When You See My Face Hope It Gives You Hell

Na eindelijk een half uur zoeken was hij toch bij de bibliotheek aan gekomen. Misschien moest hij hier toch maar echt een gids aan vragen of wat dan ook. Ooit zou het nog eens gaan gebeuren dat hij te laat was voor zijn eigen les hoor. Kort wreef hij door zijn haar en liet even zijn ogen die verhuld zaten achter zijn zonnebril door de inmens grote ruimte glijden. Hier en daar zag hij een paar leerlingen zitten die hij al eerder op de gang eens was tegen gekomen, maar qua leerkrachten zag hij hier eigenlijk niet echt iemand. Ach ja, veel boeide het hem nu ook wel weer niet. Met kalme passen verdween hij tussen een van de rijen boekenkasten en voor even gleden zijn ogen over de achter kanten van de dikke boeken. Eigenlijk heel stiekem was hij op zoek naar boeken over de geschiedenis van Hogwarts. Ach, eigenlijk waarom zou hij het in boeken gaan lezen, er waren nog veel andere manieren om er achter te komen. Waaronder via de leerlingen, professoren. Ja, misschien dat Alec er hem wat over kon bijbrengen. Oke, wat deed hij hier eigenlijk dan nog? Lichtelijk verveeld begon hij dan maar een weg te banen richting de tafels, al greep hij onderweg nog wel een heel random boek waarna hij zich op de bank neerzette en het boek meteen open sloeg. De letters staken ondanks hij zijn zonnebril nog op had fel af tegen het blad, dat hoorde waarschijnlijk wel zo, toch? De man begon zich te verdiepen in het boek dat blijkbaar over de zwarte kunsten. Vluchtig trokken zijn mondhoeken omhoog. Oké, mooi dus hij had hier momenteel wel het perfecte boek om zijn tijd mee te verdoen. Aangezien hij vandaag geen les had, vond hij de hele boel maar saai geworden en Alec leek hij ook nergens te vinden, en Lyra die moest maar braaf in de les blijven dus er was niets te doen voor hem. En om op zijn eentje het kasteel te verkennen, daar had hij geen zin in omdat hij zijn weg terug waarschijnlijk nooit meer terug vond dan. Dux kon een geeuw niet onderdrukken onder het lezen door. Om eerlijk te zijn, vannacht had hij geen oog dicht gedaan. Omwille van de droom die hij de nacht ervoor had gedaan. Daar had hij even geen zin meer in, dus tja dan was niet slapen het beste voor hem.
[&Connor]

Zijn pen krabbelde nog vlug iets op het al oudere perkament en hij stond eindelijk op. Hij was klaar met zijn taak, na een hard uur zwoegen. Vijfdejaars hadden misschien wat meer pauze, maar al die 'pauze' moesten ze dan ook goed gebruiken om huiswerk te maken. Hij kon zich bijna geen vrije minuut meer gunnen, omdat hij dan in tijdsnood kwam. En hij kon het niet 's nachts maken, zoals vele anderen nog probeerden. Hij wist uit ervaring dat hij geen hele nachten op kon blijven, zonder de rest van de week een wrak te zijn. Dat wist hij soms iets te goed nog. Connor schudde zijn hoofd, en keek in zijn tas. Het enige dat hem nu nog restte was het studeren voor bezweringen. Normaal had hij er geen problemen mee, maar de laatste tijd scheen het hem moeilijker toe. Hij wist dat ze een nieuwe leerkracht ervoor hadden, en misschien kon hij daar eens mee gaan praten. Hoewel, hij kende hem niet. En ergens was hij ook onzeker over hoe de leerkracht zou antwoorden, misschien dulde hij nog geen leerlingen op zijn stoep voordat hij zichzelf had geïntroduceerd. Anderzijds kon het ook een aardige man zijn, maar daar rekende hij maar beter niet op. Als het niet zo was, zou hij dubbel zo erg teleurgestelt zijn. In zijn eigen naïviteit, maar ook in de man. Zonder hem te kennen. Drie keer dus.
