The Last Time

De ene voet ging voor haar andere voet, ze zou zich gaan begeven op verboden terrein en dat wist Lyra maar al te goed. Maar het kon haar niks schelen, ze was hier vaker geweest en als je hersenen had kon je hier vrij weinig overkomen. Er leefden misschien fabeldieren die je liever niet in een donker steegje tegen zou komen, maar zelfs die waren te omzeilen. En er waren ook goede dieren in het bos, al waren er ook twijfel gevallen zoals de centauren. Als ze dronken waren kon je maar beter uit hun buurt blijven. Af en toe hoorde ze in de verte wat geritsel maar besteden er niet teveel aandacht aan, ze wilde haar hoofd leeg maken en even weg zijn van alle commotie op het kasteel, er kwamen steeds meer kinderen naar toe. En de rust was weg, de stilte van het bos kalmeerde haar en een tijdje lang hoorde ze alleen maar het kraken van takjes onder het gewicht van haar voeten. Haar donkerbruine ogen keken de omgeving rond, ze zag niks raars ze kwam dieper het bos in. Waar je meer leven zou verwachten dat dit, in de verte waarschijnlijk een kilometer verderop hoorde ze het gehuil van een wolf. Het dier was nog te ver uit de buurt om een dreiging te vormen. En Lyra liep rustig door, er hing een sfeer in dit stuk van het bos. Ze kon haar vinger er niet op leggen, maar er was hier ooit iets gebeurd. De voetstappen een paar meter verderop leken uit het niets te komen en ze zag een centaur bij de bomen staan, hij keek haar zwijgend aan. 'Hier heeft Harry Potter zich gegeven aan Voldemort, om Zweinstein te redden. Hier is hij gestorven en weer levend geworden.' zei de centaur kalm. 'Geen dier wilt hier komen door de slechte energie die Voldemort hier heeft uitgestraald. Na 22 jaar is het nog steeds niet helemaal weg.' Lyra keek de centaur aan, 'Maar waarom ben jij dan hier, als deze plek zo slecht is..' zei Lyra.

'Ik zag een mens voor het eerst sinds 22 jaar naar deze plek lopen, wat doe je hier? Dit hoort een vergeten plek te zijn.' De centaur zijn toon was een beetje hard. 'Tijdens de oorlog hield Charlie me in Roemenië, ik ben pas na de strijd hier heen gekomen. Maar niet voor goed nieuws.' zei Lyra zacht. Ze werd geconfronteerd met dingen die ze niet wilde horen. De centaur keek haar weer zwijgend aan 'Je bent iemand verloren, en je bent hier voor antwoorden is het niet? Al ben je eigenlijk wat jong om antwoorden te zoeken.' zei hij. ‘Ik ben de dochter van Remus John Lupin, en stiefdochter van Nymphadora Tonks. Ze zijn gestorven tijdens de strijd om Zweinstein.’ Zei ze als antwoord. De centaur knikte alleen als antwoord, hij wees richting het westen ‘Misschien vind je daar je antwoorden.’ Zei hij. Met die woorden verdween de centaur in de schaduwen van de bomen en bleef Lyra alleen achter op de grote open plek. De spanning die nog steeds in de lucht hing, was drukkend en ze besloot het advies van de centaur op te volgen en richting het Westen te lopen. Misschien zou ze er niks vinden, maar het was het proberen waard. Elke stap die ze weg ging van de plek werd het drukkende gevoel minder, ‘zoek naar wat anders is, zoek naar wat niet thuis hoort in het bos.’ Fluisterde een stem die mee dreef op de wind. Lyra keek rond opzoek naar de bron van de stem, het was een stem die ze niet had moeten kunnen horen. Ze keek rond maar zag niks ongewoons ‘De bladeren, graaf onder de bladeren.’ Fluisterde de stem, en deze keer was ze er van overtuigd dat het Sirius was geweest. ‘S..Sirius?’ zei ze zacht. Maar er was geen teken van leven in haar buurt.

