Strange face in a familiar place

Albus had zich uit zijn bed moeten haastte om nog op tijd te komen voor het ontbijt beneden in de Grote Hal. Met veel moeite had hij zich van al de trappen af weten slepen, bijna had hij ergens tegen aan geknald maar wist dat nog te verhinderen. En dan nu zat hij uiteindelijk aan de tafel van Griffoendor ergens in het midden. Wat slaperig keek hij naar het eten voor hem. God, als hij zo een dag begon dan draaide het meestal op niet veel soeps uit. Kort keek hij naast zich en grijnsde even breed naar enkele bekende gezichten die zich bij hem hadden gevoegd. Hier en daar hoorde hij een grap van hen en tja dan werd er nogal vrij luidruchtig gelachen. Even wreef hij zijn hand langs zijn voorhoofd, vele ogen hadden hem aangestaard toen hij dat voor het eerst deed. Alsof hij werkelijk ook een litteken droeg op zijn voorhoofd, maar niets was minder waar. Uiteindelijk had hij er wel mee leren leven dat ze hem soms nogal konden aanstaren. Kort gleden zijn helder blauwe ogen naar enkele schilderijen die buiten de hal hingen maar perfect in zijn zichtveld. Twee hoofdmeesters, en naar beide was hij genoemd. Nee, die eerste keer dat hij op weg naar hier was, was raar geweest. Maar uiteindelijk was het toch wel uit zijn hoofd gepraat dat het helemaal niets uitmaakte hoe hij genoemd was. Zijn ouders hadden het met een reden gedaan en hij was er blij om. Een onbekend gezicht dat binnen wandelde trok heel snel zijn aandacht, het was een jongen, ouder als hem maar niet veel. Nieuw zou de jongen niet zijn, maar waarom viel diegene hem dan nu nog maar pas op? Vrij snel week Al zijn blik af van hem en keek weer naar de groep die rondom hem heen zat. Er zaten er maar enkele in zijn jaar, de andere waren ouder of jonger en waren er op een of andere manier gewoon bij gekomen. Een van hen sprak over Zwerkbal try-outs, en vrijwel meteen lichtte de ogen van Albus op. Zwerkbal, dat was zijn sport, of beter gezegd de sport van zijn familie. Een grijns kwam op zijn gezicht, juist die waren vandaag ook. Vorig jaar was hij te laat geweest voor die try-outs, iets wat hij zich nog altijd beklaagde. Maar dit jaar zou hij erbij zijn, en hij aimde op Zoeker. Het was iets wat hem lag, hij kon zich snel voort bewegen op een bezem en ontweek elk object.
Een plots gelach van wat verder aan een andere tafel deed hem even opkijken. Daar was dat onbekende gezicht weer, ditmaal had die zich bij een paar kerels gevoegd die hij wel al eens gesproken had. Maar nog steeds bleef de jongen voor hem onbekend. Licht geïrriteerd door het feit dat hij niet wist wie die knul was stond hij op en wandelde zelfzeker op de groep jongens af die hem vrijwel meteen aanstaarde toen hij hun richting uit was gelopen. Maar nog steeds veranderde het niets aan zijn zelfzekerheid, hij ging zich niet op zijn kop laten zitten door een van hen, daarvoor was hij te nieuwschierig, en hij was gewoon geen persoon die je tegen je moest krijgen. "What's up Albus?" Sprak een van hen geamusseerde, gewoon op een normale toon, niet op een afkeurende.

EDIT by Valaina Zwarts; Mooie post. Goed uitgerekt. +2

Een jongen met donkerbruin haar en zijn kleren slordig om zijn lijf geposeerd liep rustig de grote zaal binnen. Het was tijd voor ontbijt, hij wilde eigenlijk nog niet uit bed komen, maar anders zou hij al helemaal te laat komen. Gelukkig was hij niet alleen, een paar van zijn vrienden liepen vlak achter hem. Zijn ogen zochten de zaal rond, owja, daar stond hun tafel. Het was nog ochtend, dus niet alles drong echt tot hem door. Nogal slaperig zette hij zijn reis naar de tafel voort. “Yoo” Groette hij de rest toen hij zijn billen op het hout liet ploffen. Veel zin in een maaltijd had hij niet, hij was er puur voor de gezelligheid. Want niemand kon zonder hem toch. Uit automatisme pakte hij toch maar wat eten van de tafel, de tafel die vol stond met lekkere dingen. Hij nam een hap, en doeloos kauwde hij er te vaak op waardoor de smaak verdween en hij het met veel moeite door moest slikken. Even woelde hij met zijn hand door zijn haar, hij zag er vast verschrikkelijk uit. Dat kon ook niet anders, hij had tot vrij laat in de nacht tegen zijn rat lopen praten, sommen uit zitten werken en boeken lopen lezen. Waarschijnlijk had hij twee verschillende sokken aan, en droeg hij zijn stropdas verkeerd. Zijn ogen vlogen even naar links, waar de oppertafel zich bevond. Alles was zoals altijd, maar het voelde als een nieuwe dag, een dag waarop hij eindelijk weer eens iets leuks zou meemaken. Zijn ogen schoten terug wanneer hij een goede grap hoorde, vrolijk lachte hij mee. Maar het lukte hem niet om zich echt te mengen in het gesprek van zijn buurman en overbuurvrouw. Achja, dat maakte ook niet zo heel veel uit, hij zou hun later nog wel spreken. Plots hoorde hij voetstappen een beetje schuin achter hem, rustig draaide hij zich om hij zag Albus, iedereen kende hem, en iedereen had van hem gehoord zelfs zijn buurman wist wie hij was "What's up Albus?" klonk er van links. “Ja Albus, what’s up.” Praatte hij Thomas met een brede grijs na. Het was niet de bedoeling om Albus te plagen, of wat dan ook, meer om Thomas te plagen. Lacherig gaf hij zijn buurman een duwtje. Toen liet hij snel zijn ogen over Albus schieten, hij zag eruit als altijd, helemaal niks aan het handje, niet dat hij hem zo vaak had bekeken hoor, alleen aan het begin. Daarna niet meer. “Is er iets dat je wilt weten?” Zei Michael met een oprecht geïnteresseerde klank in zijn stem. Hoewel hij het zich niet kon voorstellen, dat Albus iets van hem moest, nouja, hij kon het op zijn minst vragen. Even liet hij zijn hoofd naar rechts knikken, waardoor zijn haar met een mooie boog weer een beetje goed kwam te zitten. Hij wist heus wel dat Harry Potter, dé Harry Potter de vader was van Albus Severus Potter, die vernoemd was naar 2 van de oud schoolhoofden. Best cool, had hij maar zo’n pa en zo’n naam, maar nee hoor zijn vader was een eikel en zijn naam was dat van zijn opa’s. Lekker. Michael Morrison Matthews, hoe hadden ze het kunnen verzinnen. Geërgerd schudde hij zijn hoofd, toen bedacht hij zich dat hij een vraag had gesteld. Snel schoten zijn ogen weer terug naar die van Albus, met een vragende blik wachtte Michael rustig op zijn antwoord. Tot hij zich had bedacht dat hij zich nog niet had voorgesteld, snel stak hij zijn hand uit, “Sorry, Michael Morrison Matthews, vraag me niet waar die naam vandaan komt.” Lachte hij vrolijk.