Zijn blik even op zijn opengeslagen boek hangen, en twijfel sloeg hem op het hart. Zou hij? Of niet. De keuze was aan hem, maar dat vond hij niet leuk. De keuze hebben, het maakte hem altijd twijfelen. Onzeker over wat het beste was. Anderen zeiden dat je dat alleen van jezelf kon weten, maar toch. Het was niet hetzelfde. Uiteindelijk nam hij een beslissing, en wandelde hij naar de bibliotheek, daar zou hij vast wel iets vinden om hem verder te helpen, zonder de leerkracht lastig te moeten vallen. En trouwens, waar zou hij hem moeten zoeken? Hij wist niet eens meer hoe hij eruit zag, of de naam. Misschien had iemand hem laten vallen, maar hij wist het niet meer zeker, iets met Rex? Nee, dat klonk niet echt bekend. Helemaal niet.
Hij liep de koude gangen door en keek af en toe om zich heen. Hij had twee uitgevallen uren gehad, en mocht in de leerlingenkamer studeren. Soms was goede punten hebben een voordeel in je gesprekken met leerkrachten. Niet dat hij het misbruikte, maar ze gaven zelf meer toe, zonder dat je er naar vroeg. En nu was hij naar de bieb, die als hij het goed had.. Nu moest opduiken. Connor haalde even diep adem en liep toen naar binnen. Er waren niet veel mensen, dus er waren nog veel vrije tafeltjes. Eén man trok echter zijn aandacht, en hij liep naar hem toe, terwijl hij in de kast achter hem een boek zocht. Hij trok zich niet echt iets aan van het lawaai dat een boek soms maakte als hij het uit de kast schoof, maar hoopte dat de man het niet storend zou vinden. Met een boek in zijn handen bleef hij twijfelend staan. Er waren bijna geen nieuwe leraren die hij niet kende, maar om het nu echt te vragen. Uiteindelijk raapte hij al zijn moed bijeen en liep naar de man toe. “Excuse me, bent u misschien de nieuwe docent Bezweringen?” Hij keek wat verlegen naar de man, en wendde toen zijn blik af, voordat je het staren kon noemen. “U komt me namelijk niet bekend voor, en er ging al een gerucht dat er een nieuwe leerkracht zou zijn..” Hij probeerde zich te verduidelijken, maar Connor had een gevoel dat hij zich alleen maar meer als onhandig voordeed voor de man. Ahja, niet alles kon perfect gaan op een dag, right?

Dux wreef even langs zijn slaap waarna hij uiteindelijk met zijn hoofd op zijn hand steunde en zich zo verder in het boek ging verplaatsen. Eigenlijk leerde hij zelfs hieruit nog een paar zaken. Misschien was een school met een gevulde bibliotheek toch nog iets goed. Ach ja, dat kon hij dan nu nog wel gaan in halen zeker. Hoewel het eigenlijk nog wel kinda boring was. Dux was meer een man van daden dan werkelijk met zijn neus in de boeken te zitten. Charlie had enkele boeken voor hem gekocht destijds, maar Dux wou het allemaal leren, hij had het vertikt om zich bezig te houden met al die zaken te lezen. Nee, gaf hem maar de praktijk in plaats van al die theorie die veels te saai was. Ja, dit maakte van hem misschien nog minder Professor dan hij eigenlijk was. Kort schudde de man zijn hoofd, nee daar zou zijn kop niet meer over gaan breken. Hij was hier nu, dus hij moest wel goed genoeg zijn. Al gaf hij eigenlijk Lyra nog steeds gelijk over wat ze had gezegd. Maar goed, tot nu toe moest hij zijn eerste les nog geven dus hij had het nog niet volledig verpest hier. Het zou maar erg zijn als dat wel het geval was. Dan ging hij wel gelijk terug naar Roemenië en ging hij verder doen met de draken. Ja, dan stelde hij Charlie teleur maar als het niet lukte ging hij hier zijn tijd niet verdoen aan het lesgeven aan irritante tieners die met te veel hormonen in zijn klas zaten. Nee, dan verkoos hij Roemenië toch nog liever. Voor even gingen zijn gedachten naar Alec en zijn twee summons. Het was nog steeds raar. Stiekem was hij best wel blij dat hij eerder deze ochtend vroeger was vertrokken dan dat de leerlingen naar de Grote hal moesten. Merendeels om insinuaties te ontlopen, want dat had hij helemaal niet nodig. Zeker als het niet waar was. Man, dan zou hij hier nog sneller weg zijn, zelfs als de leerlingen hem aardig gingen vinden. Met zoiets kon hij onmogelijk omgaan, en ergens Alexander waarschijnlijk ook niet so. Ugh, waarom ging hij hier eigenlijk aan denken. Serieus, dat was misschien wel een van de laatste zaken waar hij zich werkelijk druk om moest maken. Dux wist van zichzelf dat moesten die roddels er toch ooit komen het toch niet waar was, de jongen moest niets weten van liefde. Hij had het nooit gehad, dus waarom zou hij het nu wel opeens moeten. Voor kort krabde hij over zijn ontblootte boven arm. Dux had de moeite niet genomen om een trui aan te doen, dat had hij niet nodig. Het was warm genoeg.