Lyra ging op haar knieën zitten en begon de bladeren opzij te schuiven en veegde wat aarde weg, ze raakten iets hards en veegde meer aarde weg. Ze kwam tegen iets niet levend aan het was geen boomwortel, dat voelde anders dat had structuur, de steen was glad. Dit voelde koud aan en heel onnatuurlijk. Ze groef het uit en zag dat de zwarte steen in rare vorm geslepen was. ‘Draai hem om.’ Weer een fluistering van de wind, Lyra draaide de steen langzaam drie keer om en zag een blauw licht, had iemand een patronus bezwering gebruikt? Maar toen Lyra opkeek zag ze haar vader staan, Nymphadora naast hem en Sirius aan zijn andere kant. Haar ogen werden groot, en haar mond ging open omdat ze iets wilde zeggen maar haar keel was dicht. Wat was dit voor truc, dit kon niet.. Tenzij, ze keek naar de steen in haar hand, was het verhaal van de Relieken van de Dood misschien toch waar? De kinderverhaaltjes, De Vertelsels van Baker de Bard, konden ze waar zijn? ‘Lyra, mijn meisje, mijn grote meisje.’ Haar vader glimlachten naar haar, Lyra zag nog steeds op de grond ze was verlamd had ze de doden tot leven gewekt door de steen? Ze wist nog al te goed wat er gebeurd was in het verhaal met de middelste broer, en even was ze bang dat ze haar ouders het zelfde lot had gegeven. Haar vader keek haar nog steeds aan ‘Het spijt me, dat ik je zo vaak naar Roemenië heb gestuurd toen ik je nog had kunnen zien, en kunnen omhelzen.. Ik wilde alleen maar dat je veilig was, ik kon het niet over mijn hart verkrijgen dat je gewond zou raken.’ Zei hij. Lyra voelde de tranen opwellen ‘Het gaat prima pap, Charlie zorgt voor me.. De draken, Zweinstein.. alles is er nog. Jullie hebben het gered, de wereld..’ fluisterde ze. Ze keek naar Sirius die met een moeilijke blik keek, ze miste haar pleegvader enorm. Hij was twee jaar voor de oorlog al overleden. ‘Sirius, ik heb je al zo lang niet meer gezien..’ zei ze zacht, en haar vingers reikten naar Sirius en zijn hand hij legde voorzichtig zijn vingers om haar handpalm heen.

Maar toen Lyra haar vingers iets bewoog ging ze recht door zijn hand heen. Lyra hapte naar adem ze keek verdwaasd naar Sirius zijn hand die door de hare heen ging ‘Ik heb je gemist meis, de gezellige avonden met volle maan, dat je mij verhalen vertelde. Avonturen die je zou beleven.’ Zei hij met een glimlach. Ze voelde zijn koude hand over haar hoofd aaien, en stapten daarna naar achteren. Even sloot ze haar ogen en kon nog voelen waar zijn hand haar hoofd had geraakt. En daarna kwam Tops naar voren ‘Ik weet dat je mijn kleine Teddy bijna niet ziet, maar hij maakt het goed. En hij weet waar je bent. Hij is trots op zijn grote zus, en als je hem wilt zien hoef je het alleen maar aan Charlie te vragen. Dan zal hij Teddy voor je halen. En voor mij ben je altijd mijn dochter geweest, en ik zal altijd van je blijven houden Lyra.’ Fluisterde Tops, ze had nog steeds die altijd vriendelijke glimlach op haar gezicht. Ze voelde Tops haar koude lippen tegen haar voorhoofd en daarna liep Tops naar achteren. Ze pakten Sirius bij zijn arm. En samen verdwenen ze en werden ze eerst een soort rook en daarna een blauwe waas.