Albus keek met een vriendelijke blik naar de jongen die hem als eerste aan had gesproken. De jongen besloot nog even te zwijgen, gewoon om dat hij het nogal dom was dat hij kwam vragen wie die andere dude was. Dat kwam gewoon raar over, en oké hij mocht misschien niet een van de normaalste gozers zijn hier op school maar toch wou hij niet nog raarder over komen. Kort trok de jongen zijn goud/rode das weer recht en hoorde nu ook de stem van de onbekende jongen. Al wist deze dus wel zijn naam. Iets wat niet zo verbazingwekkend was, iedereen hier leek al te weten wie hij was vanaf zijn eerste jaar hier. Iets wat best logisch was eigenlijk. Kort gleed zijn blik naar het meisje dat schuins tegenover Thomas zat, deze zat er echter maar droogjes bij en besteedde niet veel aandacht aan wat er aan de hand was. Die was een beetje te gefixeerd op haar eten of zo, tja het ontbijt was de belangrijkste maaltijd van de dag. Weer klonk de stem van de nog steeds onbekende jongen, en nu besloot hij maar wel te antwoorden. Al had zich al te lang stil gehouden en wou helemaal niet onbeleefd over komen tegen over de Ravenklauwers. ‘Wel, hoe raar het ook klinkt. Ik wou weten wie hij’ – en de jongen wees kort naar de onbekende- ‘was. Aangezien ik hem niet bepaald herken.’ Zijn stem klonk wat rauw, maar dat was omdat hij nog amper gesproken had deze ochtend dat zou straks wel weer beter zijn. “Jow Al, we gaan al naar het lokaal man, we zien je straks wel.” Klonk er plots van de plek waar hij eerst had gezeten. Meteen draaide hij zijn hoofd naar de groep die op was gestaan en hij stak even kort zijn hand op en knikte naar hen. Enkele schonken hem nog een vragende blik waarom hij niet mee ging, maar daar lette hij niet echt op. De jongen wou enkel iemand leren kennen, of toch ondervinden wie het nu echt was. Volgens hem hadden hij en die andere nooit echt gesproken bij zijn weet, ze zaten niet in hetzelfde jaar, en tja veel met andere afdelingen communiceerde hij niet. Al probeerde hij toch iedereen genoeg aan te spreken. Maar tja, dat ging nu bij sommige afdelingen wat beter dan bij andere, en daarmee bedoelde hij natuurlijk Zwadderich. Op zich had hij niets tegen die afdeling, maar zij wel tegen hem heel waarschijnlijk omdat zijn achternaam Potter was, en omdat hij in het huis zat dat als hun grootste rivaal beschouwd werd. Uiteindelijk was het Michael die zelf antwoord gaf op zijn vraag. Oke, daarmee was dat dus ook opgelost. En hoewel het misschien vrij idioot was dat hij zich voorstelde aan hem besloot hij het toch maar te doen. ‘Albus Severus Potter, en geloof me, jij kan met niemand vergeleken worden. Ik wel.’ Glimlachte hij naar hem. Het was als grap bedoelt, maar natuurlijk was het ook wel de waarheid. Constant werd hij vergeleken met zijn vader, of met de twee schoolhoofden naar wie hij vernoemd was. Soms kwam het zo hard zijn nek uit, maar uiteindelijk had hij wel geleerd er mee te leven en tja misschien was dat vergelijken niet zo erg. Het was voor hem een perfecte drijfveer om beter te worden in de zaken waarin zijn vader goed was of zelfs het beste. Maar de jongen nam ook genoeg tijd om lol te trappen met de jongens van zijn afdeling. Kort wreef hij door zijn haren. ‘Dus, je zit in het vierde right? Of maak ik me nu werkelijk compleet belachelijk tegen over je?’