Een plotse stem haalde hem compleet uit zijn gedachten en uit het boek, dat hij met een klap dicht sloeg. Vanachter zijn zonnebril staarde hij de blonde jongen fel aan. God, waarom moesten ze hem nu storen. Really.. De jongen maakte een heel verlegen indruk. Kort trok hij zijn wenkbrauw op en snoof. Wie mocht die gozer wel niet zien? Dux wou zijn mond opentrekken toen de jongen zijn eerste vraag had afgevuurd maar hij werd tegengehouden door een verduidelijking. Voor even streek hij langs zijn kaak en liet zijn beide handen dan weer rusten op de tafel. ‘Ik ben inderdaad de nieuwe docent.’ Klonk het kort. In vriendelijk doen had hij momenteel geen zin, maar dat kwam meer door dat hij gestoord was met lezen dan door de jongen dat moest hij nu wel eerlijk toegeven. ‘Mijn naam weetje dan waarschijnlijk al, als er een gerucht rond gaat?’ Nee, Dux zag het niet zitten om eigenlijk veel woorden aan de jongen vuil te maken, tenzij hij voor iets serieus kwam maar tot nu toe zag dat er niet naar uit. Ach, hij kon nog altijd opstaan en weg wandelen, maar dat zou heel onvolwassen staan, dus dat liet hij maar vallen.

Connor was er helemaal niet zeker van. Stel dat de persoon nu helemaal niet was wie hij had verwacht? Dan stond hij hier mooi, hopelijk waren er geen mensen die hun gesprek meeluisterden. Hoewel, het was Hogwarts. Natuurlijk was het geen gossip school op zich, maar er zouden wel mensen zijn die zich zo gedroegen, hoe moest anders iedereen altijd alles weten? De main dingen dan, de details blijven gelukkig meestal gespaard. Of in de kleine groepjes besproken, niet in de grote massa die de schoolstudenten konden vormen. Maar hij zou de man ook niet meer recht kunnen aankijken, aangezien hij elke keer herinnerd zou worden aan de keer dat hij een fout maakte bij de verkeerde leerkracht. Hoewel. Wie moest hij anders zijn? Hij kon zich geen nieuwe mensen herinneren, en na een aantal jaar hier gezeten te hebben, kende je toch wel de meeste mensen van de staff die de school leidde. En deze man, hij was er absoluut zeker van, had hij nog nooit gezien.
Hij schrok op, en meteen had hij spijt dat hij hem had geroepen. Hij kende het gevoel als iemand je stoorde terwijl je verdiept was in een heel goed boek, en dan het vreselijke moment als iemand je uit die wereld hield. Het kon aan hem liggen, maar meestal verdiepte hij zich zo in het boek, dat hij zich niet meer iets aantrok van de rest van de wereld, die ging aan hem voorbij zonder enige notitie ervan.