Lyra bleef alleen over met Remus, en haar wangen waren ondertussen nat van de tranen. Ze staarde hem aan ‘Papa.’ Begon ze zacht, ze voelde zich weer dat kleine meisje van tien dat Charlie mee had genomen naar Zweinstein om haar ouders te zien. ‘Ik ben altijd bij je geweest, echt waar. Je kon me alleen niet zien dat is alles. Je bent zo groot geworden, je bent al bijna een jonge vrouw. Ik ben zo trots op je lieverd, ik ben blij dat Charlie zo goed voor je zorgt.’ Hij keek met een trotse blik in zijn ogen naar Lyra. ‘Ik zou willen dat we meer tijd hadden gehad, ik had zoveel met je willen doen. Met je willen reizen.’ Hij kwam dichterbij en Lyra zag zijn donkere ogen die niet verandert was ‘Ik mis je papa, ik mis jou en Nymphadora en Sirius en Fred.’ Fluisterde ze. ‘Waarom moesten jullie gaan, ik wil niet alleen achterblijven.’ Tranen bleven onophoudelijk stromen en drupten via haar kin op de grond en een deel op haar kleding. Haar vader leek geen woorden te kunnen vinden die zouden troosten. ‘Je bent niet alleen, je hebt Teddy en Charlie, en Harry en alle andere. Je hebt de zoon van Draco, daar heb je een goede aan. Wie weet is hij de persoon die jou gelukkig kan maken.’ Zei haar vader zacht. Terwijl hij haar haren begon te aaien, ‘Liefde bestaat niet meer.’ Zei Lyra zacht en raakte voorzichtig haar vaders jas aan. En kreeg weer een kil gevoel van binnen toen ze hem per ongeluk doorkliefde. Ze kon niemand lief hebben, want de kans dat ze het weer kwijt zou raken was te groot. Het risico durfde ze niet te nemen, er was al een keer alles waar ze om gaf haar afgenomen. Dat kon ze niet nog een keer hebben. Dan zou ze het niet trekken, ze had geen idee hoe ze zich er dan door heen moest slaan.. ‘Het is tijd om afscheid te nemen schat.’ Zei hij zacht. En Lyra keek hem verward en met betraande rode ogen aan ‘Nee, nee.’ Fluisterde ze hees. ‘Papa, wacht alsjeblieft, ik heb eindelijk het vertrouwen van de Zweedse stompsnuit, weetje nog die van het Toverschooltoernooi, die niemand accepteerde?’ haar stem sloeg een beetje over, ze was wanhopig tijd aan het rekken. Om nog maar geen afscheid te hoeven nemen van haar vader.

