moment." De grijns was al een tijdje van haar gezicht verdwenen. Scarlett merkte een droog plekje op onder de boom waar de jongen zonet had gestaan. Rustig liep ze erop af, liet zich op de grond vallen en leunde tegen de boomstam aan. Haar blik was nog steeds op de jongen gericht, zijn reactie afwachtend.