Hij zuchtte, en beelde zich even in hoe hij op de man moest overkomen. Volslagen belachelijk, at least. En die verduidelijking erachter had waarschijnlijk ook geholpen, echt geweldig. Le sarcasme, wat was het soms toch geweldig. Het viel hem nu pas op dat de man een zonnebril had, wat ergens wel vragen stelde. Waarom? Hield hij niet van het daglicht, vond hij het gewoon coowl, of was hij stiekem een vampier? Al die vragen spookten door zijn hoofd, voordat hij zich realiseerde dat dat laatste onmogelijk kon. Ze zouden geen vampieren aannemen als leerkrachten, of wat-hij-dan-ook-was. Toch, hij wist zich te herinneren dat Remus ook leerkracht was geweest, en dat was een weerwolf! Zoals altijd brachten zijn gedachten hem terug naar Lyra, en hij glimlachte zwakjes. Maar stiekem waren vampiers ook wel heel cool. De vraag brandde op zijn lippen, maar hij besefte dat hij het vragenvuur even moest laten doven, zodat hij nog antwoord kon geven.
Hij keek hem even bevreemd aan, geruchten werden door iedereen veroorzaakt, namen waren echter .. kostbaardere informatie. En makkelijker te vergeten, of te vervormen. Daarom waren namen meestal wat vaagjes in de verhalen, eerder door dat, die, of jeweetwelwie vervangen. Niet Voldemort, maar een random jeweetwelwie. Niet Jeweetwel. Ah, waarom maakte hij het zo moeilijk, hij snapte zichzelf tenminste nog. “Wel, niet bepaald. Er was wat over een nieuwe leerkracht, maar dat bleef nogal .. vaag. En mag ik u nog iets vragen, bent u een vampier?” Hij keek behoorlijk argwanend toen hij dat vroeg. “Met de .. zonnebril enzo.” Hij wees naar zijn ogen om het te benadrukken, en keek toen terug naar de leerkracht.

Dux keek de blonde jongen aan. Als hij het goed had, dan was deze dude een zwaderaar. Hij kon fout zitten maar uiteindelijk moest hij zijn eigen afdelingsgenoten toch wel gaan herkennen. Wacht, dus hij was misschien een van de mogelijke jongens die de verloofde, of beter gezegd het vriendje van Lyra kon zijn. Als hij ook maar een betere beschrijving had gekregen van zijn maatje zou hij het misschien wel zeker weten. Ach, hij kwam er toch nog wel achter. Eerst de naam van deze jongen maar eens ontfutselen, daar zou hij normaal wel al genoeg mee moeten hebben. En dan zien waarom hij het in zijn kop hield om hem te storen met zijn lezen. Kort streek hij over zijn kin en liet zijn blik even rond gaan. Zijn ogen ontmoette enkele nieuwsgierige leerlingen die de kleuren van Griffoendor droegen. De afdeling waar de verhalen die hij hoorde van Charlie meestal over gingen. Ach, hij kon niet ontkennen dat die afdeling iets majestueus had, de trotse leeuwenkop, de lange lijst aan tovenaars die het had voort geproduceerd. Waaronder Harry Potter, Ron en de andere Wemels, en al die andere. Zwadderich, het was een afdeling waar alleen de mensen in kwamen die het meest listig waren, en de potentie hadden om een groot tovenaar te worden. De correcte geschiedenis van de afdeling had hij nog niet opgezocht, maar de verhalen over de Malfidus familie en de Blacks tja die was gewoon groot. Harry Potter himself zou naar het schijnt de kans hebben gehad om in deze afdeling te komen, maar hij had gekozen voor Griffoendor.