Ze had hem net weer terug en moest hem nu al weer weg laten gaan.. ‘Goedzo, ik wist dat je het kon. Met een ijzeren wil en een goed hart kan je alles bereiken.’ Zei hij met een glimlach, al leek ze wel tranen in zijn ogen te zien. ‘Vind je het niet erg dat ik in Zwadderich ben gegaan?’ vroeg ze, en haar vader schudde met een waterige glimlach zijn hoofd ‘Nee, jij hebt gekozen waar je je het beste voelt. En ik ben altijd trots op je, waar je ook terecht zou komen. Je hebt je hart laten kiezen en dat is het belangrijkste, niet alleen Griffoendor heeft grootse tovenaars voortgebracht, ook Zwadderich. Denk maar aan Severus, hij was ook een groot man, en dat je voor een afdeling kiest, wilt niet zeggen dat je de kwaliteiten voor de andere afdelingen mist.’ Zei hij. Even sloot Lyra haar ogen toen ze voelde hoe zijn hand over haar wang aaide, de simpele aanraking als je het zo kon noemen miste ze. Het was zo anders als Charlie haar over haar wang aaide of haar een kus op haar voorhoofd gaf. Lyra opende haar ogen en keek misschien wel voor de laatste keer recht in zijn ogen.‘Ik moet nu echt gaan lieverd, onze tijd is op de steen van wederkeer werkt maar voor een onbepaalde tijd.’ Het was waarschijnlijk onmogelijk, maar terwijl Remus zijn geest Lyra omhelsde kon ze zweren dat zijn geur zijn vertrouwde lichaamsgeur haar neus binnen drong. Ze groef de geur in haar geheugen, ze mocht hem nooit meer vergeten. ‘Vaarwel Lyra, en al zie je ons niet meer, en hoor je ons zelden. Vergeet nooit dat we altijd bij je zullen blijven. Zolang je wilt blijven we in je hart bij je. Voor altijd en eeuwig,’ Lyra voelde zijn lippen op haar voorhoofd en deed haar ogen weer open en zag hem opstaan, Lyra probeerde zijn mouw beet te pakken maar eindige alleen maar in zijn onderarm doorklieven. En Remus verdween op dezelfde manier als Tonks en Sirius. ‘Ik hou van je Lyra, en daar kan niemand verandering in brengen.’ Hoorde ze zijn stem nog zeggen die mee werd genomen op de wind. En toen was het stil, geen takje kraakten. Lyra was alleen, en ze voelde hoe ze in elkaar zakten en op haar zij lag. De bosgrond die onder de bladeren lag, de steen van Wederkeer nog in haar handen. Verdwaasd keek ze voor zich uit, haar zicht nog steeds wazig door de tranen. Ze had afscheid genomen van haar ouders, en toch voelde ze zich enorm leeg.. Een foto van Remus, Nymphadora, Sirius, Lyra en Teddy dwarrelde op de grond, waar die vandaan kwam was een raadsel. Maar hij kwam naast Lyra op de grond. Maar ze was te erg in de war om iets anders te doen dan te liggen.

[Alleen Scorpius denk ik.. en misschien Valaina]

Waarom hij hier was? Geen flauw idee, hij wist alleen dat hij doelloos rondslenterde door dit eeuwige, sombere gat. De bijna zwate bladeren gingen over zijn perfect gelakte schoenen heen, maar het kon hem niks schelen. Op het moment zat hij er compleet doorheen. Valaina was weg, naar een andere school. Top, geweldig. Dit was de eerste keer dat hij écht wat voor iemand voelde, écht. Hij had zijn hart aan haar willen verkopen als dat de manier was, hij had haar nog duizend keer willen plagen met het woord 'duifje.' En nu was ze weg. Echte jongens huilen niet. Al had hij vaak genoeg op het punt gestaan de brok in zijn keel tot tranen te veranderen. Vooral bij het afscheid, om totaal eerlijk te zijn had hij een klein traantje gelaten. Maar die was al snel weer verdwenen. En nu was hij weer zo playerig als de pest, het was de enige manier haar te vergeten. Ze kwam toch niet meer terug. Hij keek naar de omgeving om zich heen, donker, nat achtig. Een stem, een hele bekende stem galmde plotseling door zijn oren heen. Verbaasd keek hij op, hij had de roddels wel gehoord, dat Lyra nu een vriend had. Maar hij had het nooit geloofd, Lyra? Nee, kon je niet menen. Maar tegen wie stond ze nu te praten dan? Áls ze al een vriend had, wie ging er nou naar het Donkere Bos, lekker romantisch. Nieuwsgierig ging hij verder richting haar stem, hij voelde zich net een dier die zijn prooi besloop.
‘Het is tijd om afscheid te nemen schat.’ Schat? Wie zei er schat tegen Lyra? Een jaloerse steek ging door hem heen. Nee, Scorpius was echt niet verliefd op haar, ze zaten te veel op één lijn. Ze waren te veel hetzelfde, en als je dat in een relatie zou stoppen zou het geheid niet werken. Maar Lyra was wel zijn beste vriendin, daar was hij nogal beschermend, en bezitterig over. Die stem was ook wel erg oud. ‘Nee, nee. Papa, wacht alsjeblieft, ik heb eindelijk het vertrouwen van de Zweedse stompsnuit, weetje nog die van het Toverschooltoernooi, die niemand accepteerde?’ Ze klonk wanhopig. En zei ze nou Papa? Remus? Hoe kwam die nou hier? Daarna kwam er een klein gesprek, en dan een afscheid. Hij hoorde een kleine doffe klap, en toen raakte Scorpius een beetje in paniek. Zonder dat hij het eigenlijk door had was hij van achter de boom gekomen om Lyra daar liggend aan te treffen. Ze keek een beetje dof voor zich uit, er lag een raar uitziende steen naast haar. Scorpius ging naar haar toe, en knielde bij haar neer. ''Lyra? Lyra!'' Hij streek met zijn hand over haar bruine haren, en dan langs haar gezicht. ''Hee.. Lyra..?'' Hij legde zijn ene arm onder haar schouders, en hief haar zo omhoog. ''Lieverd? Wat is er gebeurd?'' Vroeg hij haar geschrokken, en wiegde haar zachtjes heen en weer. Als ze niet snel zou reageren zou hij haar naar de ziekenzaal brengen.

De wereld leek ver weg te zijn, Lyra was aan het wegdrijven en leek eerder een toeschouwer te zijn dan zichzelf. Ze lag daar roerloos, terwijl tranen geruisloos stroomde, haar vader was weer weg. En haar hart leek daardoor ook verdwenen te zijn. Ze wist niet meer wat ze moest doen, ze had weer het gevoel alles kwijt te zijn ondanks wat haar ouders net nog hadden gezegd. Ze waren altijd in haar hart, maar waar waren ze als ze haar hart kwijt was? Wat als haar hart verandert was in een zwart gat, dan waren ze niet meer bij haar.. Wind streek over haar blote huid bij haar gezicht en handen. Haar lichaam voelde aan als verlamd, en het idee dat ze hier misschien wel voor goed zou blijven liggen was erg aanlokkelijk. Haar ogen vielen af en toe dicht, en ondanks dat de temperatuur niet koud was die dag, voelde Lyra's aderen aan als ijs. Opeens hoorde ze doffe voetstappen, ze waren niet rustig zoals het normaal was in het bos. Wie zou zich in het bos wagen, als het maar geen leraar was.. Alles behalve een leraar, die wisten al teveel ze wilde niet nog meer medelijden van hun krijgen. Want daar schoot ze niks mee op, het enige wat ze deden was proberen haar de hand boven het hoofd houden. Maar daar leerde je niks van, Lyra stond er alleen voor, ze moest leren te zorgen voor haar zelf, want later waren die leraren er niet meer. Opeens kwam er iets bij haar zitten, haar ogen gingen een klein stukje open.

Een vertrouwde geur kwam in de omgeving te hangen, en drong in haar neus door. En ging opzoek in haar hersenen naar herkenning. Iemand zei haar naam, maar haar hersenen waren nog niet klaar met zoeken. Ze voelde vingers over haar haren gaan en daarna over haar gezicht. Haar ogen gingen langzaam open, en voelde hoe een arm zich onder haar wurmde en haar bij haar schouders ondersteunde. En ze kwam wat hoger, ''Lieverd? Wat is er gebeurd?'' zei de stem weer, en haar bruine ogen zochten naar de bron van de stem. Ze zag blonde haren, de ogen, ze waren zo bekend, maar voelde zo vreemd aan. Ze voelde zich niet als zichzelf momenteel. Hij wilde weten wat er gebeurd was? Hij wiegde haar zachtjes heen en weer, en probeerde haar te laten praten. Lyra's hand tasten de stof van Scorpius zijn trui af en pakten het steviger beet. Tranen stroomden weer harder. 'Scorpius.' jammerde ze zacht. Terwijl ze de trui in haar vuist hield. Ze schokte zacht door het huilen 'Ze.. ze waren hier, papa, mama en Sirius.' Ze haalde met happen adem, 'Ze zijn weer weg, waarom.. Ik wil ze niet kwijt.' fluisterde ze. Terwijl ze de veilige armen van Scorpius om haar heen voelde, de eerste persoon die ze vertrouwd had. Misschien de enige persoon die haar snapten, omdat ze zo gelijk waren aan elkaar. Ze hield zielsveel van Scorpius, hij was haar maatje hij deelde haar geheim al jaren met haar. En hij wist er ook grappen over te maken. Niet dat ze ooit een relatie met Scorpius zou krijgen, dat werkten niet. Maar toch zou ze gebroken zijn als ze hem ooit kwijt zou raken. Nog even, en er zou iets aan komen waar Lyra niet op gerekend had. Omdat de pijn die ze voelde erger was dan ze ooit gevoeld had. Het gevoel dat haar ziel brak in duizenden stukken had een van haar dierbare vrienden wakker geschud. Een geschubde en gevleugelde vriend, was onderweg naar het Verboden Bos.