De uitleg van de jongen deed hem even fronsen. Dux een vampier? Kom op, meende die gozer dat nu? Geïrriteerd kruiste hij zijn armen over elkaar en keek de jongen recht aan. ‘Ik ben allesbehalve een vampier, anders was de kans wel groot geweest dat je hier nu niet meer stond!’ Klonk het bot. Oké, misschien wekte hij die indruk wel, maar alsnog elke leerling hier op Zweinstein wist wel dat een vampier niet zou worden aangenomen hier, destijds was Remus hier een uitzondering geweest, maar hij was nodig geweest ook toen. Maar erg lang had de man zijn baan jammer genoeg niet aan gehouden. Het feit dat hij zijn zonnebril altijd droeg, was gewoon om eigenlijk geen reden. Dux kon het daglicht perfect verdragen, hij had geen rare ziekte of zo waardoor zijn ogen like opeens gingen uitvallen of wat dan ook. Het was gewoon een gewoonte geworden van hem. Plus hij vond het beter zo. Zo kon niemand zijn ogen zien, iets wat hij in de klas wel perfect zou kunnen gebruiken als een van die koters iets deden wat ze niet moesten doen. ‘Ik ben Dux Stark. Waarvoor heb je me nodig?’ Besloot hij uiteindelijk maar iets vriendelijker te zeggen tegen hem. Als de jongen zijn ogen zou zien, dan zou hij nu een vragende blik hebben gezien. Nog steeds kon hij eigenlijk niet bevatten dat de blonde leerling hem als vampier had gezien. Natuurlijk zou het cool zijn geweest, maar toch hij zag de school er echt niet voor aan om een bloed drinkend wezen hier te hebben in een school vol leerlingen die zich om de vijf voeten wel ergens aan schaafde of wat dan ook.
[Flut T-T]

Zijn ogen groot, was de man misschien een vampier? Zijn geërgergde toon deed hem opschrikken. Het kon best toch, ze hadden wel andere leerkrachten aangenomen, hij ging het lijstje even na in z'n hoofd. Het meeste was van vroeger, maar er zaten nog andere dingen die hij zich nu herinneren. Weerwolf, half Voldemort, opschepper, geest, ministerie geval, gestoorde-man-met-rollend-oog-van-wie-hij-de-naam-kwijt-was, en nog vele anderen. Een vampier had best in z'n lijstje gepast, en Connor zou best de man willen helpen, als hij bang was om zich te outten. No problems, gewoon even fanclub, zorgen dat de man een leuke les aaand done. Easy life, daar kon zich wel in vinden. Ongemerkt was hij het gaan leven sinds hij Lyra kende, ze maakte alles veel beter. No nightmares, no this, no fear, alles. Hij wist dat hij het niet in woorden kon omzetten hoeveel ze voor hem betekende, maar hij hoopte het ooit eens te zeggen. Op een gegeven moment kon je niet meer ik hou van je zeggen, dan was het te vaak gezegt, dus hij zocht naar iets. Iets wat niet hopeloos leek, maar oprecht, zoals zijn gevoelens. Vriendelijk is gratis meneer, het lag op z'n tong, maar uiteindelijk slikte hij het maar weer in. Nee, hij wou nu z'n vraag stellen, hij had al de juiste man te pakken, en hij leek minder geïrriteerd dan daarnet, dus dat was goed. Good, good. Maar... terug naar de vampier kwestie, hij leek het te menen. “Jammer..” Zuchtte hij luidop. “Het zou awesome geweest zijn.” Met ietswat dichtgeknepen ogen keek hij de man aan, terwijl hij hem even goed inschatte, maar ontspande toen weer.
Hij zuchtte, oogprobleem? Geen oog? Een oog? Octopus? Geen idee wat die laatste in het rijtje deed, maar het hoorde bij een oog op een vreemde manier. Ergens was het logisch, doh. Anders had hij er niet aan gedacht. Want hij werkte compleet rationeel en zo. Geen rare dingen, want daar dacht je niet aan als wizard. Alles was uit te leggen. Doh. Fine, ,het sarcasme was er weer geweest, nu konden we het uitzwaaien. Met een zakdoek weliswaar, dat had hij altijd awesome gevonden. Ook in films. Jammer genoeg had hij het nooit zelf kunnen doen, omdat je dan in een heel humoristische bui moest zijn, en een zakdoek bij de hand moest hebben. Hij had allebij wel vaker, maar niet samen. Toeval, or not? Nee, hier moest hij niks achter zoeken, dat was gewoon puur toeval. “Connor O'Macinsons, nice to meet you.” Hij glimlachte even, “Het is voor Bezweringen, normaal begrijp ik alles, maar er is dit ene ding dat ik niet echt kon volgen. Het probleem is dat ik geen idee heb waar ik moet beginnen in de boeken, en ..” Hij haalde diep adem, “Misschien kon u mij helpen?”