Een opgeluchtte zucht kwam uit zijn mond toen ze reageerde. 'Scorpius.' Haar stem klonk zo kleintjes, zo gebroken. Een fierse steek ging door zijn hart, en hij pakte haar steviger vast om haar op te tillen. Met Lyra in zijn armen, liep hij naar een dikke boom, en ging zitten om het meisje zo op zijn schoot te laten zitten. Hij aaide door haar haren, suste haar. 'Ze.. ze waren hier, papa, mama en Sirius.' Vragend keek hij naar haar, verbaasd. Wat had die steen gedaan? Misschien moest hij zijn huiswerk maar eens wat beter doen, maar als hij het niet mis had; had hij ooit eens gehoord over de steen van wederkeer. Het riep doden op ofzo. ''Shhh, stil maar.'' Suste hij haar, en wiegde haar nog steeds heen en weer. 'Ze zijn weer weg, waarom.. Ik wil ze niet kwijt.' Vervolgde ze, de tranen over haar wangen lopend waardoor Scorpius haar nog dichter tegen zich aantrok. ''Ze zijn niet weg, Ly, ze zijn altijd bij je. Bekijk het van de mooie kant, je hebt ze nog gesproken, je weet nu dat ze voor altijd over je waken.'' Fluisterde hij naar haar, en legde zijn kin op haar hoofd terwijl hij lichtjes over haar rug wreef.
''Het komt wel goed Ly, echt waar. Ik beloof het je. Je hebt zo veel potentie. Er is geen reden om je af te sluiten, je bent een geweldige meid, hebt veel meegemaakt maar dit heeft je alleen maar sterker gemaakt.'' Probeerde Scorpius haar wat moed in te spreken. Hij sloot zijn ogen even en drukte een kus op haar kruin. Scorpius keek weer naar de omgeving, terwijl hij onophoudelijk doorging met het sussen van Lyra. Wat er ook gezegd was.

Lyra wist als klassenoudste dat Valaina van school was gegaan, het was een leerlinge geweest uit hun jaar en ook hun afdeling. Alleen had Lyra er nooit eerder achter kunnen komen dat Valaina echt een dochter van Sirius was, maar dat was op een aparte manier gegaan. En Lyra had geruchten gehoord van de andere afdelingen dat ze samen waren weg gegaan en hadden gezoend. Lyra voelde een steek, jaloezie nog niet eens zo eer. Maar meer verdriet, ergens wilde ze haar beste vriend niet delen maar anderzijds wilde ze hem gelukkig zien. En zou ze hem wel steunen als hij een goed iemand had gevonden. Ze had Scorpius er niet over gehoord, maar ze hadden elkaar ook al even niet meer echt gesproken. Het werk als klassenoudste en de vele lessen die ze volgde maakten het niet bepaald makkelijk om haar sociale contacten te onderhouden. Al had ze er nog zo weinig. Lyra werd als een pop opgetild door Scorpius en ze liet zich maar gewoon mee nemen, uiteindelijk ging hij weer zitten en zat ze op zijn schoot. Hij maakten sussende geluidjes en aaide door haar haren heen. Hij bleef haar beet houden, en meer kon Lyra nu niet wensen. Hij zei dat ze niet weg waren en er ook een mooie kant aan was. Ze had ze nog kunnen spreken. Hij beloofde dat het goed zou komen, en dat dit haar alleen maar sterker zou maken.

Lyra zei geen woord, en liet het gewoon allemaal over haar heen komen. Ze dacht na over wat er gebeurd was. Ze had haar ouders gezien, ze waren weer weg gegaan en niet veel later vond Scropius haar. De enige persoon die ze op dat moment onder ogen zou durven te komen. Het was bijna geen toeval te noemen. Lyra werd moe van het huilen, en werd slaperig terwijl ze in Scorpius zijn armen lag. Haar bruine ogen keken op naar zijn gezicht, omdat hij haar zo dichtbij hield kon ze er zonder problemen bij. Ze gaf hem een kus op zijn wang, 'Dankje Scorpius, dat je bent wie je bent.' zei ze zacht. Het was niet dat ze met die kus echte bedoelingen had, want haar hart was loyaal aan Connor. Scorpius een kus op zijn wang geven was net zoiets als een grote broer of klein broertje een kus op zijn wang geven. Haar gehoor was beter dan gemiddeld mens, en door haar gemengd bloed waren haar zintuigen wat scherper geworden. Haar blik ging naar iets verderop, opeens gingen er een paar bomen tegen de grond aan de overkant van de open plek. Lyra greep Scorpius zijn trui weer steviger beet, haar ogen werden groot, terwijl de sporen die haar tranen op haar wangen hadden achter gelaten begonnen te drogen. 'Ow god.. Scorpius, blijf kalm.' zei ze met een hese stem. Ze zag al de eerste geschubde poot tussen de nog staande bomen komen, en al snel een kop die er op het eerste gezicht woest uit zag. Lyra deed Scorpius zijn armen van haar af, en stond op. Nog wel een beetje wankel, maar ze liep richting de Zweedse Stompsnuit. 'Rustig Brisingr.' zei ze sussend. De Draak leek van slag te zijn, de blik in zijn ogen, hij keek naar het meisje waar hij en sterke emotionele band mee had. Ze zag zijn blik verschuiven naar Scorpius, opeens wist ze waarom hij moest zijn gekomen. Hij moest hebben opgemerkt dat Lyra pijn had, 'Nee, Brisingr, hij is niet de reden hij is lief. Geen zorgen hij doet me geen pijn.' zei ze nog steeds op die sussende toon. Toen ze bijna door haar benen zakten van vermoeidheid was de draak in nog geen seconde bij haar en had zijn geschubde snuit onder haar lichaam als steun. Lyra legde haar wang op de schubben die een klein beetje warmte uitstraalde. 'Je hoort in Roemenië te zijn jij muts.' zei ze zacht tegen de Zweedse Stompsnuit, die een soort spinnend geluid maakten zoals katten deden als ze iets fijn vonden. 'Scorpius, maak geen rare of onverwachte bewegingen, Brisingr is.. moeilijk in de omgang om het zacht te zeggen. Het heeft mij heel wat jaren en een aantal verwondingen gekost om hem aan mij te laten wennen.' zei Lyra op kalme toon, ondanks haar vermoeidheid was ze kalm. En haar toon was streng, haar bruine ogen focuste op haar beste vriend. 'Ik hoop dat je een snelle leerling bent, en dat je mijn boeken al gelezen hebt in iedergeval een deel. Ik had niet gedacht dat je al zo snel een draak te zien zou krijgen.' zei ze.